วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 4

ได้ยินแค่เสียง“ปัง”กัวเส่าชงก็หัวแตกแล้ว

ที่แท้ โคมไฟระย้าบนเพดานหล่นลงมากะทันหัน และไม่เอนไม่เอียงไปทางด้านใดด้านหนึ่งทุบลงบนหัวของกัวเส่าชงพอดี

โชคดีที่โคมไฟมีขนาดไม่ใหญ่ ไม่อย่างนั้น กัวเส่าชงก็คงใช่แค่หัวแตกธรรมดา อาจจะถูกทุบถึงตาย

กัวเส่าชงจับศีรษะของตัวเอง คุกเข่าลงบนพื้นพลางร้องอย่างเจ็บปวด“โอ๊ย…”

“เส่าชง นายเป็นอะไร?”จางลี่ลี่รีบถามทันที

“เธอตาบอดเหรอ มองไม่เห็นว่าฉันถูกทุบเหรอ?”กัวเส่าชงพูดตะโกนด้วยความโกรธ

ในสถานที่มีผู้คนจำนวนมาก ถูกตะโกนใส่หน้าต่อหน้าคนจำนวนมาก จางลี่ลี่น้อยใจมาก หยดน้ำตาเอ่อล้นอยู่ที่ขอบตา

เห็นฉากนี้แล้ว เยี่ยชิวก็หัวเราะเยาะ“สมน้ำหน้า！”

“นายพูดอะไร!”จางลี่ลี่ถลึงตาใส่ ชี้หน้าเยี่ยชิวพร้อมกับพูดตะโกน“หรือว่านายเป็นคนทำ?”

“ดวงตาข้างไหนของเธอที่เห็นว่าฉันเป็นคนทำ?”

“ถ้าหากไม่ใช่นาย แล้วโคมไฟระย้าที่แขวนอยู่ดีๆจะหล่นลงมาได้ยังไง?”

“ตามที่สุภาษิตกล่าวไว้ เหนือศีรษะสามฟุตมีเทพเทวา กัวเส่าชงทำเลวแล้วยังใส่ร้าย นี้คือสวรรค์ลงโทษเขา”

“เกี่ยวอะไรกับสวรรค์!อย่าทำเรื่องง่ายๆให้ลึกลับซับซ้อน”กัวเส่าชงพูดจบแล้ว ก็พูดตะโกนใส่จางลี่ลี่ทันที“ยังไม่รีบประคองฉันขึ้นมาอีก”

“อ้อ”จางลี่ลี่รีบไปประคองกัวเส่าชงทันที

ก็เป็นเวลานี้ พยาบาลที่รับยาเดินผ่านมาพอดี ก็ไม่รู้ว่าทำไม เท้าลื่นขึ้นมากะทันหัน ร่างสะดุดไปชนข้างหน้า แอลกอฮอล์ในมือสองขวดก็ลอยออกไป

เพล้ง

แอลกอฮอล์สองขวดตกลงมาบนศีรษะของกัวเส่าชง

ซ่า

ขวดแก้วแตกกระจาย แอลกอฮอล์สาดใส่บนศีรษะของกัวเส่าชง

กัวเส่าชงเพิ่งจะถูกโคมไฟทุบจนบาดเจ็บ บนศีรษะยังมีแผล วินาทีนี้แอลกอฮอล์ก็เข้าไปในแผล ความรู้สึกเจ็บแสบนั้นเจ็บมากเหลือเกิน

“โอ๊ย เจ็บโว้ย เจ็บมากๆ..”กัวเส่าชงใช้มือทั้งสองข้างจับศีรษะ นอนกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น

จางลี่ลี่ก็หวาดกลัวขึ้นมา พุ่งไปด่าพยาบาลคนนั้น“เธอทำยังไง ทำไมเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ!”

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ…”

“ถ้าหากกัวเส่าชงมีอันเป็นไป ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่”จางลี่ลี่ตะโกนด่าพยาบาลคนนั้น รีบโบกมือพร้อมกับตะโกนเรียกพยาบาลที่หน้าเคาน์เตอร์“เข้ามาช่วยทางนี้สองคน”

พยาบาลทั้งสองคนรีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“พี่ลี่ลี่ ต้องการให้พวกเราทำอะไรคะ?”พยาบาลคนหนึ่งเอ่ยปากถาม

“ทำอะไรเหรอ?เธอตาบอดหรือไง มองไม่เห็นว่าเส่าชงได้รับบาดเจ็บเหรอ?เร็วเข้า ตามฉันไปทำแผลให้เส่าชง”

พยาบาลทั้งสองคนไม่ค่อยจะยินยอม แต่ก็ไม่กล้าฝ่าฝืนความคิดของจางลี่ลี่ ถึงยังไง หมอก็ตำแหน่งสูงกว่าพยาบาล

ทันทีที่ จางลี่ลี่กับพยาบาลพยุงกัวเส่าชง ก็รีบเข้าไปในลิฟต์ทันที

ใครจะคาดคิดว่า จะเกิดเหตุการณ์น่าเศร้าสลดขึ้นอีกครั้ง

กัวเส่าชงถูกประตูลิฟต์หนีบไว้แล้ว!

เดิมที เขาถูกพยาบาลสองคนนี้ประคองอยู่ พูดตามเหตุผล ทำไมลิฟต์ถึงหนีบเขาได้ ก็เพราะว่าตอนที่เข้าไปในลิฟต์ พยาบาลทั้งสองคนปล่อยกัวเส่าชง พยาบาลคนหนึ่งพูดกับจางลี่ลี่ว่า “พี่ลี่ลี่ พวกเรามีงานที่ไม่สามารถทิ้งไว้ได้ คงไม่ได้ขึ้นไปส่งหมอกัวแล้วค่ะ”

เยี่ยชิวกำลังเดินผ่านข้างทะเลสาบ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง

“แย่แล้ว มีคนตกทะเลสาบ!”

เยี่ยชิวรีบหันหน้ากลับไปมอง เห็นเด็กผู้ชายอายุห้าหกขวบตกทะเลสาบ มีอันตรายอยู่ข้างหน้า

พวกคุณลุงคุณป้าที่อยู่ริมฝั่งก็รีบร้อนมาก

“นี้คือลูกชายของใคร พ่อแม่เขาล่ะ?”

“โทรหา หนึ่งสองศูนย์”

“ไม่ทันแล้ว เด็กใกล้จะตายแล้ว!”

“……”

สถานการณ์อันตรายอย่างยิ่ง

ไม่มีเวลาคิดไตร่ตรองอะไรแล้ว เยี่ยชิวก็กระโดดลงไปในทะเลสาบทันที

ร่างกายของเขาคล่องแคล่วแข็งแรง ราวกับปลาชนิดหนึ่ง ว่ายไปถึงข้างกายของเด็กผู้ชายอย่างรวดเร็ว คว้ามือโอบเอวของเด็กผู้ชายไว้ หลังจากนั้นก็ว่ายน้ำกลับเข้าริมฝั่ง

หลังจากรอให้เยี่ยชิวอุ้มเด็กคนนั้นขึ้นบนริมฝั่งแล้ว ทุกคนจึงค่อยๆเข้ามาล้อมรอบ

เด็กผู้ชายสำลักน้ำเยอะมาก และหมดสติไปแล้ว ตอนนี้มีสีหน้าซีดเผือด ริมฝีปากเป็นสีม่วงเล็กน้อย ดูเหมือนตายไปแล้ว

“เด็กคนนี้ใกล้จะไม่ไหวแล้ว จำเป็นต้องส่งไปที่โรงพยาบาลเพื่อช่วยชีวิต”มีคนที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นมา

เยี่ยชิวไม่พูดจา แต่นำเด็กผู้ชายพยุงขึ้นมา ใช้มือขวาตบบนแผ่นหลังของเด็กผู้ชาย“แค่กๆ”เสียงดังขึ้นมา เด็กผู้ชายเริ่มคายน้ำออกมา