วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 306

ผีหลอก?

เยี่ยชิวระเบิดเสียงหัวเราะออกมาหลังจากที่เขาได้ยินสองคำนี้

ในสมัยโบราณ มีเหตุการณ์แปลกๆ มากมายที่ผู้คนไม่สามารถอธิบายได้นั้น ก็คิดว่าเป็นผีหลอกไปหมด

แต่ในปัจจุบัน วิทยาศาสตร์มีการพัฒนาอย่างรวดเร็ว และหลายๆ อย่างก็อธิบายได้ด้วยวิทยาศาสตร์ จะมีผีหลอกได้ยังไง?

ดูเหมือนว่าสถานที่แห่งนี้คงล้าหลังเกินไป และผู้คนก็ค่อนข้างงมงาย

แน่นอนว่า เยี่ยชิวไม่สามารถพูดคำเหล่านี้ออกมาได้ ไม่เช่นนั้นพ่อฉินอาจจะโกรธ

เยี่ยชิวไหลตามพ่อฉินและถามว่า "คุณลุง ที่บอกว่าผีหลอก นี่หมายความว่ายังไงเหรอครับ?"

พ่อฉินกล่าวว่า: "ฉันได้ยินจากญาติของฉันว่า จริงๆแล้วไอ้โรคติดต่อนี้ก็เพิ่งมีเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว"

“ก่อนที่โรคติดต่อนี้จะเกิดขึ้น มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน”

“เป็นเพราะเหตุการณ์สำคัญนี้เองที่ทำให้หมู่บ้านโม่ก้าน ตกอยู่ในภาวะกระสับกระส่ายและตื่นตระหนก”

ความอยากรู้อยากเห็นของเยี่ยชิวปะทุขึ้น และเขาถามว่า "เรื่องอะไรงั้นเหรอครับ?"

“คุณรู้ไหมว่าทำไมจึงเรียกว่าหมู่บ้านโม่ก้าน” หลวงพ่อฉินถาม

ฉันไม่ใช่คนที่นี่ แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง?

เยี่ยชิวบ่นในใจ ส่ายหัวอย่างสุภาพแล้วพูดว่า "ไม่รู้ครับ"

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเล่าให้คุณฟังเกี่ยวกับต้นกำเนิดของหมู่บ้านโม่ก้าน” พ่อฉินหยิบบุหรี่ออกมาแล้วถามเยี่ยชิว: “คุณสูบบุหรี่หรือเปล่า?”

"ผมไม่สูบบุหรี่ครับ"

เยี่ยชิวรีบหยิบไฟแช็กที่อยู่บนโต๊ะกาแฟและช่วยจุดบุหรี่ให้พ่อฉิน

คุณพ่อฉินหยิบบุหรี่ขึ้นมาแล้วพูดช้าๆ: "บุหรี่อันนี้รสชาติค่อนข้างดีนะ"

ลุงช่วยบอกฉันเกี่ยวกับหมู่บ้านโม่ก้านสักทีเถอะ

ในใจเยี่ยชิวอยู่ไม่เป็นสุขแล้ว แต่บนหน้าเขาก็กลับมีรอยยิ้มที่สุภาพอยู่

พ่อฉินสูบบุหรี่อีกสองมวนก่อนที่จะเริ่มเล่า

“หมู่บ้านโม่ก้านนี้อยู่ลึกเข้าไปในภูเขา ล้อมรอบไปด้วยภูเขา และแทบจะแยกตัวออกจากโลกภายนอก เมื่อหลายร้อยปีก่อน มันเป็นดินแดนรกร้าง”

“ในช่วงสาธารณรัฐจีน ขุนศึกกำลังต่อสู้กัน โลกตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย และผู้คนก็ตกอยู่ภายใต้ความลำบาก ในเวลานั้น ผู้คนไม่มีอาหารกิน และมีผู้ลี้ภัยอยู่ทุกหนทุกแห่ง”

“ผู้ลี้ภัยบางคนที่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้ มาหยุดอยู่ที่ตำแหน่งปัจจุบันของหมู่บ้านโม่ก้านนี้ จัดการพื้นที่รกร้างและทำการเพาะปลูกที่นั่น และได้ตั้งรกรากตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา”

“เมื่อเวลาผ่านไป ก็ก่อตัวขึ้นเป็นหมู่บ้าน”

เมื่อพ่อฉินพูดถึงตรงนี้ เขาก็หยิบส้มขึ้นมาจากจานผลไม้ส่งให้เยี่ยชิวแล้วพูดว่า "เมียฉันอาจจะใช้เวลาสักพักในการทำอาหาร เสี่ยวเยี่ยกินส้มไปก่อนนะ"

ลุงครับช่วยเล่าโดยไม่ต้องขัดจังหวะได้มั้ยล่ะ?

เยี่ยชิวหมดคำจะพูด

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นความปรารถนาของพ่อฉิน และเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ หลังจากรับส้ม เขาก็แทบรอไม่ไหวและพูดว่า "คุณบอกผมเกี่ยวกับหมู่บ้านโม่ก้านอีกสักหน่อยเถอะ"

“ไม่ต้องรีบหรอก แค่ตั้งใจฟังก็พอ ฉันจะค่อยๆ เล่าให้ฟัง”

พ่อฉินเล่าเหมือนนักเล่าเรื่องยังไงยังงั้น: "พวกเขาบอกว่าจิตใจของผู้คนเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ แต่ฉันคิดว่าสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ที่สุดคือความคิดของพระเจ้า"

“ก่อนการก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีน หมู่บ้านโม่ก้านมีฝนตกชุกตลอดทั้งปี หมู่บ้านโม่ก้านจึงถูกเรียกว่าหมู่บ้านตัวสุ่ย ในเวลานั้น อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ปีก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีน หมู่บ้านโม่ก้านไม่ได้เพียงแต่ฝนตกน้อยลงเท่านั้น แต่ยังประสบภัยแล้งรุนแรงทุกปี”

“ในช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด ไม่มีฝนตกถึงสามปีแล้ว พืชผลต่างก็แห้งเหี่ยวตาย ชาวบ้านต้องขนน้ำจากที่ห่างไกลออกไปกว่าหลายสิบไมล์”

“ทุกคนสามารถทนได้เป็นเวลาหนึ่งหรือสองเดือนเท่านั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป ทุกคนคิดว่าการใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปไม่ใช่วิธีที่ดีสักเท่าไหร่”

“เมื่อเวลานั้นมาถึง เกรงว่าก่อนจะหิวตาย คงได้ขาดน้ำตายก่อน”

“ต่อมาพอไม่มีทางอื่นจริงๆ ชาวบ้านจึงขอให้หมอดูฮวงจุ้ยทำนายให้หน่อย คุณคิดว่าหมอดูฮวงจุ้ยพูดว่าอย่างไร?”