วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2847

หรงอี้มองแผ่นหลังของเป่ยหมิงหวังที่กำลังเดินจากไป แววจิตสังหารแวบผ่านหว่างคิ้ว ก่อนจะจางหายไป จากนั้นจึงหันไปบอกเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ว่า “หรงเอ๋อร์ ต่อไปอยู่ให้ห่างจากเป่ยหมิงหวังหน่อย”

“หมอนี่น่ะ ไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเอาเลย สักนิดความรับผิดชอบก็ไม่มี”

“เขาว่ากันว่า คานบนไม่ตรง คานล่างก็ต้องคด มองดูแต่พ่อของเขาสิ แก่ปูนนี้แล้ว ยังทำตัวแต่งองค์ทรงเครื่องไม่เข้าท่าอยู่ทั้งวัน เขาจะเป็นคนดีไปได้สักแค่ไหนกัน?”

น้ำเสียงของหรงอี้ดังไม่น้อย ราวกับจงใจให้เป่ยหมิงหวังได้ยิน

เป่ยหมิงหวังได้ยินเต็มสองหู เขาโกรธจนเผลอกำหมัดแน่น จิตสังหารในอกยิ่งข้นหนา

แม่งเอ๊ย ดูถูกฉันก็ว่าไปอย่าง ยังกล้ามองข้ามพ่อของฉันอีก มันใช้ได้ที่ไหนกัน!

ก็แค่ราชานักบุญไร้เทียมทานแล้วไง มีอะไรน่าทึ่งนักวะ?

หรงอี้ มึงรอไว้เลย

ยังไงก็ต้องฆ่าแกให้ได้

ถึงตอนนั้น พอแกกลายเป็นเถ้ากระดูกแล้ว จะดูว่าหรงเจียของพวกแกยังเอาอะไรมาทำกร่างได้อีก?

เป่ยหมิงหวังลอบสาบานในใจ พลางผ่อนฝีเท้าลง อยากฟังว่าเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์จะพูดว่าอย่างไร

“พี่หรงอี้ ฉันรู้ว่าพี่พรสวรรค์ไร้เทียมทาน เป็นอัจฉริยะที่เก่งที่สุดในหมู่คนรุ่นเยาว์ของเขตต้องห้ามแห่งชีวิตของเรา เลยไม่เคยเห็นเป่ยหมิงหวังอยู่ในสายตา แต่เป่ยหมิงหวังน่ะ เขามองพี่เป็นเหมือนพี่ชายคนหนึ่งมาตลอดนะ พี่พูดถึงเขาแบบนี้ ถ้าเขาได้ยิน เขาต้องเสียใจมากแน่ ๆ” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์พูด

“มองฉันเป็นพี่ชาย?” หรงอี้หัวเราะเย็น “หรงเอ๋อร์ อย่าโดนภาพลวงตาหลอกเลย เขาเรียกฉันว่าพี่ ก็เพราะอยากจะจีบน้องสาวฉันต่างหาก”

“เธอไม่รู้สึกเหรอ? ตั้งแต่หรงฮวาตายไป ท่าทีของเป่ยหมิงหวังที่มีต่อฉันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว”

“เมื่อก่อนเขาเคารพฉันจากใจจริง แต่เดี๋ยวนี้ จากแววตาของเขา ฉันสัมผัสได้ถึงจิตสังหาร”

“ไม่รู้ฉันไปล่วงเกินอะไรเขาเข้า เขากลับอยากให้ฉันตาย ใจคนเดายากจริง ๆ โลกนี้ก็ช่างเย็นชาเหลือเกิน!”

เป่ยหมิงหวังได้ยินถึงกับมุมปากกระตุก

แม่งเอ๊ย แกแย่งผู้หญิงของฉันไป ยังมาพูดว่าฉันใจคดอีก ไม่อายปากหรือไง?

ไม่เคยเจอคนหน้าหนาหนังหนาแบบนี้มาก่อนเลย!

หรงอี้ ไม่นึกว่าปิดด่านไปทีหนึ่ง ไม่ใช่แค่พลังบำเพ็ญเพียรที่แข็งแกร่งขึ้น หนังหน้าของแกก็หนาขึ้น แล้วหัวใจ…

ก็มืดดำขึ้นด้วย!

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์พูดว่า “ยังไงเราก็เป็นเพื่อนที่โตมาด้วยกัน ฉันหวังว่าเราจะอยู่กันดี ๆ”

“พี่หรงอี้ ต่อไปพี่ดีกับเป่ยหมิงหวังหน่อยได้ไหม?”

“ฉันเชื่อนะว่าถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริง ๆ เขาต้องยืนอยู่ข้างพี่ คอยช่วยพี่แน่นอน!”

มุมปากของหรงอี้ยกขึ้นนิดหนึ่งอย่างดูแคลน ในใจคิดว่า ไอ้ขยะคนหนึ่ง จะช่วยอะไรฉันได้?

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่เคยเอาเป่ยหมิงหวังใส่ใจเลย

อย่าว่าแต่ตอนนี้เขาบุกทะลวงไปถึงระดับราชานักบุญไร้เทียมทานแล้ว แม้แต่เมื่อก่อน ในสายตาของเขา เป่ยหมิงหวังก็เป็นแค่เด็กเหลือขอคนหนึ่งเท่านั้น

แต่เพื่อไม่ให้เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ผิดหวัง เขาก็ยังพูดว่า “ได้ ฉันจะฟังเธอ”

“ต่อไปอะไรก็ฟังเธอหมด”

“หรงเอ๋อร์ รอเราออกไปจากที่นี่เมื่อไหร่ ฉันจะให้พ่อฉันไปสู่ขอที่บ้านเธอ เราสองคนจะได้รีบจัดการเรื่องของเราให้เรียบร้อย”

จัดการพ่อมึงสิ!

หรงเอ๋อร์เป็นผู้หญิงของฉัน แกไม่มีวันแย่งไปได้!

หรงอี้ มึงตายแน่!

เป่ยหมิงหวังทำหน้ามืดตึง เปลวไฟโทสะในดวงตาลุกลามไม่หยุด

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์รีบเปลี่ยนเรื่อง “พี่หรงอี้ พี่ไม่ใช่ว่าจะไปหาหรงไท่เหรอ?”

หรงอี้ตบหน้าผากตัวเองทีหนึ่ง หัวเราะพลางว่า “โธ่ ดูความจำฉันสิ มัวแต่คุยกับเธอจนลืมหรงไท่ไปเลย”

ที่จริง เขาไม่ได้ลืมเรื่องตามหาหรงไท่หรอก เพียงแต่ตอนนี้ ในใจของเขา อันดับความสำคัญเปลี่ยนไปแล้ว

อันดับหนึ่งคือเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์

อันดับสองคือหรงไท่

อันดับสามคือพ่อของเขา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน