วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2846

ท่ามกลางหมอกหลากสี ประกายสายฟ้าพุ่งวาบราวกับมังกร ไล่ล่าจางเหมยเจินเหรินอย่างบ้าคลั่ง

ทุกครั้งที่ปะทะ โล่แสงก็สั่นสะท้านไม่หยุด ราวกับอีกเสี้ยวพริบตาก็จะแตกสลาย

“โธ่เว้ย ทำไมต้องมุ่งเล่นงานข้าด้วยวะ? ก็เพราะข้ามันใจดีนักหรือไง? รังแกกันเกินไปแล้ว!”

จางเหมยเจินเหรินคำรามลั่น มือคว้ายันต์เวทขึ้นมาขว้างออกไปแผ่นแล้วแผ่นเล่า หวังจะขวางการโจมตีไม่รู้จบนี้ แต่แทบไม่เป็นผล

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวมองภาพนั้นด้วยความกังวล ในใจครุ่นคิดเงียบ ๆ ว่า “แปลกแฮะ พวกเรามีกันตั้งหลายคน ทำไมประกายสายฟ้าถึงเล็งเล่นงานท่านฉางเหม่ยคนเดียว?”

“หรือว่าท่านฉางเหม่ยไปล่วงเกินใครเข้า?”

ทันใดนั้น ชื่อหนึ่งก็แวบขึ้นมาในหัวของเฟิงเสี่ยวเสี่ยว สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที

“ถ้าคาดเดาของข้าเป็นจริงล่ะก็ ท่านฉางเหม่ยเสร็จแน่”

พอคิดมาถึงตรงนี้ เฟิงเสี่ยวเสี่ยวก็รีบก้มหน้ากระซิบกับเย่ชิวว่า “หัวหน้า ท่านฉางเหม่ยก่อนหน้านี้เอาแต่พูดวิจารณ์ท่านผู้สูงศักดิ์อยู่หลายรอบ ประกายสายฟ้าเหล่านี้จะไม่ใช่ของท่านผู้สูงศักดิ์…ใช่ไหม?”

“จะเป็นไปได้ยังไง!” เย่ชิวเอ่ยอย่างจริงจัง “ท่านผู้สูงศักดิ์น่ะคือมังกรสวรรค์ทั้งเก้า ส่วนเหล่าโต้วซีก็แค่มดบนดิน ดังนั้นท่านผู้สูงศักดิ์จะลดตัวมาคิดเล็กคิดน้อยกับเหล่าโต้วซีได้ยังไงกัน?”

“ก็จริงแฮะ” เดิมทีในใจเฟิงเสี่ยวเสี่ยวก็ยังแอบสงสัยอยู่ แต่พอได้ฟังเย่ชิวพูดแบบนี้ เขาก็เริ่มคิดว่าคงเป็นไปไม่ได้

อย่างไรเสีย คนกระจอกอย่างจางเหมยเจินเหริน ยังไม่คู่ควรให้เนตรกฎธรรมของท่านผู้สูงศักดิ์เหลียวแลด้วยซ้ำ

“แต่ประกายสายฟ้าเหล่านี้มันประหลาดจริง ๆ ทำไมถึงเล่นงานแต่จางเหมยเจินเหรินกันล่ะ?” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวขมวดคิ้วเต็มไปด้วยความสงสัย

ในใจของเย่ชิวก็เกิดลางสังหรณ์อยู่ลึก ๆ ไม่ใช่แค่ประกายสายฟ้าเหล่านี้เท่านั้น แม้แต่ความเปลี่ยนแปลงของค่ายกลลวงทาง เกรงว่าก็น่าจะเกี่ยวข้องกับการกระทำบางอย่างก่อนหน้านี้ของจางเหมยเจินเหรินด้วย

“เหล่าโต้วซี แกแน่ใจนะว่าไม่ได้ทำเรื่องชั่ว ๆ อะไรไว้ในค่ายกลลวงทางนี่?” เย่ชิวเอ่ยถามขึ้นมากะทันหัน น้ำเสียงยังแฝงแววล้อเลียนอยู่หน่อย ๆ

จางเหมยเจินเหรินได้ยินก็ด่ากลับทันที “เพ้อเจ้อ! ชีวิตทั้งชีวิตของข้าทำอะไรตรงไปตรงมา จะไปทำเรื่องสกปรกต่ำช้าแบบนั้นได้ยังไง!”

ทันทีที่คำพูดจบลง ประกายสายฟ้าเส้นหนึ่งที่หนากว่าเดิมก็ฟาดลงมาราวกับทัณฑ์สวรรค์ ตรงใส่โล่แสงอย่างจัง เสียงดัง “แคร๊ก” โล่แสงแตกร้าวออกเป็นเส้น ๆ อย่างเห็นได้ชัด

แย่แล้ว!

สีหน้าจางเหมยเจินเหรินเปลี่ยนไปทันที เขารู้ดีว่าโล่แสงคงทนรับต่อไปได้อีกไม่นาน จึงตะโกนด่า “ไอ้เด็กเวร เลิกพูดให้มันเย็นใจแล้วรีบช่วยข้าเดี๋ยวนี้เลย!”

เย่ชิวว่า “ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากช่วยหรอกนะ ปัญหาคือข้าไม่รู้จะช่วยยังไงต่างหาก!”

“แม่งเอ๊ย เห็นคนจะตายไม่คิดช่วย แบบนี้ยังเรียกคนได้อยู่เหรอ?” จางเหมยเจินเหรินเพิ่งด่าจบ โล่แสงก็แตกกระจายหายวับไปในทันที

ชั่วพริบตาเดียว ประกายสายฟ้าก็กรูลงมา ฟาดใส่ร่างเขาพร้อมกัน

“อ๊ากกก…”

เสียงกรีดร้องโหยหวน ฟังแล้วทำเอาคนรอบข้างขนลุกวาบ

“ศิษย์พี่!”

“พี่รอง!”

ม่อเทียนจีและหลินต้าหนiaoเพิ่งจะคิดจะพุ่งเข้าไปช่วย แต่กลับถูกเย่ชิวยกมือขึ้นขวางไว้ก่อน

“ไม่เป็นไรหรอก เหล่าโต้วซีหนังหนาเนื้อแข็ง ฟาดยังไงก็ไม่ตายง่าย ๆ หรอก” เย่ชิวพูด

“แต่พี่ใหญ่…” ม่อเทียนจีเต็มไปด้วยความกังวล

“เชื่อข้าเถอะ ให้เหล่าโต้วซีได้ชดใช้ด้วยความลำบากบ้าง ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายสำหรับเขาหรอก” เย่ชิวจับสังเกตได้ตั้งนานแล้วว่า แม้ประกายสายฟ้าพวกนั้นจะดูทรงอำนาจน่ากลัว รูปโฉมราวกับกระบี่เทพคมกล้า ทว่ากลับไม่ได้ฟาดใส่จางเหมยเจินเหรินเอาให้ตายจริง ๆ ชัดเจนว่ามีจุดประสงค์เพื่อทำโทษมากกว่าจะฆ่า

เรื่องนี้เองก็ยิ่งยืนยันว่า การคาดเดาของเย่ชิวนั้นไม่ผิด

เย่ชิวมองสภาพน่าสมเพชของจางเหมยเจินเหรินแล้ว แอบบ่นในใจว่า “บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ให้หุบปากหน่อย แทนที่จะฟัง ตอนนี้รู้หรือยังล่ะว่าภัยมักออกจากปากตัวเอง!”

ในขณะที่จางเหมยเจินเหรินกำลังโดนประกายสายฟ้าฟาดอยู่นั้น อีกด้านหนึ่ง หรงอี้กับพวกอีกสองคนกำลังตามหาอู๋ฮวา

ระหว่างเดิน หรงอี้ตั้งใจเดินเคียงอยู่ข้างเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ ปล่อยให้เป่ยหมิงหวังเดินตามหลังอยู่เงียบ ๆ ราวกับประกาศอำนาจความเป็นเจ้าของของตนโดยไม่ต้องเอ่ยคำ

เป่ยหมิงหวังแม้ในใจจะขุ่นเคืองอยู่ไม่น้อย แต่ก็ทำได้แค่กัดฟันอดทน เขารู้ดีว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาจะปะทะกับหรงอี้แบบซึ่งหน้า

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน