วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2797

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวก็ได้สติขึ้นมา พูดอย่างเข้าใจทันทีว่า: "ใช่สิ หัวหน้าเป็นร่างอมตะนิรันดร์กาล ไม่ตายไม่ดับ ผมไปลืมเรื่องนี้ได้ยังไง"

"ว่ากันว่า ทำไมท่านนักพรตกับพวกท่านถึงยังนิ่งได้ทั้งที่หัวหน้าเฉียดเป็นเฉียดตาย แบบนี้นี่เอง"

"ดูสมองผมสิ ช่วงสำคัญทีไรก็เบลอทุกที"

จางเหมยเจินเหรินพูดว่า: "ผมจำได้ว่ามีคนเมื่อครู่นี้เหมือนจะพูดว่า ตั้งแต่นี้ไปจะตัดญาติตัดมิตรกับพวกเรา ใช่ไหม?"

เฟิงอู๋เหินหน้าเจื่อนทันที

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวรีบค้อมตัวทำความเคารพแล้วพูดว่า: "ท่านนักพรต พี่ต้าหนิว เทียนจี เมื่อครู่ผมกับอู๋เหินพูดจาล่วงเกินไปหลายอย่าง ขอได้โปรดอภัยด้วยนะครับ"

จางเหมยเจินเหรินกลอกตา: "ขอโทษคำเดียวแล้วจบงั้นหรือ?"

"แล้วอยากให้ยังไงอีก?" เฟิงอู๋เหินถามอย่างขุ่นๆ

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวรีบว่า: "ท่านนักพรต ไว้ผมเลี้ยงเหล้าพวกท่าน บ้านผมมีเหล้าบ่มพันปีเก็บสะสมไว้"

"อย่างนี้พอรับได้" จางเหมยเจินเหรินหันไปบอกเฟิงอู๋เหินว่า: "อย่าคิดว่าเป็นร่างกายแห่งกาลเวลาและอวกาศแล้วจะเก่งกล้านัก เรื่องวางตัวกับผู้คน ให้เรียนจากลูกพี่ลูกน้องของเจ้าบ้าง"

"ฮึ!" เฟิงอู๋เหินสะบัดเสียงฮึแล้วหันหน้าไปทางอื่น

แล้วจางเหมยเจินเหรินถามเฟิงเสี่ยวเสี่ยว: "บ้านเจ้ามีเหล้าบ่มพันปีจริงๆ รึ?"

"แน่นอนมีสิครับ" เฟิงเสี่ยวเสี่ยวพูด: "พ่อผมเป็นคนคอทองแดง ชอบดื่มมาก บ้านเลยสะสมไว้มาก เดี๋ยวเชิญพวกท่านไปบ้านผม ดื่มกันให้ไม่เมาไม่เลิก"

จางเหมยเจินเหรินโดยปกติชอบดื่มที่สุด พอได้ฟังก็ตบเข่าหัวเราะว่า: "คำว่า ‘ไม่เมาไม่เลิก’ นี่เข้าทางจริงๆ ถึงตอนนั้นจะให้พวกเจ้าดูว่าข้าคอแข็งแค่ไหน..."

"หยุดคุyเรื่องเหล้าก่อนได้ไหม ดูสถานการณ์หน่อยสิ ตอนนี้ใช่เวลามาคุยเรื่องเหล้าไหม?" เฟิงอู๋เหินโพล่งขึ้นมา พูดว่า: "หัวหน้าถูกอู๋ฮวาทรมานซะสาหัส เราจะยืนดูเฉยๆ โดยไม่ทำอะไรเลยรึ?"

จางเหมยเจินเหรินถามว่า: "เจ้าหนุ่ม แล้วอยากทำยังไง?"

เฟิงอู๋เหินมองไปยังยอดเขาแล้วพูดว่า: "บุกขึ้นไป ช่วยหัวหน้า ถึงช่วยไม่ทันก็ร่วมมือกันฆ่าพระนั่นให้สิ้น"

จางเหมยเจินเหรินพูดว่า: "อู๋ฮวาตอนนี้อยู่ในขอบเขตจอมราชันเซียนขั้นสูงสุด ครอบครองวิชาศักดิ์สิทธิ์แห่งพุทธะมากมาย พวกเราแค่นี้บุกขึ้นไป ก็ไม่พอให้มันแคะฟันด้วยซ้ำ"

"ไม่ต้องให้พวกเราออกมือหรอก"

"วางใจเถอะ ไอ้เจ้ากระต่ายน้อยนั่นไม่ตายหรอก"

เฟิงอู๋เหินว่า: "ถึงหัวหน้าเป็นร่างอมตะนิรันดร์กาล ไม่ตายไม่ดับ แต่พวกเราก็ไม่ควรทำตัวเหมือนคนนอก นิ่งดูดาย"

"เจ้าพูดถูกแล้ว" จางเหมยเจินเหรินว่า: "เราไม่ต้องทำอะไร อยู่เฉยๆ ตรงนี้ก็พอ"

"ท่าน—" เฟิงอู๋เหินเริ่มหัวเสีย

พอเห็นท่าทางเขา จางเหมยเจินเหรินก็ถอนหายใจ พูดว่า: "หนุ่มก็ยังไงก็หนุ่ม อดกลั้นไม่ค่อยอยู่จริงๆ!"

"จะบอกเจ้าไว้ก็ได้ ผม ศิษย์น้อง และต้าหนิว เราเดินทางจากดินแดนตะวันออกถึงจงโจว แล้วไปจนถึงเขตต้องห้ามแห่งชีวิต ระหว่างทางอยู่เคียงข้างไอ้เจ้ากระต่ายน้อยนั่น เจอวิกฤตเป็นตายไม่รู้กี่ครั้ง เราฝ่าลมฝน ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ถ้าไอ้เจ้ากระต่ายน้อยนั่นถึงคราวอันตรายจริงๆ จะรอให้เจ้ามาบอกหรือ? พวกเราบุกขึ้นไปนานแล้ว!"

"เจ้ารู้ไหม ทำไมเราถึงไม่เข้าไปช่วยไอ้เจ้ากระต่ายน้อยนั่น?"

เฟิงอู๋เหินพูดว่า: "เพราะหัวหน้าเป็นร่างอมตะนิรันดร์กาล เลยมิตาย ใช่ไหม?"

"ผิด! ผิดมหันต์!" จางเหมยเจินเหรินชี้หน้าเฟิงอู๋เหิน พูดเสียงเข้มอย่างจริงจังว่า: "เจ้าคิดว่าผมเป็นคนแบบไหนกัน?"

"ผมกับไอ้เจ้ากระต่ายน้อยนั่นเป็นสหายร่วมเป็นร่วมตาย!"

"แม้ไอ้เจ้ากระต่ายน้อยนั่นจะไม่ตายไม่ดับ แต่เห็นเขาถูกทรมาน ผมจะยืนดูเฉยๆ ได้อย่างไร!"

เฟิงอู๋เหินมึนงง ถามว่า: "งั้นทำไมท่านไม่ช่วยหัวหน้า?"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน