วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2783

บริเวณเชิงเขา

เย่ชิวกับพรรคพวกซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ใหญ่ จ้องไปยังยอดเขา เฝ้าดูอู๋ฮวาทุกอิริยาบถ

จางเหมยเจินเหรินยิ้มพลางว่า “ท่าทางอู๋ฮวาคงใกล้บ้าละ”

หลินต้าหนิวพูดว่า “ของวิเศษอยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่ยังไงก็เอามาไม่ได้ จะไม่บ้าก็แปลกแล้ว”

ม่อเทียนจีว่า “ต้นไม้แห่งชีวิตนี่ ช่างไม่ธรรมดาจริงๆ”

เฟิงอู๋เหินว่า “พี่ใหญ่ ผมมีความคิดอย่างหนึ่ง จะลงมือเลยตอนนี้ไหม?”

“ฉันว่าตอนนี้ยังเร็วไปสำหรับการลงมือ” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวว่า “ทางที่ดีรอให้อู๋ฮวาแรงหมดก่อนแล้วค่อยลงมือ ฉวยจังหวะที่เขาอ่อนแรง แล้วฆ่าให้ตาย”

“อืม ผมก็ว่าที่เฟิงเสี่ยวเสี่ยวพูดถูก” จางเหมยเจินเหรินว่า “อู๋ฮวาแรงหมดเมื่อไร ก็เป็นลูกแกะรอถูกเชือด”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวว่า “ท่านนักพรต ในเมื่อท่านก็ว่าฉันพูดถูก งั้นควรคืนกระจกส่องฟ้าให้ฉันได้รึยัง?”

จางเหมยเจินเหรินกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “เสี่ยวเสี่ยว ขอผมยืมกระจกส่องฟ้าเล่นอีกสักสองสามวันเถอะ ไม่ต้องห่วง ผมจะคืนให้”

“ฮึ!” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวฮึดฮัดแสดงความไม่พอใจ

ตลอดสองวันนี้ เจ้าตัวตามทวงกระจกส่องฟ้าจากจางเหมยเจินเหรินนับครั้งไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งไอ้แก่บ้านี่ก็หาเหตุผลบ่ายเบี่ยง บอกจะขอเล่นต่ออีกสองสามวัน

ไม่เข้าใจจริงๆ ก็แค่กระจกบานหนึ่ง ไม่ใช่สาวสวยผิวขาวขาเรียวยาว จะไปสนุกอะไรนักหนา?

ม่อเทียนจีก็เสริมว่า “เรารอได้จริงๆ รอให้อู๋ฮวาแรงหมดแล้วค่อยปลิดชีพทีเดียวจบ”

หลินต้าหนิวว่า “พี่ใหญ่ ก่อนจะฆ่าอู๋ฮวา ขอผมซ้อมมือหน่อยได้ไหม?”

ว่าจบ หลินต้าหนิวก็ชูมีดตอนในมือขึ้นนิดๆ

พอเห็นดังนั้น เฟิงอู๋เหินเผลอหุบขาแน่นทันที พลางสบถในใจว่า “ไอ้โรคจิต!”

ใครจะคิด อยู่ๆ เย่ชิวก็เอ่ยขึ้นว่า “ขึ้นไปตอนนี้เลย”

ห๊ะ?

ทุกคนหันมามองเย่ชิวด้วยความฉงน คิดในใจว่า ถ้ารอให้อู๋ฮวาแรงหมดก่อนค่อยขึ้นไปจะไม่ดีกว่าหรือ?

เย่ชิวว่า “พวกเจ้ามองข้ามไปอย่างหนึ่ง อู๋ฮวายืนอยู่หน้าต้นไม้แห่งชีวิต”

“แม้เขาจะเอาต้นไม้แห่งชีวิตมาไม่ได้ แต่พลังชีวิตที่มันปล่อยออกมาสามารถฟื้นแรงเขาได้อย่างรวดเร็ว”

“พูดง่ายๆ คือแค่เขาอยู่บนยอดเขา แรงของเขาก็จะไม่มีวันหมด”

จางเหมยเจินเหรินว่า “ไอ้เด็กน้อย ถ้าอย่างนั้นทำไมเราไม่รอให้อู๋ฮวาลงเขาก่อนค่อยลงมือ แบบนั้นไม่ปลอดภัยกว่าหรือ?”

“ยิ่งกว่านั้น อู๋ฮวาใช้เวลานานมากกว่าจะไต่บันไดสวรรค์นั้นขึ้นไป ถ้าเราขึ้นตอนนี้ เขาได้พักรอ ส่วนเราต้องเหนื่อยสู้ แบบนี้เสียเปรียบสุดๆ”

“ไม่แค่นั้น เขายังยึดทำเลได้เปรียบอีกด้วย”

เย่ชิวว่า “เพราะงั้น ผมคิดจะขึ้นไปดูคนเดียว”

“ทำแบบนี้ไม่เสี่ยงเกินไปหรือ?” เฟิงอู๋เหินอาสาทันที กล่าวว่า “พี่ใหญ่ ผมขึ้นไปกับพี่เอง”

“ไม่ต้อง ผู้เดียวก็พอ” เย่ชิวกล่าวยิ้มๆ “ผมอยากรู้นัก บนต้นไม้แห่งชีวิตมีอะไรกันแน่ ถึงทำให้อู๋ฮวาคลั่งได้ขนาดนี้?”

“อีกอย่าง ผมกับเขาก็เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนเก่ากัน กว่าจะหาโอกาสแบบนี้ได้ อยากขึ้นไป ‘รื้อฟื้นความหลัง’ กับเขาหน่อย”

แววตาเย่ชิววาบด้วยความเย็นชา ทุกคนเห็นชัดว่าบนใบหน้ามีเค้าความเคียดแค้น คำว่า ‘รื้อฟื้นความหลัง’ น่ะจริงๆ แล้วหมายจะส่งอู๋ฮวาไปพบยมบาล

“พอแล้ว พวกเจ้าอยู่รอตรงนี้ ระวังตัวไว้ให้ดี อย่าให้ถูกพบเด็ดขาด เดี๋ยวผมขึ้นไปดูเองก่อน”

พูดจบ ร่างของเย่ชิวก็ปรากฏขึ้นที่ตีนเขาอย่างเงียบกริบ พอเห็นบันไดสวรรค์ เขาไม่ลังเลแม้แต่น้อย ก้าวขึ้นไปทันที

“หืม?”

สีหน้าเย่ชิวแปลกไปชั่วขณะ แล้วก็ยังก้าวต่อ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน