วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 304

รถได้ทำการสตาร์ทแล้ว

ฉินหว่านนั่งอยู่บนขาของเยี่ยชิว ลำตัวตั้งตรง และไม่กล้าขยับชิดด้านหลัง

นี่มันน่าจะทำให้เยี่ยชิวลำบากมาก

เพราะฉินหว่านสวมชุดเดรสเพียงตัวเดียวเท่านั้น เนื้อผ้าค่อนข้างบาง เส้นกั้นระหว่างเสื้อผ้า ทำให้สัมผัสถึงความอ่อนโยนของเธอได้

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้น ตรงหน้าเขาพบกับลำคอเรียวยาวและขาวใสของเธอพอดี ใบหูที่ละเอียดอ่อน เข็มขัดที่พันอยู่รอบเสื้อผ้า...

อีกทั้ง ความหอมบนผิวกายของเธอ

"ไม่คิดเลยว่า วันนีีฉันต้องข่มใจของตัวเองอีกแล้ว"

เยี่ยชิวยิ้มอย่างขมขื่น

ขณะที่รถกำลังขับออกไปเรื่อย ๆ ถนนก็ยิ่งแย่มากขึ้นทุกที

เริ่มแรกยังเป็นถนนคอนกรีต แล้วค่อย ๆ เป็นถนนยางมะตอย และสุดท้าย กลายเป็นถนนลูกรัง

ถนนลูกรังปูหน้าพื้นเป็นหินกรวด เป็นหลุมเป็นบ่อ

รถที่ขับอยู่ราวกับโรวเลอร์โคสเตอร์ โยกไปทางขวาที โยกไปทางซ้ายที

หลายครั้งที่ฉินหว่านแทบจะล้มลง

"พ่อหนุ่ม กอดเธอไว้แน่น ๆ ล่ะ ถนนข้างหน้าแย่กว่านี้อีก" คนใจดีที่อยู่ด้านข้างเอ่ยเตือนเขา

"ขอบคุณครับ" เยี่ยชิวกล่าวขอบคุณ สองมือสอดประสานรอบเอวของฉินหว่าน

ทันใดนั้น ในใจก็เต้นรัว

นุ่มมาก!

เยี่ยชิวไม่เคยสัมผัสเอวที่อ่อนนุ่มขนาดนี้มาก่อน สิ่งนี้ทำให้ใจของเขาระทวย

และในเวลาเดียวกัน ร่างกายของฉินหว่านก็แข็งทื่อ

ตั้งแต่สามีของเธอเสียชีวิต เธอไม่เคยได้ใกล้ชิดกับชายอื่นใกล้ขนาดนี้มาก่อน เธอประหม่ามาก

อย่างที่คนอื่น ๆ พูดไว้ เส้นทางข้างหน้าเริ่มแย่ลงเรื่อย ๆ

บนถนนลูกรังไม่เห็นก้อนกรวด มีเพียงหลุมบ่อหลุมแล้วหลุมเล่า

ความเร็วของรถก็เริ่มช้าลง เหมือนคนแก่ที่เหนื่อยล้า และสะดุดไปเรื่อย ๆ

เยี่ยชิวกังวลว่าฉินหว่านจะล้มลง ดังนั้นเขาจึงต้องกอดเอวของเธอด้วยมือทั้งสองข้าง และร่างกายของฉินหว่านโน้มตัวไปกับร่างกายของเยี่ยชิวโดยไม่ได้ตั้งใจ

ขณะที่รถเคลื่อนตัวไปข้างหน้า ทั้งสองก็กอดกันแบบนั้น

เยี่ยชิวอายุยังน้อย และเขาอุ้มผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่ไว้ในอ้อมแขนของเขา การตอบสนองของร่างกายจะไม่เกิดขึ้นได้อย่างไร?

ในไม่ช้า เขาก็พบว่าเขาเริ่มสูญเสียการควบคุมบางอย่าง

การไหลเวียนของเลือดเร็วขึ้น

หัวใจเต้นเร็ว

"ซวยแล้ว! หากเป็นแบบนี้ต่อไป ชื่อเสียงของฉันจะพังแน่!"

หลังจากนั้นไม่นาน ฉินหว่านก็สัมผัสได้ถึงสภาพร่างกายของเยี่ยชิวที่เปลี่ยนไป ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง และการหายใจของเร็วขึ้นเช่นกัน

เช่นเดียวกับที่มันเป็นการเดินทาง ที่เป็นหลุมเป็นบ่อ

เยี่ยชิวและฉินหว่านต่างถูกทรมาน และมีเหงื่อท่วมตัว

พลบค่ำ ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงเขตปาชู่

เมื่อรถเข้ามาในสถานี ก็มีแอ่งน้ำอีกอันปรากฏบนพื้นยาง และตกลงไปในแอ่งน้ำ จนรถโยกเย้กอย่างแรง

"อ้า..."

ทันใดนั้น ฉินหว่านก็กรีดร้อง จากนั้นเธอก็ทรุดตัวลงในอ้อมแขนของเยี่ยชิว

ผู้คนที่อยู่ข้าง ๆ เขาไม่ทราบสถานการณ์ แต่เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่ามีสิ่งแปลกปลอมอยู่บนกระโปรงของฉินหว่าน

เขาเอื้อมมือออกไปสัมผัส

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็นึกถึงสิ่งที่คนโบราณพูดว่า ผู้หญิงถูกสร้างขึ้นจากน้ำ

"ดูเหมือนว่าสิ่งที่คนโบราณพูดนั้น จะมาจากประสบการณ์ล้วน ๆ!"

เยี่ยชิวถอนหายใจในใจ

หลังจากลงจากรถแล้ว

ฉินหว่านหลีกเลี่ยงการมองกับเยี่ยชิว เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นในรถ มันน่าอายจริง ๆ

ฉันควรทำยังไงดี?

ในอนาคต ฉันจะเผชิญหน้ากับเขายังไง?

เขาจะไม่คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงอย่างว่าเหรอ?

ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีหญิงชราเต้นรำอยู่ในจัตุรัส และมีเด็ก ๆ เล่นอยู่บนถนน มันมีชีวิตชีวามาก และดูไม่เหมือนสถานที่ที่มีโรคติดต่อเกิดขึ้น

"มากับฉันสิ"

ฉินหว่านเป็นผู้นำ และแนะนำเยี่ยชิว

"เมืองนี้ของเราเคยเป็นของเขตกักเก็บน้ำมาก่อน ต่อมาเพื่อตอบสนองต่อนโยบายระดับชาติ ประชากรทั้งหมดจึงถูกย้ายออกไป ดังนั้น เมืองที่นายเห็น เป็นเมืองที่ถูกสร้างขึ้นจริงเมื่อสองปีก่อน"

"บ้านของเราอยู่สุดทิศตะวันออกของถนนสายนี้ ตอนที่เราอพยพ ครอบครัวของเราได้รับบ้านตามจำนวนประชากร พื้นที่ไม่ใหญ่เท่าไหร่ แต่ก็เพียงพอให้พ่อแม่ของฉันได้อยู่อาศัย"

ฉินหว่านกล่าวว่า "ตั้งแต่ฉันแต่งงาน ฉันจะกลับมาแค่ไม่กี่วันทุกปีในช่วงตรุษจีน และฉันก็ไม่ได้กลับมาบ่อย"

"ถึงแม้ฉันจะเกิดในชนบท แต่ฉันก็อยู่ในเมืองมาเป็นเวลานาน พอกลับมาบ้านเกิด ฉันก็ไม่คุ้นเคยเลยจริง ๆ รู้สึกไม่เข้ากับสภาพแวดล้อมและคนรอบข้าง ราวกับว่าฉันเป็นคนนอก"

เยี่ยชิวเดินไปข้างหน้า ขณะฟังเรื่องราวของฉินหว่าน

ระหว่างทาง ฉินหว่านก็ได้พบกับคนรู้จักหลายคนด้วย

ฉินหว่านทักทายพวกเขาด้วยสำเนียง และสายตาของคนเหล่านั้นก็จะจับจ้องไปที่เยี่ยชิวอีกสักพักหนึ่ง

ก่อนที่ทั้งสองจะไปไกล ผู้คนเหล่านั้นก็รวมตัวกัน และคุยกันเสียงดัง โดยไม่กลัวว่าฉินหว่านจะได้ยินพวกเขาหรือไม่

"แม่ม่ายฉินพาชายคนหนึ่งกลับมา เขาเป็นคนใหม่ของเธอรึเปล่า?"

"ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนมาจากในเมืองเลย อายุไม่มาก แต่ก็ดูหล่อมาก"

"แม่ม่ายฉินเป็นวัวแก่กินหญ้าอ่อนใช่ไหม?"

"สามีของเธอตาย แต่เธอยังหาใหม่ได้ เฮ้อ เป็นผู้หญิงสวยนี่ดีจริง ๆ!"

"สวยอะไรกัน เธออายุสามสิบแล้ว แต่ยังแต่งตัวเหมือนเด็ก เธอเป็นพวกอีตัว"

"..."

เยี่ยชิวเหลือบมองฉินหว่าน และพบว่าใบหน้าของฉินหว่านสงบมาก

"คุณไม่โกรธเหรอที่พวกเขาพูดถึงคุณลับหลังเหรอ?" เยี่ยชิวถาม

"ฉันชินกับมันแล้ว" ฉินหว่านกล่าว "คนบ้านนอกก็เป็นแบบนี้แหละ พวกเขาปากร้าย"

เยี่ยชิวยิ้ม

ถนนในเขตนี้ไม่ใหญ่นัก และใช้เวลาเพียงสิบนาที ก็ถึงต้นทางแล้ว

ฉินหว่านพาเยี่ยชิวเข้าไปในอาคารพักอาศัย เดินไปที่ชั้นสี่ แล้วหยุดฝีเท้า

"ถึงบ้านฉันแล้ว!"