วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2787

เสียงระฆังดังสนั่นก้องเหมือนฟ้าผ่ากลางวัน ก้องกังวานอยู่เหนือเขตตระกูลเป่ยหมิงจนผู้คนใจสั่นไม่เป็นสุข

ท่านผู้นำเป่ย์หมิงขมวดคิ้ว ถามว่า “เสียงระฆังมาจากไหนกัน?”

ผู้คนเบื้องล่างพากันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่รู้เลยว่าเสียงระฆังดังมาจากที่ใด

ถัดมา เสียงระฆังดังขึ้นอีกครั้ง

“ก๊อง ก๊อง ก๊อง—”

ดังติดกันอีกแปดครา รวมกับคราแรกเป็นเสียงระฆังเก้าครั้งถ้วน

สีหน้าท่านผู้นำเป่ย์หมิงเคร่งขรึมขึ้น เขายืนอยู่บนโถงใหญ่ เสื้อคลุมสีแดงฉานปลิวไหวทั้งที่ไม่มีลม ราวกับเป็นลางพายุใหญ่ที่กำลังจะถาโถม

“ท่านพ่อ เกิดอะไรขึ้นหรือ?” เป่ยหมิงหวังถาม

ในความทรงจำของเขา แทบไม่เคยเห็นสีหน้าจริงจังถึงเพียงนี้บนใบหน้าท่านพ่อ เขาเริ่มรู้สึกว่า คงมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่

ท่านผู้นำเป่ย์หมิงไม่ตอบ แต่หันไปทางสมาชิกตระกูลในท้องโถง กล่าวเสียงดังว่า “ทุกคน ไปรวมตัวกันที่ลานตระกูลเดี๋ยวนี้ ห้ามชักช้า!”

สมาชิกตระกูลได้ยินดังนั้นก็เคลื่อนไหวกันทันที

แม้ในใจเต็มไปด้วยความสงสัยและไม่สบายใจ แต่ก็ยังคงรีบเร่งออกจากโถงอย่างเป็นระเบียบ เป่ยหมิงหวังเองก็กำลังจะตามสมาชิกตระกูลไปยังลาน แต่ถูกท่านผู้นำเป่ย์หมิงเรียกไว้

“ลูก อยู่ก่อน” น้ำเสียงของท่านผู้นำเป่ย์หมิงทรงอำนาจจนยากโต้แย้ง

ไม่นาน ในโถงก็เหลือเพียงสองพ่อลูก

ท่านผู้นำเป่ย์หมิงกล่าวกับเป่ยหมิงหวังว่า “ในฐานะทายาทของตระกูล เจ้าต้องรู้อะไรให้มากกว่าคนอื่น”

เป่ยหมิงหวังมองท่านพ่อ เฝ้ารอฟังต่อ

ท่านผู้นำเป่ย์หมิงเดินไปยังมุมหนึ่งของโถง ที่นั่นแขวนภาพม้วนโบราณอยู่ เขาลูบภาพเบาๆ ราวกับกำลังสนทนากับอดีต

“เสียงระฆังเก้าครั้งเป็นสัญญาณของท่านผู้สูงศักดิ์” ท่านผู้นำเป่ย์หมิงเอ่ยหนักแน่น

หัวใจของเป่ยหมิงหวังสะท้าน “สัญญาณของท่านผู้สูงศักดิ์หรือ?”

“ใช่” ท่านผู้นำเป่ย์หมิงว่า “เท่าที่ข้าทราบ เสียงนี้เคยดังมาแล้วสามครั้ง และทุกครั้งล้วนเกิดเหตุใหญ่”

“ครั้งแรกนานมากจนตรวจสอบไม่ได้แล้ว ว่ากันว่าเขตต้องห้ามแห่งชีวิตเกิดศึกใหญ่ ผู้แข็งแกร่งล้มตายไม่ถ้วน แม้แต่ผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิก็เสียชีวิตไปหลายคน”

เป่ยหมิงหวังตะลึงลาน

ถึงขนาดผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิล้มตายหลายคน ย่อมเห็นได้ว่าศึกนั้นดุเดือดเพียงใด

“ครั้งที่สอง เป็นการสับเปลี่ยนครั้งใหญ่ในเขตต้องห้ามแห่งชีวิต เจ้าก็น่าจะรู้ เมื่อก่อนเขตต้องห้ามแห่งชีวิตมิได้มีเพียงห้าตระกูลใหญ่ แต่มีตระกูลอยู่มากมาย”

“พวกเขาไม่ยอมเชื่อฟังบัญชาท่านผู้สูงศักดิ์ แถมยังรบราฆ่าฟันกันอย่างต่อเนื่องเพื่อแย่งชิงของวิเศษ ท้ายที่สุดดันบุกเข้าไปถึงใจกลางเขตต้องห้ามแห่งชีวิต หวังจะได้รากวิญญาณแห่งสวรรค์และโลก ท่านผู้สูงศักดิ์พิโรธหนัก จึงกวาดล้างจนสูญสิ้น”

ท่านผู้นำเป่ย์หมิงหยุดไปชั่วครู่ สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “นี่เป็นครั้งที่สามที่ระฆังดัง ข้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่คงไม่ใช่เรื่องดี”

เป่ยหมิงหวังกำหมัดแน่น เอ่ยว่า “ท่านพ่อ ไม่ว่าเป็นวิกฤตอะไร ผมจะร่วมเป็นร่วมตายกับตระกูล”

ท่านผู้นำเป่ย์หมิงมองเขา แววตาฉายความชื่นชมวาบหนึ่ง แต่ก็ถูกความกังวลกลบกลับ

“ลูกเอ๋ย บางคราว การรอดชีวิตสำคัญกว่าการตายอย่างองอาจ” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงสั่งสอน “จำไว้ เจ้าคือความหวังของเป่ยหมิงเจีย ทุกการตัดสินใจของเจ้าอาจมีผลต่ออนาคตของตระกูล”

“อีกอย่าง ข้ายังอยู่ หากถึงยามคับขันเป็นความเป็นความตาย ก็ไม่ถึงคราวเจ้าต้องเอาชีวิตเข้าแลก”

“จำไว้ จงรักชีวิตของตัวเอง”

พูดจบ ท่านผู้นำเป่ย์หมิงก็หันหลังมุ่งสู่ทางออก เป่ยหมิงหวังรีบตามติด

เมื่อทั้งสองมาถึงลานตระกูล เหล่าสมาชิกตระกูลก็รวมตัวกันพร้อมแล้ว ทุกใบหน้าตึงเครียด

ท่านผู้นำเป่ย์หมิงเงยหน้ามองขึ้นไปบนเก้าสวรรค์ เห็นลมโหมกระหน่ำ เมฆดำกรูวนอย่างรุนแรง ราวกับพายุป่าเถื่อนใกล้จะฟาดลงมา

“ท่านพ่อ หรือว่าเย่ฉางเซิงกับพวกเข้าไปในเขตต้องห้ามแห่งชีวิต จนทำให้ท่านผู้สูงศักดิ์โกรธ?” เป่ยหมิงหวังเอ่ยเสียงแผ่ว

ท่านผู้นำเป่ย์หมิงครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วว่า “ด้วยพลังบำเพ็ญเพียรของเจ้าพวกนั้น เกรงว่ายังไม่อาจทำให้ท่านผู้สูงศักดิ์โกรธได้ แต่ท่านผู้สูงศักดิ์อารมณ์คาดเดายาก เอาแน่เอานอนไม่ได้”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน