วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2796

เย่ชิวกำแส้ปราบเทพไว้ในมือ ตัวแส้เรืองแสงสีทองจางๆ ราวกับแฝงพลังโบราณอันน่าสะพรึง กลับตัดกับแสงพุทธะรอบกายที่รุนแรงราวจะทำลายล้างฟ้าดินอย่างชัดเจน

“อู๋ฮวา เอ็งคิดว่าขึ้นถึงจุดสูงสุดของราชานักบุญแล้วจะฆ่าข้าได้งั้นเรอะ? ฝันไปเถอะ!”

เย่ชิวเสียงเย็นเฉียบ สีหน้าเต็มไปด้วยความดูแคลน

“เย่ฉางเซิง แส้ในมือเอ็งอาจมีที่มาไม่ธรรมดา แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าพลังอันเหนือชั้น ทุกอย่างก็ไร้ความหมาย” อู๋ฮวายิ้มเยาะ

“ดี งั้นวันนี้จะให้เอ็งเห็นว่าพลังที่แท้จริงมันเป็นยังไง!” สิ้นคำ เย่ชิวโหมพลังจากภายในกาย กระฉูดไหลบ่าดั่งทำนบแตก เทลงสู่แส้ปราบเทพ

ฉับพลัน แส้สาดประกายสว่างจ้า ในแสงสีทองคล้ายมีสายฟ้าปะปน เปรี๊ยะๆ ข่มขวัญผู้คน

“ฆ่า!”

เย่ชิวสะบัดแส้ปราบเทพ แปรเป็นสายฟ้าสีทอง พุ่งผ่าท้องนภา ตรงดิ่งใส่อู๋ฮวา

“มาได้ดี!” อู๋ฮวายืนนิ่งไม่ไหวติง จ้องแส้ปราบเทพ ในตาเขามีประกายแห่งความตื่นเต้นวูบหนึ่ง

ใช่—ตื่นเต้นจริงๆ!

ทว่าประกายนั้นกลับไม่รอดพ้นสายตาอันเฉียบคมของเย่ชิว

เย่ชิวรู้สึกทันทีว่ามีอะไรแปลกๆ

“แปลก แส้ปราบเทพมีอานุภาพกักขัง แต่ไอ้โล้นนี่กลับตื่นเต้น?”

“มันตื่นเต้นเรื่องอะไร?”

“ไม่ชอบมาพากล! ผิดวิสัยชัดๆ!”

“ไอ้พระหัวโล้นนี่ไม่ใช่พวกนั่งรอความตาย หรือว่า…”

ฉับพลัน เย่ชิวนึกย้อนไปตอนอยู่ที่ภูเขาอมตะ

ตอนนั้นสู้กับอู๋ฮวา ข้าใช้แส้ปราบเทพ อู๋ฮวารับชนด้วยร่างกายอันแข็งแกร่งก่อน ต่อมาก็ร่ายวิชาศักดิ์สิทธิ์แห่งพุทธะ ‘มหาเทพพุทธะต้ารี่หรูไหล’ จนถึงกับต้านแส้ปราบเทพเอาไว้ได้

“ที่แท้มันถึงกับยืนนิ่งไม่ไหวติงเวลาเจอแส้นี่ก็เพราะแบบนี้นี่เอง”

“แท้จริงมันเล่นละครกับข้า แกล้งทำเป็นถูกตรึง”

“ฮึ! คิดจะมาเล่นเล่ห์กับข้าอย่างนั้นหรือ งั้นก็เล่นตามใจเอ็งเลยแล้วกัน”

คิดได้ดังนั้น เย่ชิวตะโกนลั่นใส่อู๋ฮวา “รับความตายซะ!”

จังหวะที่แส้ปราบเทพกำลังจะฟาดลงบนกระหม่อมโล้นอันวาววับ อู๋ฮวาเชิดหน้าขึ้นฉับพลัน คว้าแส้ปราบเทพไว้เต็มมือ แล้วยิ้มเยาะเผยฟัน “เย่ฉางเซิง แปลกใจล่ะสิ?”

เย่ชิวทำหน้าตกใจ ถามว่า “ทำไมเอ็งไม่ถูกตรึง?”

อู๋ฮวาหัวเราะหึๆ “ลืมไปแล้วหรือไง ตอนอยู่ภูเขาอมตะ แส้พังๆ นี่ของเอ็งยังตรึงข้าไม่ได้เลย”

เย่ชิวอุทานอย่างตระหนก “งั้นเมื่อกี้เอ็งแกล้งเหรอ? หลอกข้าอย่างนั้นสิ?”

“เพิ่งรู้ตัวตอนนี้เหรอ? สายไปแล้ว!” อู๋ฮวาว่า “ระดับเอ็งพุ่งไวขนาดนี้ ไหนจะอันดับมังกรซ่อนเร้นที่ว่าเอ็งมีพรสวรรค์จักรพรรดิ ช่วงนี้คงถูกคนรอบตัวสอพลอจนลืมตัวไปแล้วล่ะสิ!”

“คนเราพอหลงตัวเอง ก็มักมองข้ามรายละเอียดเล็กๆ และนั่นแหละคือรายละเอียดเล็กๆ ที่จะเอาชีวิตเอ็ง”

“เย่ฉางเซิง ถ้ามีชาติหน้า ก็จำไว้อย่าหยิ่งผยอง”

ระหว่างกล่าว นิ้วทั้งห้าของอู๋ฮวาดั่งตะขอฟ้า พุ่งว่องไวปานสายฟ้าจนอีกฝ่ายตั้งตัวไม่ทัน คว้ากระหม่อมของเย่ชิวไว้แน่น

“อู๋ฮวา ใจเย็นๆ มีอะไรก็ค่อยว่ากัน” สีหน้าเย่ชิวบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

“เย่ฉางเซิง วันนี้ถึงคราวเอ็งแล้ว!” นิ้วของอู๋ฮวาเหมือนคีมเหล็ก บีบกระหม่อมเย่ชิวแน่น น้ำเสียงเปี่ยมด้วยความเยาะหยันและสะใจ

“เมื่อกี้ยังกร่างนักไม่ใช่หรือ? ไหงตอนนี้กลายเป็นลูกแกะรอเชือดล่ะ?”

ว่าแล้วอู๋ฮวาก็ออกแรงบีบ

“อ๊าก—” เย่ชิวร้องลั่นด้วยความเจ็บ

อู๋ฮวายิ่งสะใจ “เย่ฉางเซิง จริงๆ เอ็งควรตายตั้งแต่ที่ภูเขาอมตะแล้ว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน