วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2742

“หลวงโป๋ซา?” ท่านถังชางไห่ขมวดคิ้วถามทุกคนที่อยู่ตรงหน้า “พวกเจ้ารู้จักคนนี้ไหม?”

“ไม่รู้” ทุกคนส่ายหัว

“ในเมื่อพวกเจ้าไม่รู้ งั้นเขาน่าจะเป็นผู้บุกรุกจากภายนอกเหมือนเย่ฉางเซิง……” ท่านถังชางไห่ยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกขัดขึ้นมา

“หัวหน้าตระกูล หลวงโป๋ซาหน้าตาเป็นยังไงผมไม่รู้ แต่ชื่อนี้ ดูเหมือนผมจะคุ้นๆ อยู่บ้าง” สมาชิกตระกูลคนหนึ่งเอ่ย

ทันใดนั้น สายตาทุกคนก็จับจ้องไปที่สมาชิกตระกูลคนนั้น

“บอกสิ่งที่เจ้ารู้มา” ท่านถังชางไห่สั่ง

สมาชิกตระกูลคนนั้นว่า “ผมยังจำได้ ตอนที่ระฆังสวรรค์ปฐพีประกาศอันดับมังกรซ่อนเร้น หลวงโป๋ซาอยู่อันดับที่สาม”

พอพูดจบ สมาชิกตระกูลอีกคนหนึ่งก็เอ่ยว่า “ผมนึกออกแล้ว อันดับสามของอันดับมังกรซ่อนเร้นชื่อหลวงโป๋ซาจริงๆ”

“ตามคำบรรยายของระฆังสวรรค์ปฐพี ตอนนั้นหลวงโป๋ซาอยู่ขอบเขตสูงสุดขั้นสื่อเทพ เป็นศิษย์ของท่านเซียนสูงสุดแห่งนิกายหยินหยางอู๋จี๋ และมีร่างพิเศษคือร่างพิษหมื่นชนิด”

“แค่อยากรู้ว่า หลวงโป๋ซาคนนี้ จะใช่คนเดียวกับอันดับสามหรือเปล่า”

“จะใช่หรือไม่ เดี๋ยวก็รู้” ท่านถังชางไห่สั่งคนรับใช้ “ไปเชิญหลวงโป๋ซาเข้ามา”

“รับ!” คนรับใช้รับคำแล้วรีบออกไป

นอกประตู หลวงโป๋ซาสงบนิ่ง สีหน้าราบเรียบ ไม่มีอาการประหม่าแม้แต่น้อย

เพราะร่างนี้เป็นร่างแยก

ในที่ที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้ ก็ต้องระวังตัวไว้ก่อน ยิ่งที่นี่คือถังเจียผู้ทรงอิทธิพลมหาศาล ยิ่งต้องรอบคอบ

เพื่อกันพลาด หลวงโป๋ซาใช้วิชาแยกร่างหยินหยางสร้างร่างแยกส่งมาถึงถังเจีย ส่วนร่างจริงของเขาซ่อนตัวอยู่ไกลออกไปหมื่นลี้

“ต้องยอมรับว่า วิชาอาคมลับที่พ่อบุญธรรมสอนให้ทรงพลัง ร่างแยกนี้ทั้งมีเลือดมีเนื้อจริงๆ แม้ผู้แข็งแกร่งระดับราชานักบุญสูงสุดก็ยังดูไม่ออก” หลวงโป๋ซาพึมพำอย่างทึ่ง เงยหน้ามองคฤหาสน์โอ่อ่าของถังเจีย ในใจอดชื่นชมไม่ได้

“คฤหาสน์นี้ใหญ่กว่าพระราชวังต้องห้ามเสียอีก ฟุ้งเฟ้อจริงๆ!”

“สุนัขเฝ้าประตูสองตัวนั้นฉลาดรู้ความ รู้ภาษาคน พลังเทียบเท่าผู้ฝึกบำเพ็ญขั้นทะลวงเทพระดับสูงสุด ห่างจากขอบเขตนักบุญเพียงก้าวเดียว”

“ยังมีดอกไม้สมุนไพรหายากเหล่านั้น ล้วนเป็นยาวิญญาณที่มีอายุกว่าแสนปี บางชนิดฤทธิ์ยาดีกว่ายาศักดิ์สิทธิ์ทั่วไปเสียอีก”

“สมกับเป็นหนึ่งในอู่ต้าจาเจียของเขตต้องห้ามแห่งชีวิต รากฐานลึกซึ้งจริงๆ”

“ดูท่ามาคราวนี้ไม่เสียเที่ยว”

“เมื่อวันหนึ่งผมบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิ ผมจะบันทึกเรื่องวันนี้ไว้ให้คนรุ่นหลัง ใช้ชื่อว่า ‘หลวงโป๋ซามาเยือน—กวาดของกลับไปเต็มไม้เต็มมือ!’”

คิดได้ดังนั้น หลวงโป๋ซาก็ปลื้มปริ่มยิ่งนัก

ผ่านไปไม่กี่วินาที คนรับใช้ของถังเจียก็ออกมาจากด้านใน เดินมาหยุดตรงหน้าหลวงโป๋ซา โค้งคำนับอย่างนอบน้อม แล้วเอ่ยว่า “ท่านหลวงโป๋ซา หัวหน้าตระกูลเชิญท่านเข้าไปด้านใน”

หลวงโป๋ซายิ้มบางๆ พยักหน้า แล้วเดินตามคนรับใช้เข้าสู่โถงใหญ่ของถังเจีย

พอเข้ามา สายตาเขาก็ไปหยุดที่หัวหน้าตระกูลถัง ท่านถังชางไห่ซึ่งนั่งอยู่บนที่นั่งประธาน แล้วเดินเข้าไปอย่างใจเย็น

“ขอคารวะหัวหน้าตระกูลถังครับ” หลวงโป๋ซาค้อมกายเล็กน้อย เอ่ยด้วยท่าทีสำรวม ไม่หยิ่งยโสหรือถ่อมตน

ท่านถังชางไห่ปรายตามองหลวงโป๋ซา เบื้องในหัวผุดขึ้นมาเพียงสองคำ

ธรรมดา!

หน้าตาธรรมดา

รูปร่างธรรมดา

แต่งตัวธรรมดา

ออร่าธรรมดา

ส่วนพลังบำเพ็ญเพียร……ก็พอใช้ได้ ขอบเขตมหานักบุญขั้นสูงสุด!

ถ้ามองข้ามพลังบำเพ็ญเพียรของหลวงโป๋ซาไป ถ้าโยนเขาเข้าไปในฝูงชน ตอนนี้ อีกเดี๋ยวก็หาไม่เจอแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน