วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2791

อากาศเหมือนจะหยุดนิ่งลงในชั่วขณะนั้น

บรรยากาศตึงเครียดแผ่ซ่านไปทั่ว

สมาชิกตระกูลของเฟิงเจีย รวมถึงนักบุญสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังท่านถังชางไห่ ต่างสีหน้าหนักอึ้ง จับตาอีกฝ่ายอย่างระแวดระวัง กลัวว่าสงครามใหญ่จะปะทุขึ้นเดี๋ยวนั้น

แววตาของเฟิงหลิงหยุน หัวหน้าตระกูล ค่อยๆ ลึกซึ้งขึ้น ท้ายที่สุดเขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ช้าๆ พยายามข่มโทสะในใจ

ในฐานะหัวหน้าตระกูลของเฟิงเจีย เขารู้ดีว่าต้องรักษาความเยือกเย็น

ยิ่งไปกว่านั้น สมาชิกตระกูลของถังเจียก็เหลือไม่มาก ท่านถังชางไห่ก็เหมือนสุนัขบ้าตัวหนึ่ง จะไปเอาเรื่องกับสุนัขบ้าให้ลำบากตัวเองทำไม?

คิดมาถึงตรงนี้ เฟิงหลิงหยุนอดรู้สึกนับถือเย่ชิวอยู่บ้างไม่ได้ พลางคิดในใจว่า: เย่ฉางเซิงซึ่งเป็นผู้บุกรุกจากภายนอก กลับฆ่ายอดฝีมือของถังเจียไปได้มากมาย ช่างไม่ธรรมดาจริงๆ

เด็กหนุ่มผู้นี้พรสวรรค์แรงกล้า จิตใจแกร่งกร้าว วิธีการก็เด็ดขาดถึงขีดสุด หากเขาออกจากเขตต้องห้ามแห่งชีวิตได้โดยปลอดภัย อนาคตย่อมกลายเป็นยอดผู้แข็งแกร่งไร้ผู้ต้านแน่

ไม่รู้ว่าเสี่ยวเสี่ยวกับอู๋เหินไปอยู่กับเขาได้อย่างไร?

กระทั่งในใจของเฟิงหลิงหยุนเริ่มมีความคิดอุกอาจผุดขึ้นมา

หรือว่าให้ผมช่วยพาเย่ฉางเซิงออกจากเขตต้องห้ามแห่งชีวิตดีไหม?

เย่ฉางเซิงเป็นอัจฉริยะผิดธรรมชาติเกินไป หากไม่ตาย อนาคตต้องยิ่งใหญ่แน่

ถ้าเฟิงเจียของเราได้เป็นมิตรกับเขา ไม่แน่ว่าสักวันหนึ่ง เขาอาจนำพาเราหลุดพ้นจากเขตต้องห้ามแห่งชีวิต

แต่ไม่นาน เฟิงหลิงหยุนก็รีบดับความคิดนี้ทิ้ง

เย่ฉางเซิงมีศัตรูมากเกินไป จะให้ออกจากเขตต้องห้ามแห่งชีวิตไปได้อย่างปลอดภัยนั้น ไม่ใช่เรื่องง่าย

ทั้งท่านถังชางไห่และหรงจิงเทียนก็ไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่ เกรงว่าแม้แต่เป่ยหมิงเจียก็ไม่ยอมปล่อยเขาไปเช่นกัน

หากผมลงมือ เฟิงเจียของเราก็จะไปยืนอยู่ตรงข้ามกับถังเจีย ฮวงจินเจียจู๋ และเป่ยหมิงเจีย

ต่อให้ช่วยให้เย่ฉางเซิงออกจากเขตต้องห้ามแห่งชีวิตได้ เกรงว่าเฟิงเจียของเราคงรอไม่ถึงวันที่เขาบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิ นอกจากว่า...

เฟิงหลิงหยุนนึกถึงเซวียนหยวนเจียขึ้นมา

หากเซวียนหยวนเจียยินดีช่วยเย่ฉางเซิง บางทีเรื่องราวอาจมีทางพลิก

น่าเสียดายที่เซวียนหยวนเจียคงไม่ยื่นมือ

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เซวียนหยวนเจียไม่เคยแย่งชิงกับผู้ใด เอาแต่สร้างอาวุธวิเศษ พวกเขาจะเอาตัวเองไปพัวพันกับเรื่องวุ่นวายนี้ได้อย่างไร

เย่ฉางเซิง เจ้าคงต้องพึ่งวาสนาตัวเองแล้ว!

เฟิงหลิงหยุนสะบัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้ง เงยหน้ามองท่านถังชางไห่ แล้วกล่าวว่า: ท่านพี่ถัง ผมเข้าใจความรู้สึกของท่าน แต่จะด่วนสรุปทุกอย่างเพียงจากการคาดเดา ดูจะผลีผลามเกินไป

เฟิงเจียของผมทำการใดมาตลอดอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมา หากมีคนของเฟิงเจียทำผิดจริง ผมย่อมไม่ออมมือ

แต่ก่อนที่ความจริงจะกระจ่าง ผมหวังว่าเราจะยังคงใจเย็น ร่วมกันสืบความจริงให้กระจ่าง

เฟิงหลิงหยุน อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไร เสียงของท่านถังชางไห่เย็นเยียบราวน้ำแข็ง กล่าวต่อ: ถ้าเฟิงเสี่ยวเสี่ยวไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเย่ฉางเซิงจริง ก็จงเอาหลักฐานมา! มิฉะนั้น ถังเจียของข้าจะไม่มีวันยอมจบ!

หลักฐานรึ? เฟิงหลิงหยุนยิ้มบางๆ แววตาฉายประกายชาญฉลาด แล้วว่า: ท่านพี่ถัง หลักฐานหาใช่ผุดขึ้นมาลอยๆ ต้องใช้เวลาสืบค้น

ท่านกับผมต่างก็เป็นหัวหน้าตระกูล ควรเข้าใจว่าความปรองดองระหว่างตระกูลสำคัญกว่าการเอาอารมณ์ชั่ววูบมาปะลองศักดิ์ศรีกัน

ปรองดองงั้นรึ? ท่านถังชางไห่หัวเราะทั้งที่โกรธจัด: เฟิงหลิงหยุน หากเฟิงเจียของเจ้าต้องการความปรองดองจริง ก็ไม่ควรปล่อยให้เฟิงเสี่ยวเสี่ยวกับเฟิงอู๋เหินไปคลุกคลีกับคนอย่างเย่ฉางเซิง! ตอนนี้จะให้ข้าเชื่อเจ้าได้อย่างไร?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน