วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2782

อู๋ฮวานอนแนบกับพื้น สายตาจ้องเขม็งไปยังตัวอักษรสีทองบนลำต้น ความโกรธและความคับแค้นไม่ยอมแพ้ลุกลามดุจไฟป่า

“ของเย่ฉางเซิง ใครแตะ—ฟ้าผ่าทันที!”

ตัวอักษรบรรทัดนั้นราวกับคำเยาะเย้ยอันไร้ปรานี เหยียบย่ำศักดิ์ศรีและความมุ่งมั่นของเขา

“เย่ฉางเซิงงั้นหรือ? ฮึ! ข้าไม่เชื่อเรื่องอาถรรพ์นี่หรอก!” เขากัดฟันลุกจากพื้น แววตาวาววับด้วยเปลวเพลิงแห่งความบ้าคลั่ง

อู๋ฮวาระดมพลังชี่ในกายอีกครั้ง เตรียมลองอีกขั้น

เขารู้ดีว่าต้นไม้แห่งชีวิตนี้ไม่ธรรมดา การจะครอบครองมันไม่ใช่เรื่องง่าย

เขาสูดลมหายใจลึก รวบรวมพลังทั้งหมดในกาย ค่อยๆ เอื้อมมือไปยังต้นไม้แห่งชีวิต

คราวนี้เขาระมัดระวังกว่าเดิม พยายามจับสังเกตจังหวะที่ตัวอักษรสีทองปรากฏ เพื่อจะได้เลี่ยงมันให้พ้น

ทว่าไม่ว่าเขาจะลองเชิงอย่างไร ตัวอักษรสีทองนั้นก็เฝ้าติดตามราวเงา เพียงฝ่ามือเข้าใกล้ลำต้น ก็จะผุดขึ้นมาทันที ขวางไม่ให้สัมผัสได้

“เวรเอ๊ย! มันเป็นอะไรกันแน่?” อู๋ฮวาคำราม ความรู้สึกพ่ายแพ้ยิ่งทวีความรุนแรง

เขาไม่เคยเจอสถานการณ์ยากเย็นเช่นนี้มาก่อน ราวกับมีพลังไร้รูปคอยคุ้มครองต้นไม้แห่งชีวิตอยู่

ถัดมา อู๋ฮวาขมวดคิ้ว ใคร่ครวญ

“ของเย่ฉางเซิง?”

“หรือว่าเย่ฉางเซิงเคยมาแล้ว?”

“ไม่ถูก ถ้าเย่ฉางเซิงเคยมาทำไมถึงไม่เอาต้นไม้แห่งชีวิตไป?”

“แต่ถ้าเย่ฉางเซิงไม่เคยมา แล้วตัวอักษรบรรทัดนี้โผล่มาได้ยังไง? ใครเป็นคนทิ้งไว้?”

อู๋ฮวาคิดเท่าไรก็ไม่กระจ่าง

แม้กระนั้น เขาก็ยังไม่ยอมถอย

“จะของใครก็ช่าง ข้าเชื่อว่า ถ้าลงมือมากพอ สุดท้ายเจ้าต้องเป็นของข้าแน่”

ดังนั้น อู๋ฮวาจึงเริ่มลองบ้าบิ่นกว่าเดิม ระดมพลังชี่ในกายไม่หยุด พยายามฝ่าพันธนาการจากตัวอักษรสีทองนั้น

ครืน!

ทันใดนั้น สายฟ้าลูกหนึ่งผ่าลงมาจากความว่างเปล่า กระแทกใส่อู๋ฮวา ซัดจนปลิวกระเด็น

เปรี้ยง!

ครู่ที่อู๋ฮวาร่วงถึงพื้น กระดูกหักไปหลายท่อน เนื้อตัวไหม้เกรียมคล้ายมีถ่านเกาะเต็มร่าง

แล้วก็พรวด! เลือดสดพุ่งออกมาคำโต

พรวด!

อู๋ฮวาไม่สนบาดแผล สายตาหม่นเครียดจ้องต้นไม้แห่งชีวิต ใบหน้ามืดทะมึนสุดขีด

เขาไม่คาดคิดว่า พยายามมานานขนาดนี้ กลับยังไม่สามารถครอบครองต้นไม้แห่งชีวิตได้

อู๋ฮวาคลานแนบพื้น ถึงแม้ปวดแปลบไปทั้งตัว แต่ในใจไม่มีคำว่าถอย

สายตาหนักแน่นจ้องต้นไม้แห่งชีวิต ความโกรธในอกเดือดพล่านราวภูเขาไฟปะทุ

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ข้าพลาดตรงไหนกันแน่?” อู๋ฮวาคำรามในใจ แต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆ

แล้วลมก็พัดมา ใบไม้เสียดสีกันซ่าๆ ราวกำลังหัวเราะเยาะเขา

“อ๊า! อ๊า! อ๊า!”

อู๋ฮวากำหมัดแน่น จนเล็บจิกฝ่ามือลึก เลือดซิบออกมา เขาไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อย เพราะหัวใจถูกความโกรธกลบจนมิด

ดวงตาของเขาจับจ้องต้นไม้แห่งชีวิตแน่น กัดฟันเอ่ยว่า “เจ้าเป็นของข้าคนเดียว!”

ผั๊วะ!

ทันทีที่วาจาขาดหาย เขาฟาดฝ่ามือลงพื้น ร่างพุ่งทะยานขึ้นไป ปรากฏตัวต่อหน้าต้นไม้แห่งชีวิตอีกครั้ง

“เจ้าของของเจ้าต้องเป็นข้าผู้เดียว!”

อู๋ฮวาคำรามลอดไรฟัน ยื่นฝ่ามือออกไปจะลูบลำต้นอีกครา

ไม่คาดคิด อักษรสีทองนั่นเหมือนมีพลังลี้ลับ โผล่มาอีกครั้ง คอยขวางไม่ให้แตะ

ชั่วขณะนั้น ต้นไม้แห่งชีวิตให้ความรู้สึกกับอู๋ฮวาเหมือนหญิงสาวคนหนึ่ง แล้วบอกกับเขาว่า—อย่ามาจับฉัน ไปให้พ้น อย่ามาทำฉันสกปรก

“เวรเอ๊ย!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน