วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2757

เฟิงอู๋เหินก้าวพรวดออกไป ตั้งใจจะท้าสู้เย่ชิว เพื่อลองหยั่งฝีมือดูว่าลึกตื้นแค่ไหน

ทว่าเท้าขวาเพิ่งยกขึ้น เสียงส่งลับของเฟิงเสี่ยวเสี่ยวดังขึ้นข้างหู

“น้องชาย อย่า!”

เฟิงอู๋เหินหันกลับไป เห็นเฟิงเสี่ยวเสี่ยวมองเขา ดวงตาเจือการวิงวอน

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

เฟิงอู๋เหินส่งเสียงลับว่า “วางใจได้ เขาเป็นเพื่อนเธอ เห็นแก่หน้าของเธอ ผมจะไม่ฆ่าเขาหรอก”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวพูดว่า “ไม่ใช่… เธอเข้าใจฉันผิด ฉันอยากเตือนว่า อย่าไปยุ่งกับเขา เขา…ไม่ใช่คนที่ไปหาเรื่องเล่นๆ ได้นะ”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวไม่รู้ว่าพลังของเย่ชิวแท้จริงแข็งแกร่งแค่ไหน แต่รู้แน่ว่า หากไปโยงเรื่องกับเย่ชิว ผลลัพธ์จะสาหัสแน่นอน

ถังหลี่ กับหรงฮวา…

ก็เป็นตัวอย่างชัดเจน!

“เขาไม่ควรไปยุ่ง? หมายความว่าไง?” เฟิงอู๋เหินหัวเราะเยาะ “หรือว่าเธอคิดว่าผมสู้เขาไม่ได้?”

“พูดเล่นรึไง”

“ประมุขน้อย แกจะไร้ประโยชน์ก็เรื่องของแก แต่ฉันไม่ใช่!”

“อย่าลืมไปสิ ตัวจริงที่เป็นอัจฉริยะของเฟิงเจียคือผม!”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวหน้าเคร่งขึ้น พูดอย่างจริงจังว่า “เฟิงอู๋เหิน ฉันสั่งในฐานะประมุขน้อยแห่งเฟิงเจีย ห้ามลงมือ”

สีหน้าของเฟิงอู๋เหินมืดลงในทันที เขาจ้องเฟิงเสี่ยวเสี่ยวเย็นชาอย่างไม่สบอารมณ์

เขาไม่เคยยอมใคร โดยเฉพาะคนที่ในสายตาเขาฝีมือธรรมดาแต่กลับครองตำแหน่งประมุขน้อยอย่างเฟิงเสี่ยวเสี่ยว

“สั่งผมในฐานะประมุขน้อยแห่งเฟิงเจีย?” มุมปากเฟิงอู๋เหินกระตุกยิ้มเย็น พูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน “ฮึ เธอนี่ช่างคิดว่าตัวเองสำคัญจริงๆ”

“ก็แค่เกิดมาถูกที่ถูกทางเท่านั้นเองไม่ใช่หรือไง”

“อย่าลืม เฟิงเจียไม่ได้เป็นของเธอคนเดียว ผมก็เป็นคนในตระกูลเฟิงเหมือนกัน ผมมีสิทธิ์ตัดสินใจการกระทำของตัวเอง”

“ยิ่งไปกว่านั้น หัวหน้าตระกูลยังแทบไม่เคยสั่งผมให้ทำอะไรด้วยซ้ำ แล้วเธอเป็นตัวอะไร?”

สีหน้าของเฟิงเสี่ยวเสี่ยวหนักขึ้น เขารู้ถึงความดื้อและความหยิ่งของเฟิงอู๋เหิน แต่รู้ดีถึงแนวทางเวลาลงมือของเย่ชิว

“คนไม่แตะต้องผม ผมก็ไม่แตะต้องใคร; แต่ถ้าใครกล้าล้ำเส้นผม ผมจะถอนรากถอนโคน” นี่คือคติประจำตัวของเย่ชิว

ดังนั้นเขาจึงไม่อาจยืนดูเฉยๆ ให้เฟิงอู๋เหินไปหาเรื่องเย่ชิวได้

“น้องชาย ฟังฉันสักครั้งนะ คนคนนี้อย่าไปยุ่งง่ายๆ มิฉะนั้นจะมีปัญหาตามมาไม่รู้จบ ถ้าพลาดขึ้นมา ทั้งเฟิงเจียอาจตกสู่หายนะไร้ทางกู้กลับได้เลยนะคะ” เสียงของเฟิงเสี่ยวเสี่ยวแฝงคำขอร้อง

“หายนะไร้ทางกู้กลับ? ฮึ ผมนี่อยากรู้เหมือนกัน ว่าหมอนี่มีดีอะไร ถึงจะทำให้เฟิงอู๋เหินอย่างผมตกสู่หายนะไม่มีวันฟื้นได้” น้ำเสียงเฟิงอู๋เหินต่ำแน่น ดวงตาเปล่งประกายแน่วแน่เด็ดเดี่ยว

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวเห็นท่าแล้ว ใจหล่นวูบ

เขารู้ดีว่า เมื่อเฟิงอู๋เหินตัดสินใจแล้ว แทบเปลี่ยนใจไม่ได้

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวเหลือบมองเย่ชิวที่ยืนอยู่กลางอากาศ ส่ายหัวเบาๆ แล้วลอบส่งเสียงลับถึงเฟิงอู๋เหินว่า “อย่าไปหาเรื่องเขา เพราะเขาคือเย่ฉางเซิง!”

“เย่ฉางเซิงคนไหน?” เฟิงอู๋เหินยังไม่ทันเข้าใจ

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวบอก “ก็คนนั้นแหละ ที่ถังเจียออกประกาศจับโดยตั้งศาสตราจักรพรรดิเป็นรางวัล”

พอได้ยิน เฟิงอู๋เหินถึงกับสายตาชะงักวูบด้วยความตะลึง

เย่ฉางเซิง ผู้ถูกถังเจียประกาศรางวัลจับกุมด้วยศาสตราจักรพรรดิ—ชื่อนี้ดังสนั่นไม่เพียงในเฟิงเจีย แต่ทั่วทั้งเขตต้องห้ามแห่งชีวิต ไม่มีใครไม่รู้จัก

เขาไม่คาดคิดเลยว่า ไอ้หนุ่มตรงหน้าที่กล้าท้าเขากับถังซาน จะเป็นเย่ฉางเซิงในตำนานคนนั้น

“เขา…เขาคือเย่ฉางเซิง?” น้ำเสียงเฟิงอู๋เหินสั่นเล็กน้อย เขาจ้องเย่ชิวอย่างไม่อยากเชื่อ ราวจะมองทะลุทุกอย่างของเย่ชิว

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวพยักหน้าหนักๆ ส่งเสียงลับว่า “ใช่ ไม่ผิดตัว”

“น้องชาย ตอนนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงห้ามเธอไปยุ่งกับเขา?”

“คนคนนี้แทบจะเป็นเจ้ายมบาลเดินดิน ใครไปหาเรื่องเขาไม่เคยมีจุดจบที่ดี”

“ถังหลี่ถูกเขาฆ่า หรงฮวากับหรงห่าวก็ล้มตายด้วยน้ำมือเขาเหมือนกัน หากตั้งตนเป็นศัตรูกับเขา ผลลัพธ์เลวร้ายเกินคาดคิด”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน