วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2784

เมื่ออู๋ฮวาได้ยินคำของเย่ชิว ถึงกับโมโหหน้าบิดเบี้ยว

จะหาแกมาทำไม?

แม่งเอ๊ย กล้าถามออกมาได้ยังไง

ผมจะมาหาเพื่ออะไรอีกล่ะ? ก็แน่นอนว่ามาล้างแค้นสิ!

แกเล่นงานผมซะยับขนาดนั้น ยังจะให้ผมขอบคุณแกอีกหรือไง?

อู๋ฮวาโกรธจนแทบระเบิด

เขาจ้องเย่ชิว กัดฟันกรอดพลางพูดว่า “จะหาแกมาทำไม? ฮึ เย่ฉางเซิง แกไม่รู้จริงๆ เหรอว่าแกทำอะไรไว้? ผม...”

“สิ่งที่ผมทำ ผมก็รู้ดีอยู่แล้ว” เย่ชิวยิ้มกล่าว “ที่ผมทำก็ล้วนเป็นการช่วยเหลือผู้อื่นด้วยความเต็มใจทั้งนั้น”

พออู๋ฮวาได้ยินก็เหมือนโทสะพุ่งขึ้นหัว โธ่เอ๊ย ขนาดนี้ยังพูดออกมาได้ หน้าไม่อายจริงๆ!

เขาสูดหายใจลึกๆ หลายครั้ง พยายามข่มโทสะในใจ ทว่าท่าทีสบายๆ ยิ้มระรื่นของเย่ชิว ไม่ต่างอะไรจากการราดน้ำมันลงกองไฟในอกเขา

“ช่วยเหลือผู้อื่น? เรื่องดีงั้นเหรอ?” อู๋ฮวาหัวเราะเยาะไม่หยุด เสียงเต็มไปด้วยความประชด “แกรู้ไหม เพราะ ‘เรื่องดีๆ’ ที่แกว่า ผมเกือบเอาชีวิตไม่รอด!”

“ครั้งก่อนที่ภูเขาอมตะ ผมเกือบตายด้วยน้ำมือแก”

“คราวนี้พอเข้าเขตต้องห้ามแห่งชีวิต แกก็เล่นงานผมอีก เย่ฉางเซิง เรื่องระหว่างผมกับแกยังไม่จบ!”

เย่ชิวยังยิ้มละมุนไม่เปลี่ยน เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถ้าไม่ใช่เพราะแกเล่นงานผมก่อน ผมจะทำกับแกแบบนี้ได้ยังไง”

“อู๋ฮวา ชีวิตคนเราย่อมต้องเจออุปสรรคบ้าง”

“ในฐานะคนของสำนักพุทธ ถ้าแกเอาบทเรียนจากเรื่องนี้ได้ ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเหมือนกัน”

อู๋ฮวาหัวเราะหยันอย่างเดือด “เย่ฉางเซิง หมายความว่าไง? หรือยังอยากให้ผมขอบคุณแกด้วย?”

เย่ชิวยิ้ม “แค่ช่วยนิดหน่อยเอง ไม่ต้องขอบคุณ”

“แก!” อู๋ฮวาโกรธจนตัวสั่น กำหมัดแน่น จ้องเย่ชิวเขม็ง “เย่ฉางเซิง แกเล่นงานผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า หมายจะฆ่าผมให้ตาย เสียดาย แกทำไม่สำเร็จ”

“แต่สิ่งที่แกทำกับผม ผมจำได้ทั้งหมด”

“ผมถามหน่อย แกอยากเป็นเพื่อนกับผมไหม?”

เย่ชิวไม่ลังเลเลย ตอบว่า “ไม่อยาก”

“แก—” มุมปากอู๋ฮวากระตุก เขานึกไม่ออกว่าเย่ชิวเอาความกล้าแบบนี้มาจากไหน ถึงได้แข็งกร้าวนัก?

ดูท่า เย่ฉางเซิงยังไม่รู้ฤทธิ์ของผมสินะ

คิดได้ดังนั้น อู๋ฮวาจึงกล่าวว่า “เย่ฉางเซิง บอกไว้เลย ตอนนี้ผมเป็นผู้แข็งแกร่งระดับราชานักบุญสูงสุดแล้ว”

“โอ?” แววตาเย่ชิววาบด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

ตอนอยู่เชิงเขา เขาก็สังเกตแล้วว่าพลังบำเพ็ญเพียรของอู๋ฮวาเพิ่มขึ้นมาก คาดไม่ถึงว่าเจ้านี่จะทะลุถึงระดับสูงสุดของราชานักบุญแล้ว

เขายังจำได้ว่าไม่นานมานี้พลังบำเพ็ญเพียรของอู๋ฮวายังไม่สูงขนาดนี้ แสดงว่าเรื่องต้องมาจากเขตต้องห้ามแห่งชีวิตแน่

“ดูท่า หลังเข้าเขตต้องห้ามแห่งชีวิต แกคงได้รับวาสนาอะไรบางอย่าง” เย่ชิวว่า

“ถือว่าแกฉลาด” อู๋ฮวาว่า “ที่ผมบอกพลังจริงของผม ก็เพื่อเตือนว่า ต่อให้แกมีความสามารถฆ่าคู่ต่อสู้ที่ระดับสูงกว่า แต่ตอนนี้ แกก็ไม่ใช่คู่มือผม”

เย่ชิวถาม “แล้วไง?”

“ความหมายผมยังไม่ชัดอีกเหรอ?” อู๋ฮวาว่า “ผมจะบอกว่า ต่อหน้าผม แกอย่ากร่างนัก”

“อ้อ” เย่ชิวครางรับเรียบๆ แล้วว่า “ถ้าผมจะกร่าง แล้วแกจะทำอะไรผมได้?”

แม่งเอ๊ย!

พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยได้ไหม?

อู๋ฮวาโมโหจนฟันกระทบกันดังกรอดๆ ทว่าก็ยังไม่พุ่งเข้าจู่โจมเย่ชิว

“เย่ฉางเซิง ดูท่าแกจะลืมฐานะของผมไป ผมคือศิษย์เอกฝ่ายพุทธของวัดต้าหลยินแห่งซีโม่ อาจารย์ของผมเป็นผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิ ผม...”

“แกจะพล่ามอะไรนักหนากันแน่?” เย่ชิวขัดอู๋ฮวา

อู๋ฮวาพูดเสียงเย็น “ผมจะบอกว่า แกอยากจะเคลียร์เรื่องบาดหมางระหว่างเราหรือเปล่า?”

“เรื่องนี้ยังจะเคลียร์ได้อีก?” เย่ชิวทำหน้าตกใจ

ในใจคิดว่า เจ้าเณรนี่ไม่บ้าก็ใกล้แล้ว พวกเราเป็นคู่อาฆาตกันแท้ๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน