วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2758

พอเย่ชิวเอ่ยคำนี้ออกมา สีหน้าของเฟิงเสี่ยวเสี่ยวกับถังซานก็พลันเปลี่ยนไปทันที

ถังซานไม่คิดเลยว่าแค่คนที่ไม่รู้ที่มาที่ไป จะกล้าด่าเฟิงอู๋เหินต่อหน้า ถึงในเขตต้องห้ามแห่งชีวิต

ส่วนเฟิงเสี่ยวเสี่ยวกลับเป็นห่วงว่าจะเกิดเรื่องกับเย่ชิวและเฟิงอู๋เหิน เขารู้จักลูกพี่ลูกน้องชายของตัวเองคนนี้ดีเกินไป ใจสูงหยิ่งผยอง ไม่เคยยอมใคร จะทนคำพูดแบบนี้ของเย่ชิวได้ยังไง

ส่วนจางเหมยเจินเหรินกับพวก รู้จักนิสัยของเย่ชิวดีอยู่แล้ว จึงไม่แปลกใจสักนิดกับปฏิกิริยาของเขา

บนโลกนี้ ไม่มีทางที่เย่ชิวจะยอมเป็นคนรับใช้ของใครทั้งนั้น!

"เฟิงอู๋เหิน คิดไม่ถึงล่ะสิว่าแกก็มีวันที่โดนปฏิเสธ ฮาแตกจริงๆ"

ถังซานเยาะเฟิงอู๋เหินก่อนทีหนึ่ง แล้วจึงหันไปพูดกับเย่ชิวว่า "ในสายตาผม คุณมันโง่เง่าโดยสิ้นเชิง"

"ถึงฝีมือไอ้เฟิงอู๋เหินจะไม่เท่าไหร่ แต่ยังไงมันก็เป็นอัจฉริยะไร้เทียมทานของเฟิงเจีย แถมยังมีร่างกายแห่งกาลเวลาและอวกาศ อนาคตจะให้มันบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิอาจไม่มีทาง แต่จะครองอำนาจสักแถบหนึ่งน่ะง่ายดาย"

"ที่มันดันถูกใจคุณน่ะ ถือว่าโชคหล่นทับแล้ว"

"ยิ่งไปกว่านั้น คุณก็ทำให้ผมขุ่นเคืองไปแล้ว ตอนนี้คุณต้องหาคนเก่งๆ มาคุ้มกัน ถ้าคุณยอมเป็นข้ารับใช้ของเฟิงอู๋เหิน แม้ผมจะไม่ไว้หน้าคุณ แต่ก็ยังเห็นแก่หน้าเขาอยู่ บางทีผมอาจไว้ชีวิตคุณ..."

ยังไม่ทันให้ถังซานพูดจบ เย่ชิวก็สวนว่า "แกกินอะไรเข้าไปถึงเพี้ยนขนาดนี้?"

ถังซาน: "???"

เย่ชิวด่าต่อ "เสือกเรื่องชาวบ้านไปเรื่อย ไม่ใช่ธุระของแกโว้ย"

เชี่ย ยังกล้าว่าผมอีก?

สีหน้าถังซานพลันมืดครึ้ม

เขาไม่คิดเลยว่าในจังหวะแบบนี้ เย่ชิวจะยังกดดันดุเดือดได้ถึงเพียงนี้ ทำให้เขารู้สึกทั้งอัปยศและเดือดดาลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ไอ้สวะไม่รู้จักดีชั่ว ตายไปก็ไม่ต้องเสียดาย" ถังซานเอ่ยเสียงเย็น สายตาเย็นเฉียบ ราวจะทำให้เย่ชิวแข็งคาที่

เย่ชิวเพียงยิ้มมุมปาก เขาไม่ใส่ใจคำขู่ของถังซานเลย เพราะในสายตาเขา ถังซานก็แค่คนใกล้ตาย

"ไหนๆ แกว่าการเป็นข้ารับใช้มันคือบุญหล่นทับ แล้วทำไมแกไม่ไปเป็นข้ารับใช้ของมันเองล่ะ?"

น้ำเสียงของเย่ชิวแฝงความเย้ยหยัน เขาจ้องหน้าถังซานแน่วนิ่งไม่ถอยแม้ก้าวเดียว

คำพูดของเย่ชิวทำเอาถังซานเดือดจนตัวสั่น โลกของเขามีแต่พลังเป็นใหญ่ ใครอ่อนแอก็ถูกเหยียบ การกระทำแบบนี้ของเย่ชิวไม่ต่างอะไรกับท้าทายศักดิ์ศรีและอำนาจของเขาตรงๆ

"อยากตายหรือไง" ถังซานโกรธจนหัวเราะ ฮึดก้าวพรวดหนึ่งก้าว พลังรอบกายพลันคมกร้าวราวสัตว์ร้ายที่ถูกยั่วยุ พร้อมจะตะปบศัตรูทุกเมื่อ

ทันใดนั้น เฟิงอู๋เหินก็ปรบมือดังฉาดๆ แล้วยิ้มพูดว่า "เข้าท่าดีจริงๆ!"

"ไอเดียดีขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ผมไปนึกไม่ถึงได้ยังไงนะ"

เฟิงอู๋เหินหันไปมองถังซาน ยิ้มๆ แล้วว่า "ถังซาน ว่าไง สนใจมาเป็นคนรับใช้ฉันไหม?"

"ผมเป็นอัจฉริยะไร้เทียมทาน อนาคตต้องบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิ แน่นอน การติดตามผมจะไม่ทำให้ศักดิ์ศรีคุณด่างพร้อย..."

"ยุ่งแล้ว!"

เฟิงอู๋เหินร้องอุทานขึ้นทันที ขมวดคิ้วแล้วว่า "ถังซาน ถ้านายก็ตามผมด้วย แบบนี้ผมก็จะมีข้ารับใช้สองคนสิ"

"สองคนนี้ฉันก็ชอบทั้งคู่ แล้วใครจะเป็นแม่ทัพใหญ่ของฉันดีนะ?"

"เลือกยากชะมัด!"

เห็นท่าทางเฟิงอู๋เหินที่ทำเหมือนกำลังครุ่นคิดจนหัวแทบระเบิด เย่ชิวอยากจะยกเท้าฟาดหน้าเขาเสียให้ได้

แม่งเอ๊ย ผมไปพูดตอนไหนว่าผมจะเป็นข้ารับใช้แก?

ความมั่นใจบ้าบอพรรค์นั้นแกไปเอามาจากไหน?

อะไรนะ อัจฉริยะของเฟิงเจีย ผมว่าชัดๆ เลยว่าเป็นโรคจิตต่างหาก!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน