วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 3

เยี่ยชิวออกมาจากห้องทำงานของไป๋ปิง อยากจะร้องไห้ด้วยความน้อยใจ กัวเส่าชงไม่เพียงแค่แย่งจางลี่ลี่ไป ยังร่วมมือกับจางลี่ลี่พูดใส่ร้ายป้ายสีเขา จุดสำคัญที่สุดก็คือ นึกไม่ถึงว่าไป๋ปิงยังเชื่อคำพูดของพวกเขา ให้ตัวเองไปเป็นพยาบาลผู้ช่วย

พยาบาลผู้ช่วยคืออะไรเหรอ?

พูดตรงไปตรงมา ก็คือพี่เลี้ยง

งานที่ต้องทำทุกวันก็คือล้างหน้าให้คนป่วย ล้างเท้า ป้อนข้าว เช็ดตัว ซักผ้า ดูแลเรื่องอุจจาระและปัสสาวะ

แต่ตัวเองเป็นถึงนักเรียนอันดับต้นๆของคณะแพทยศาสตร์ ถ้าหากต้องทำเรื่องแบบนี้ ห้าปีที่เรียนมาก็ไร้ประโยชน์ไหม?

เยี่ยชิวเข้าใจ ถึงยังไงเขาก็ไม่มีเงินและอำนาจ ดังนั้นจึงตกอยู่ในสถานการณ์นี้

“ถ้าหากฉันเป็นลูกคนร่ำรวย จางลี่ลี่ก็คงจะไม่ทรยศฉัน กัวเส่าชงก็ไม่กล้าต่อยฉัน หัวหน้าไป๋ก็ยิ่งไม่กล้าให้ฉันไปเป็นพยาบาลผู้ช่วย”

“หรือเป็นเพราะว่าฉันไม่มีเงิน ดังนั้นจึงประสบกับความเคราะห์ร้าย”

“ชาตินี้ ฉันจะต้องเหนือกว่าคนอื่น กลายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ ค่อยๆเหยียบย่ำคนพวกนั้นที่ดูถูก”

เยี่ยชิวกำหมัดแน่น สาบานกับตัวเองในใจ

“ติ่ง!”

ประตูลิฟต์เปิดออก เยี่ยชิวเดินเข้าไปแล้ว ฉับพลันกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยก็โชยเข้ามา เงยหน้าขึ้นก็พบกับกัวเส่าชงกับจางลี่ลี่ยืนอยู่ในลิฟต์ แผลบนจมูกของกัวเส่าชงเด่นชัดมาก ที่ก่อนหน้านี้ถูกเยี่ยชิวต่อยในห้องเช่าของจางลี่ลี่

โลกกลมจริงๆ!

เยี่ยชิวเดิมทีคิดจะถอยออกมา ไม่อยากจะใช้ลิฟต์ด้วยกันกับหญิงร้ายชายชั่ว นึกไม่ถึงว่ากัวเส่าชงจะดีใจกับความโชคร้ายของคนอื่นยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นว่า“อ้าว นี้ไม่ใช่พยาบาลผู้ช่วยเยี่ยเหรอ บังเอิญจริงๆ!”

จางลี่ลี่เหลือบมองเยี่ยชิวด้วยความรังเกียจ“ทำไมไปที่ไหนก็ต้องพบกับนาย?ซวยจริงๆ!”

เยี่ยชิวเลือกที่จะมองข้าม สำหรับหมาตัวผู้กับหมาตัวเมียนี้ เขาไม่มีอะไรจะพูดด้วย

ไม่คาดคิดเลยว่า เพราะว่าเขามองข้าม ทำให้กัวเส่าชงยิ่งโกรธ

“เยี่ยชิว ฉันไม่จบกับนายแค่นี้แน่”กัวเส่าชงพูด“วันนี้ถือว่านายโชคดี มีไป๋ปิงหญิงชั่วคนนั้นปกป้อง ไม่อย่างนั้นก็ถูกถีบออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว แม้แต่พยาบาลผู้ช่วยก็ไม่มีวันที่จะเป็นนาย”

“เรื่องนี้เกี่ยวข้องอะไรกับหัวหน้าไป๋”เยี่ยชิวถาม

“หึ ถ้าไม่ใช่ไป๋ปิงสาบานกับแผนกการแพทย์เพื่อปกป้องนาย พูดว่าถ้านายมีปัญหาอีก เธอจะเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่าง นายคิดว่าแผนกการแพทย์จะจบแค่นี้เหรอ?”

“ฉันไม่เข้าใจจริงๆ นายกับไป๋ปิงเป็นอะไรกันแน่ ทำไมเธอถึงปกป้องนายขนาดนี้?”

กัวเส่าชงถามเยี่ยชิวด้วยความอยากรู้“หรือว่านายมีความสัมพันธ์กับไป๋ปิง?”

“เสือกอะไรด้วย!”

“มึง”กัวเส่าชงยกหมัดขึ้นมา เตรียมจะต่อยเยี่ยชิว

“อย่าใจร้อน”จางลี่ลี่รีบดึงกัวเส่าชงไว้ พูดเตือนเสียงเบา“ในลิฟต์มีกล้องวงจรปิด ถ้านายถูกถ่ายรูปไว้ก็จะเดือดร้อน”

กัวเส่าชงจึงดึงหมัดกลับมา พูดเสียงเย็นชา“เยี่ยชิว แค่นายยังอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันก็สามารถฆ่านายได้”

เยี่ยชิวไม่สนใจกัวเส่าชง ในสมองของเขากำลังคิดเรื่องอื่นอยู่

“ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจผิดหัวหน้าไป๋ ถ้าไม่ใช่เธอปกป้องฉัน ฉันคงถูกไล่ออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว”

เยี่ยชิวรู้สึกอบอุ่นในใจ

กัวเส่าชงเห็นเยี่ยชิวไม่ตอบสนองใดๆกลับมา กลอกตาไปมา ถามจางลี่ลี่“ตอนนั้นเธอทำไมถึงชอบคนไร้ประโยชน์แบบนี้?”

“ฉันตาบอด!”

“ก็ใช่ ถ้าไม่ใช่ตาบอด จะชอบคนไร้ประโยชน์แบบนี้ได้ยังไง ลี่ลี่ ครั้งก่อนโรงแรมรสนิยมก็ใช้ได้นะ เดี๋ยวพวกเราเข้าไปพักกันเถอะ!”

“คนเลว กลางวันแสกๆ ก็อยากจะทำเรื่องเลวแล้ว”

“หรือว่าเธอไม่ชอบ？ฉันจำได้ว่าครั้งก่อนเธอเรียกครึ่งชั่วโมงกว่า…”

คำพูดของทั้งสองคนยิ่งโจ่งแจ้ง

ความโกรธของเยี่ยชิวเพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว หมาตัวผู้กับหมาตัวเมียนี้ พูดคำพูดพวกนี้ต่อหน้าเขา เห็นได้ชัดเจนว่าเพื่อยั่วโมโหเขา

เขาเกือบจะอดทนไม่ได้ที่จะลงมือ

แต่สุดท้ายก็ยังอดทนได้

เยี่ยชิวรู้ ถ้าเขาลงมือ ก็ถูกกล้องวงจรปิดในลิฟต์ถ่ายไว้ได้ ถึงเวลานั้น กัวเส่าชงก็จะนำภาพในกล้องวงจรปิดไปฟ้องร้องกับแผนกทางการแพทย์ ถึงแม้ว่าจะเป็นไป๋ปิงก็ปกป้องเขาไม่ได้

ตอนนั้น เขาก็ถูกไล่ออกจากโรงพยาบาล กลายเป็นคนที่ไร้แผ่นดิน