วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2786

ระหว่างที่เย่ชิวกับอู๋ฮวากำลังสู้กันเป็นตาย ขณะเดียวกัน ที่ตระกูลเป่ยหมิง

ภายในพระราชวังอันหรูหราแห่งหนึ่ง

ชายชราคนหนึ่งนั่งเอนกายบนเก้าอี้ไม้พนักสูง สวมชุดคลุมแดงสด ผมขาวยาวประบ่าปล่อยคลอไหล่ หน้าทาเครื่องสำอางหนาเตอะ ดูวิปลาสชวนขนลุก มีเค้าความปีศาจ

ขณะนั้น มีหญิงสาวหน้าตางามวัยละอ่อนห้าคนรายล้อมอยู่รอบตัวเขา

คนหนึ่งนวดไหล่ให้จากด้านหลัง อีกสองคุกเข่าบนพื้นคอยนวดขา ส่วนอีกสองคนยืนขนาบซ้ายขวา ฝั่งซ้ายป้อนองุ่นให้กิน อีกฝั่งรินชาให้ดื่ม

สุขสำราญเหลือเกิน

กลางลานท้องพระโรง มีเป่ยหมิงหวังยืนอยู่ ซ้ายขวาของเขาแน่นขนัดไปด้วยสมาชิกตระกูลจากเป่ยหมิงเจียกว่าร้อยคน

บรรยากาศอึดอัดหนักอึ้ง

ชราชายผู้นั้นเพลิดเพลินกับการรับใช้ของสาวใช้ แต่สองมือก็ยังไม่อยู่นิ่ง เหยียดออกไปบีบคลึงอย่างหยาบหื่นที่เนื้อตัวสาวใช้สองคนข้างกาย

สองสาวใช้ไม่เพียงไม่ต่อต้าน ยังโน้มตัวเข้าหาเอง ไม่นานใบหน้าก็แดงระเรื่อ แนบซบอกชายชรา หอบหายใจถี่

ไม่นานนัก

ชายชรายิ้มร่าแล้วเอ่ยว่า “ดี ๆ เถาฮงโตเป็นสาวแล้ว หลิวลวี่ก็ยิ่งนวลเนียนขึ้น”

พอได้ยินดังนั้น สาวใช้ทั้งสองก็เขินอายจนหน้าแดง สาวใช้ชื่อเถาฮงออดอ้อนว่า “หัวหน้าตระกูล คนเยอะขนาดนี้นะคะ หนูเขินค่ะ”

“ก็คนกันเองทั้งนั้น เขินอะไร?” ชายชราไม่ใส่ใจ “อีกอย่าง เราพูดอะไร พวกมันจะกล้าแม้แต่เงี่ยหูฟังไหม?”

ทันใดนั้น สมาชิกตระกูลที่อยู่ในที่นั้นต่างก้มหน้าลงพร้อมกัน

ภาพแบบนี้ พวกเขาเห็นจนชินเสียแล้ว

หัวหน้าตระกูลไม่ใช่คนเลวไปทุกอย่าง แค่หักห้ามตัณหาไม่ค่อยอยู่ โดยเฉพาะยามอารมณ์ขึ้นมา จะอยู่ที่ไหนก็ต้องลงมือทำให้ได้

เป่ยหมิงหวังเห็นปฏิกิริยาของสมาชิกตระกูล ก็เดือดดาลในใจ “พวกขี้ขลาดทั้งกลุ่ม!”

รูปร่างเขาสูงทรงพลัง หน้าตาเข้มขรึม ดวงตาคมวาบดุจสายฟ้า กวาดมองทุกคนในท้องพระโรง

อำนาจบารมีของเขาหนักแน่นราวภูผา กดทับทั้งท้องพระโรงให้สงบลง

สุดท้าย สายตาเขาหยุดลงที่ชายชราบนเก้าอี้พนักสูงนั้น แววตาแวบโทสะขึ้นมาวูบหนึ่ง

ชายชราไม่คิดหลบเลี่ยง สั่งการว่า “เถาฮง หลิวลวี่ ช่วยผมปลดเสื้อ”

“วันนี้จะให้รู้ว่าของพ่อยังไม่ฝ่อ เฮเฮะ~”

หลิวลวี่ว่า “เจ้านาย สมาชิกตระกูลอยู่กันเต็มไปหมด แบบนี้ไม่ดีนะคะ?”

“ดูผมนี่สิ ความจำชักจะเลอะเลือน… เธอไม่ทัก ผมก็ลืมไปเลยว่าคนยังอยู่กันเพียบ” ชายชรากวาดมือใส่สมาชิกตระกูลอย่างหงุดหงิด “ออกไปกันให้หมด เรื่องอื่นไว้หลังจากผมทำธุระเสร็จก่อนค่อยคุย”

สมาชิกตระกูลกำลังจะออก เป่ยหมิงหวังก็เปล่งเสียงขึ้น

“หยุด!”

เสียงของเป่ยหมิงหวังต่ำลึกทรงพลัง ทุกถ้อยคำเหมือนหนักอึ้งราวภูผา เรียกคนให้หยุดไว้แล้ว เขาจ้องชายชรากล่าวว่า “พ่อ ท่านทำแบบนี้ ไม่เกินไปหรือ?”

ชายชราคนนั้นคือบิดาของเป่ยหมิงหวัง หัวหน้าตระกูลเป่ยหมิงคนปัจจุบัน—ท่านผู้นำเป่ยหมิง!

การตั้งชื่อตำแหน่งในเป่ยหมิงเจียนั้นน่าสนใจ—ลูกชายเป็นราชา ส่วนพ่อเป็นจักรพรรดิ

ท่านผู้นำเป่ยหมิงมีลูกชายตอนแก่ จึงเอ็นดูเป่ยหมิงหวังมาก แม้ถูกซักถามก็ไม่โกรธ ยิ้มบาง ๆ จนดูเหมือนฉาบเครื่องสำอางหนาเตอะ

“โอ้? ผมทำอะไรเกินไปงั้นหรือ?” เสียงของท่านผู้นำเป่ยหมิงแหลมกรีดหูชวนขนลุก เข้ากันกับโฉมหน้าอันวิปลาสของเขาอย่างประหลาด

“ถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว!” เป่ยหมิงหวังยกเสียงขึ้น “ต่อหน้าสมาชิกตระกูล ท่านมาหาความสำราญแบบนี้ มันอุบาทว์สิ้นดี!”

รอยยิ้มบนหน้าท่านผู้นำเป่ยหมิงไม่จางลง เอ่ยว่า “ผมเป็นหัวหน้าตระกูลของเป่ยหมิงเจีย ผมอยากทำอะไรก็ทำ ใครจะมาคุมผมได้?”

“ท่าน…” เป่ยหมิงหวังเดือดจนพูดไม่ออก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน