วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2718

ผ่านไปประมาณสิบห้านาที

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวร้องไห้

ของบนตัวเขานอกจากเสื้อผ้าแล้ว อย่างอื่นทั้งหมดถูกหลินต้าหนิวกับม่อเทียนจีลอกเอาไปจนเกลี้ยง

แม้แต่ล็อกอายุยืนที่ห้อยคอ—เครื่องรางคุ้มครองอายุยืนที่เด็กมักใส่เพื่อขอความปลอดภัย—ก็ยังไม่เว้น

ไม่ต้องพูดถึงแหวนมิติสองวงที่เอาไว้เก็บของวิเศษ

“พวกนี้มันไม่ใช่คน!”

“ใจร้ายเกินไป!”

“พวกแกรอไว้เถอะ พอผมหลุดพ้นแล้ว ผมจะรวบรวมยอดฝีมือจากตระกูล กวาดล้างพวกแกให้สิ้นซาก จากนั้นจะทรมานกลางวันกลางคืน ให้พวกแกอยากอยู่ก็อยู่ไม่ได้ อยากตายก็ตายไม่ลง”

“ผมโตมาขนาดนี้ ไม่เคยโดนหยามหน้าแบบนี้ อัปยศเกินไป!”

พอคิดได้แบบนี้แล้ว เฟิงเสี่ยวเสี่ยวสูดลมหายใจลึก แล้วพูดกับเย่ชิวว่า: “พี่เย่ชิว ตอนนี้ปล่อยให้ผมไปได้หรือยังครับ?”

เย่ชิวถามว่า: “ถ้านายไป แล้วกระจกส่องฟ้าจะทำยังไง?”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวเหลือบมองจางเหมยเจินเหริน ฝ่ายนั้นรีบเก็บกระจกส่องฟ้าใส่แหวนมิติ แล้วเชิดหน้ามองท้องฟ้า ทำเป็นไม่มองเขาเลย

“ไอ้นักพรตบัดซบนี่ ดูท่าจะไม่คิดคืนกระจกส่องฟ้าให้ผมจริง ๆ”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวจึงพูดว่า: “งั้นฝากกระจกส่องฟ้าให้ท่านนักพรตช่วยเก็บไว้ให้ผมชั่วคราว ใช้เสร็จแล้วค่อยคืนผมก็พอ”

“พี่เย่ชิวอนาคตต้องบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิแน่ ผมเชื่อคำสัญญาของพี่”

“พี่เย่ชิว ถ้าไม่มีอะไร ผมขอตัวไปก่อนนะครับ”

พูดพลางเขาลุกขึ้น เตรียมฉวยจังหวะออกตัว

“เดี๋ยวก่อน” เย่ชิวถามว่า: “เสี่ยวเสี่ยว นายคุ้นกับเขตต้องห้ามแห่งชีวิตไหม?”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวว่า: “ผมอยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิด จะไม่คุ้นได้ยังไง”

“ช่วยผมหน่อยครับ” เย่ชิวว่า: “ช่วยนำทางให้หน่อยครับ”

“นำทาง?” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวถามว่า: “พวกคุณจะไปไหน?”

เย่ชิวบอกว่า: “ผมได้ยินว่าที่แกนกลางของเขตต้องห้ามแห่งชีวิต มีต้นรากวิญญาณแห่งสวรรค์และโลกอยู่ต้นหนึ่ง อยากไปดู”

พอได้ยิน สีหน้าเฟิงเสี่ยวเสี่ยวเปลี่ยนทันที เขาพูดว่า: “พี่เย่ชิว ที่นั่นไปไม่ได้ เด็ดขาด ห้ามไป”

“ทำไม?” เย่ชิวขมวดคิ้ว มองเฟิงเสี่ยวเสี่ยวอย่างไม่เข้าใจ

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวกลืนน้ำลาย แววตาวาบความหวาดกลัว เอ่ยเบา ๆ ว่า: “พี่เย่ชิว ที่นั่นถูกเรียกว่าเขตต้องห้ามในเขตต้องห้าม แม้แต่หัวหน้าของห้าตระกูลใหญ่ของเราก็ยังไม่เคยย่างกรายเข้าไป”

“เขาว่าที่นั่นซ่อนอยู่ด้วยสิ่งมีอยู่ที่น่าสะพรึงกลัวสุดขีด”

“ใครก็ตามที่ก้าวเข้าไป ไม่มีใครกลับออกมา”

“โอ้ ลึกลับขนาดนั้น?” มุมปากเย่ชิวกระตุกยิ้มสนใจ “งั้นผมยิ่งอยากไปดู”

“คุณอาจยังไม่รู้—ผมชอบสำรวจสิ่งที่ยังไม่รู้เป็นทุนเดิม โดยเฉพาะดินแดนต้องห้ามที่เต็มไปด้วยความลี้ลับแบบนี้”

“เสี่ยวเสี่ยว การเจอกันก็วาสนา นายคงไม่อยากให้วาสนาของเรามาจบตรงนี้ใช่ไหม”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวทำหน้ามุ่ย

เขารู้ดี คนระดับเย่ชิวที่มีพรสวรรค์จักรพรรดิ ไม่ค่อยมีอะไรให้หวาดกลัว ทั้งร่างเทพไร้เทียมทานกับเป่ยหมิงหวังก็เหมือนกัน—ไม่เคยเกรงกลัวอะไร

แต่ที่นั่นอันตรายเกินบรรยาย

“พี่เย่ชิว ถือว่าผมขอร้อง อย่าไปเลย ที่นั่นอัปมงคลจริง ๆ เล่าลือกันว่าก่อนหน้านี้มีจอมยุทธ์ไร้เทียมทานมากมายหมายตารากวิญญาณแห่งสวรรค์และโลกต้นนั้น สุดท้ายตายเรียบอยู่ข้างใน”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวแทบจะร้องไห้อีกรอบ

เย่ชิวตบไหล่เขา ยิ้มแล้วว่า: “ไม่ต้องห่วง ผมรู้กำลังของตัวเอง”

“ยิ่งกว่านั้น อนาคตผมจะบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิ แค่เขตต้องห้ามเท่านี้ จะกักผมไว้ได้ยังไง?”

พูดพลาง เย่ชิวหันไปมองจางเหมยเจินเหริน แล้วว่า: “จริงไหม ไอ้เฒ่า?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน