วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2795

ด้านหลังของเป่ยหมิงหวังยังมีเด็กหนุ่มสี่คนติดตามอยู่

เด็กหนุ่มทั้งสี่ สองคนเป็นนักบุญ อีกสองคนเป็นผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษ

พวกเขาคืออัจฉริยะที่โดดเด่นที่สุดในรุ่นเยาว์ของเป่ยหมิงเจีย (ยกเว้นเป่ยหมิงหวัง)

ท่านผู้นำเป่ย์หมิงจัดให้พวกเขาตามเป่ยหมิงหวังเข้าไปในเขตแกนกลาง จุดประสงค์มีเพียงหนึ่งเดียว คือคุ้มกันเป่ยหมิงหวัง

“นายน้อย ต่อไปเราจะทำยังไง?”

“ทำยังไงอะไร? ผมก็พูดไปแล้วไง—ไปหาอู๋ฮวา” เป่ยหมิงหวังหันไปมองสี่คนด้านหลัง เอ่ยอย่างไม่พอใจว่า: “ยังมายืนเกะกะอยู่ที่นี่ทำไม?”

“นายน้อย หัวหน้าตระกูลสั่งไว้ ให้ตามคุ้มกันท่านไม่ห่างกายแม้ก้าวเดียว” หนึ่งในผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุรุษเอ่ย

“คุ้มกันผม?” เป่ยหมิงหวังหัวเราะเยาะ “ผมต้องให้พวกเจ้ามาคุ้มกันด้วยหรือ?”

“อีกอย่าง ฝีมือระดับพวกเจ้า มีสิทธิ์มาคุ้มกันฉันด้วยหรือ?”

“รีบไปหาอู๋ฮวาเดี๋ยวนี้”

ทั้งสี่ยังยืนอยู่นิ่งไม่ขยับ

สีหน้าเป่ยหมิงหวังมืดลง: “พวกเจ้าสี่คนนี่หมายความว่าไง หูหนวกกันไปแล้ว หรือคิดจะขัดคำสั่งนายน้อยอย่างผม?”

“ถ้าในสายตาพวกเจ้ายังมีนายน้อยอย่างผมอยู่ ก็ไปหาอู๋ฮวาซะ”

ไม่คาดคิด ทั้งสี่ยังคงไม่ขยับ โดยหนึ่งในผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุรุษเอ่ยว่า: “ขอโทษนายน้อย หัวหน้าตระกูลสั่งไว้ ให้ตามคุ้มกันท่านไม่ห่างกายแม้ก้าวเดียว”

เพียะ!

เป่ยหมิงหวังตบหน้าผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษคนนั้นฉาดหนึ่ง แล้วตวาดว่า: “ไสหัวไป!”

แต่ว่าทั้งสี่ก็ยังยืนนิ่ง

“โกรธจนจะบ้าตาย” เป่ยหมิงหวังจนใจ จำต้องพาพวกเขาไปหาอู๋ฮวา

ในเวลาเดียวกัน สมาชิกตระกูลฮวงจินก็เข้าสู่เขตแกนกลางเช่นกัน

คนที่นำทีมเป็นเด็กหนุ่มใบหน้าขาวผ่อง ชื่อหรงไท่

หรงไท่เคยเป็นคนรับใช้ของหรงอี้ ได้รับการชี้แนะจากเขา พลังบำเพ็ญเพียรพุ่งทะยาน อายุยังน้อยก็ทะลุถึงขอบเขตนักบุญแล้ว

หรงไท่สวมชุดเกราะทองเปล่งประกาย มือถือดาบศักดิ์สิทธิ์ พูดอย่างองอาจว่า: “หัวหน้าตระกูลสั่งไว้ เมื่อเข้าสู่เขตแกนกลางแล้ว ให้ค้นหาของวิเศษเท่านั้น เรื่องอื่นไม่ต้องยุ่ง”

“พี่ไท่ ถ้าเจอเย่ฉางเซิงล่ะ ทำยังไง?” สมาชิกตระกูลคนหนึ่งถาม

หรงไท่เป็นคนรับใช้ของหรงอี้ แถมพรสวรรค์โดดเด่น สมาชิกหรงเจียไม่กล้าดูถูก เขาจึงถูกเรียกด้วยความเคารพว่า ‘พี่ไท่’

หรงไท่กล่าวว่า: “ถ้าเจอเย่ฉางเซิง ให้พยายามหลีกเลี่ยง อย่าเข้าไปปะทะ”

“เย่ฉางเซิงถึงฆ่าเสี่ยวเย่ห้าวได้ ก็แปลว่าฝีมือเขาแกร่งมาก เราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”

“เป้าหมายของเราคือการเสาะหาของวิเศษเท่านั้น”

คนเดิมถามต่อว่า: “ถ้าอย่างนั้น ใครจะล้างแค้นแทนเสี่ยวเย่ห้าว?”

“เรื่องนี้ไม่ต้องกังวล หัวหน้าตระกูลมีแผนของท่านเอง” หรงไท่พูดถึงตรงนี้ แววตาแข็งกร้าวขึ้น แล้วกล่าวว่า: “ไม่ว่าเย่ฉางเซิงหรือเจ้าอู๋ฮวา พวกมันก็เหมือนตั๊กแตนปลายฤดู อยู่ได้อีกไม่นานหรอก”

ไม่นาน คนของตระกูลฮวงจินก็แยกย้ายกันไป เสาะหาของวิเศษ

ไม่นานหลังจากที่กลุ่มของตระกูลฮวงจินและพวกเป่ยหมิงหวังออกไป ก็มีร่างงามผู้หนึ่งมาถึงที่นี่ นางคือเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์

“เย่ฉางเซิง นายนี่ตัวป่วนจริงๆ”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์บ่นในใจว่า แล้วหายตัวจากที่เดิมไปอย่างรวดเร็ว

ขณะเดียวกัน

บนยอดเขา

เย่ชิวกับอู๋ฮวากำลังดวลเป็นตาย ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าภัยกำลังประชิดเข้ามาเรื่อยๆ

ครืนครั่น!

เสียงปะทะดังก้องราวสายฟ้าร้องไม่หยุด สะเทือนฟ้าสะเทือนดิน ทั้งคู่ผลัดกันรุกผลัดกันรับ สู้กันจนยากจะตัดสิน

การต่อสู้นั้นดุเดือดอย่างยิ่ง

ชั่วพริบตา ทั้งสองก็แลกกระบวนท่ากันไปแล้วนับร้อย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน