วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 305

"ก๊อกก๊อก!"

ฉินหว่านหายใจเข้าลึก ๆ ยกมือขึ้น แล้วเคาะประตู

"ใครน่ะ?"

เสียงแก่ ๆ ดังมาจากในบ้าน

หลังจากนั้นไม่นาน ประตูก็ค่อย ๆ เปิดออก และชายชราสวมเสื้อบาง ๆ ผมสีขาวก็เดินออกมา

"หว่านเอ๋อร์?"

เมื่อเขาเห็นฉินหว่าน ชายชราก็ตัวแข็งทันที เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะเป็นลูกสาวของเขา

"พ่อ!" ฉินหว่านตะโกนด้วยรอยยิ้ม

ชายชราถามอย่างมีความสุข "ทำไมกลับมาได้ล่ะ?"

"หนูกลับมาหาพ่อไง" ฉินหว่านกล่าว

ในเวลานี้ ชายชราจ้องมองไปที่เยี่ยชิว และถามว่า "หว่านเอ๋อร์ นี่คือ..."

"เยี่ยชิว เพื่อนของหนู" ฉินหว่านแนะนำ

"สวัสดีครับคุณลุง" เยี่ยชิวทักทายชายชราอย่างสุภาพ

"สวัสดี สวัสดี เข้ามาเร็วเข้า" ชายชราเชิญเยี่ยชิวอย่างอบอุ่นเข้ามาในบ้านและตะโกนพร้อมกัน "แม่เอ๊ย ดูสิใครกลับมาแล้ว"

ไม่นาน ก็มีผู้หญิงร่างผอมสวมชุดอยู่บ้านออกมาจากห้องครัว

"หว่านเอ๋อร์?" เมื่อเธอเห็นฉินหว่าน ผู้หญิงคนนั้นก็ตกตะลึงเช่นกัน

"แม่คะ หนูกลับมาแล้ว" ฉินหว่านทำความเคารพ แล้วเดินไปกอดผู้หญิงคนนั้น

แม่และลูกสาวกอดกันสักพัก ก่อนจะแยกจากกัน

"นี่ใครเหรอ?" ในทำนองเดียวกัน แม่ของฉินหว่านก็สังเกตเห็นเยี่ยชิว

"สวัสดีครับคุณป้า ผมชื่อเยี่ยชิว เพื่อนของพี่หว่าน" เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"เสี่ยวเยี่ย นั่งลงสิ ฉันจะชงชาให้"

แม่ฉินสุภาพมาก เธอเสิร์ฟชาและน้ำ และล้างผลไม้ให้เยี่ยชิว ซึ่งทำให้เยี่ยชิวรู้สึกเกรงใจไม่น้อย

"คุณลุงคุณป้าครับ ผมรีบมาและไม่ได้ซื้อของขวัญให้พวกคุณทั้งสองเลย อั่งเปานี้ถือเป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ จากผมนะคะ หวังว่าทั้งสองท่านจะไม่รังเกียจนะครับ"

เยี่ยชิวหยิบซองจดหมายสีแดงนูนออกมาจากกระเป๋าของเขา แล้วมอบให้พ่อฉิน

"เสี่ยวเยี่ย นายมาบ้านของเราเราก็ดีใจมากแล้วล่ะ ทำไมถึงต้องให้อั่งเปาเราด้วยล่ะ? เอาคืนไป ๆ" พ่อฉินปฏิเสธ

"คุณลุงครับ นี่เป็นความปรารถนาของผม โปรดรับมันไว้เถอะนะครับ ไม่อย่างนั้นผมจะลำบากใจถ้าได้มาเยี่ยมคุณในอนาคต" เยี่ยชิวกล่าว

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ พ่อฉินก็รับอั่งเปา และถามฉินหว่านว่า "หว่านเอ๋อร์ กินข้าวมากันรึยัง?"

ฉินหว่านส่ายหัว "ยังค่ะ"

"แม่ เร็วเข้าไปฆ่าไก่เร็ว" พ่อฉินสั่ง

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของฉินหว่านก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย

เยี่ยชิวพูดอย่างเร่งรีบ "คุณลุงคุณป้าครับ ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้นหรอกครับ เรากินง่าย ๆ ให้พออิ่มท้องก็พอ"

"ได้ยังไงกันล่ะ? นี่เป็นครั้งแรกของนายที่บ้านเรา นายต้องกินและดื่มอย่างดีสิ" พ่อฉินถามฉินหว่านด้วยรอยยิ้ม "ว่านเอ๋อร์ ฆ่าไก่ได้ไหม?"

ฉินหว่านหน้าแดง และพูดว่า "พ่อคะ แล้วแต่พ่อเลย"

"นั่นสิ เธอไปช่วยแม่ของเธอเถอะ ฉันจะคุยกับเสี่ยวเยี่ยสักพัก"

"อืม"

ทันทีที่ฉินหว่านเข้าไปในครัว แม่ฉินก็ถามว่า "ว่านเอ๋อร์ เสี่ยวเยี่ยคนนี้มาจากไหน? เขาทำอะไร?"

ฉินหว่านตอบว่า "เขามาจากเจียงโจว และเป็นผู้อำนวยการแผนกการแพทย์แผนจีนของโรงพยาบาลเจียงโจว"

ดวงตาของแม่ฉินเป็นประกาย เขามาจากในเมือง แต่เขาก็เป็นหมอด้วย ดีมาก!

"มีใครอีกบ้างในครอบครัวของเขา?" แม่ฉินถามอีกครั้ง

ฉินหว่านกล่าวว่า "เขา และมีแม่เป็นคนเดียวในครอบครัวของเขา"

แม่ของฉินแอบคิดว่าความสัมพันธ์ในครอบครัวนั้นเรียบง่าย แม่สามีและลูกสะใภ้เข้ากันได้ง่าย และจะไม่มีความขัดแย้งเมื่อลูกสาวแต่งงาน!

"งั้นฉันค่อยโล่งใจหน่อย" พ่อฉินกล่าวว่า "หว่านเอ๋อร์ดูแข็งแกร่งมาก แต่จริง ๆ แล้วภายในเธอเปราะบาง เสี่ยวเยี่ย ฉันหวังว่านายจะดูแลหว่านเอ๋อร์ได้ดี"

"คุณลุงไม่ต้องกังวลหรอ ผมจะดูแลพี่หว่านอย่างดี"

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดแบบนี้ เขาก็อยากจะตบตัวเอง

นี่เป็นคำแนะนำของพ่อตากับลูกเขยอย่างชัดเจน ฉันรับปากอะไรไป?

เยี่ยชิวเปลี่ยนเรื่องทันที และพูดว่า "คุณลุง จริง ๆ แล้วที่ผมมาที่เมืองเซี่ยงสุ่ยครั้งนี้เพื่อทำงาน"

"ทำงาน? งานอะไร?" พ่อฉินค่อนข้างสงสัยเล็กน้อย

เยี่ยชิวกล่าวว่า "มีโรคติดต่อปรากฏขึ้นในเมืองเซี่ยงสุ่ย และมีผู้เสียชีวิตไปหลายคน คุณลุงรู้เรื่องนี้ไหม?"

พ่อฉินพยักหน้า และกล่าวว่า "ฉันได้ยินมาว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในหมู่บ้านโม่กั้น ตอนนี้หมู่บ้านโม่กั้นถูกปิดแล้ว ผู้คนจากภายนอกไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป และผู้คนจากภายในไม่ได้รับอนุญาตให้ออกมา"

เยี่ยชิวพยักหน้าอย่างลับ ๆ

การปิดหมู่บ้านเป็นวิธีที่ง่าย และมีประสิทธิภาพมากที่สุดในการป้องกันโรคติดต่อ เพื่อให้สามารถควบคุมแหล่งที่มาของการติดเชื้อได้อย่างมีประสิทธิภาพ

พ่อฉินถอนหายใจ และพูดว่า "หมู่บ้านโม่กั้นสงบสุขมาหลายปีแล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง โรคร้ายแรงก็ปรากฏขึ้นทันที"

"บางคนก็ว่าเป็นโรคเรื้อน บางคนก็ว่าเป็นโรคฉี่หนู บางคนก็ว่าเป็นโรคอหิวาตกโรค...พูดกันไปต่าง ๆ นานา"

"ฉันมีญาติคนหนึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านโม่กั้น ฉันได้ยินมาว่าชาวบ้านตอนนี้ตื่นตระหนกมาก ทุกคนซ่อนตัวอยู่ในบ้าน และกลัวที่จะออกมา"

"เสี่ยวเยี่ย นายมาที่นี่เพราะโรคติดต่อในหมู่บ้านโม่กั้นเหรอ?"

เยี่ยชิวพยักหน้า และกล่าวว่า "สำนักงานสาธารณสุขเจียงโจวให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับเรื่องนี้ และได้จัดทีมแพทย์ขึ้นมาเป็นพิเศษ ผมเป็นกัปตันทีมแพทย์ครับ"

"จุดประสงค์ของการมาที่นี่ คือการสอบสวนให้ชัดเจนว่าโรคติดเชื้อในหมู่บ้านโม่กั้นคืออะไร"

"คุณลุงครับ หมู่บ้านโม่กั้นอยู่ห่างจากที่นี่แค่ไหน? เราจะไปที่นั่นได้ง่ายขึ้นได้ยังไงบ้างครับ?"

"เสี่ยวเยี่ย เราไปหมู่บ้านโม่กั้นไม่ได้" ใบหน้าของพ่อฉินเริ่มเคร่งขรึมมากขึ้นกว่าเดิม

"ทำไมครับ?" เยี่ยชิวสับสน

พ่อฉินกล่าวว่า "ใคร ๆ ก็บอกว่าสิ่งที่ปรากฏในหมู่บ้านโม่กั้นเป็นโรคติดต่อ จริง ๆ แล้ว เราทุกคนรู้ดีว่ามันไม่ได้เป็นโรคติดต่อเลย หมู่บ้านโม่กั้นกำลังถูกผีหลอก!"