วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 306

ผีหลอก?

เยี่ยชิวระเบิดเสียงหัวเราะออกมาหลังจากที่เขาได้ยินสองคำนี้

ในสมัยโบราณ มีเหตุการณ์แปลกๆ มากมายที่ผู้คนไม่สามารถอธิบายได้นั้น ก็คิดว่าเป็นผีหลอกไปหมด

แต่ในปัจจุบัน วิทยาศาสตร์มีการพัฒนาอย่างรวดเร็ว และหลายๆ อย่างก็อธิบายได้ด้วยวิทยาศาสตร์ จะมีผีหลอกได้ยังไง?

ดูเหมือนว่าสถานที่แห่งนี้คงล้าหลังเกินไป และผู้คนก็ค่อนข้างงมงาย

แน่นอนว่า เยี่ยชิวไม่สามารถพูดคำเหล่านี้ออกมาได้ ไม่เช่นนั้นพ่อฉินอาจจะโกรธ

เยี่ยชิวไหลตามพ่อฉินและถามว่า "คุณลุง ที่บอกว่าผีหลอก นี่หมายความว่ายังไงเหรอครับ?"

พ่อฉินกล่าวว่า: "ฉันได้ยินจากญาติของฉันว่า จริงๆแล้วไอ้โรคติดต่อนี้ก็เพิ่งมีเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว"

“ก่อนที่โรคติดต่อนี้จะเกิดขึ้น มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน”

“เป็นเพราะเหตุการณ์สำคัญนี้เองที่ทำให้หมู่บ้านโม่ก้าน ตกอยู่ในภาวะกระสับกระส่ายและตื่นตระหนก”

ความอยากรู้อยากเห็นของเยี่ยชิวปะทุขึ้น และเขาถามว่า "เรื่องอะไรงั้นเหรอครับ?"

“คุณรู้ไหมว่าทำไมจึงเรียกว่าหมู่บ้านโม่ก้าน” หลวงพ่อฉินถาม

ฉันไม่ใช่คนที่นี่ แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง?

เยี่ยชิวบ่นในใจ ส่ายหัวอย่างสุภาพแล้วพูดว่า "ไม่รู้ครับ"

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเล่าให้คุณฟังเกี่ยวกับต้นกำเนิดของหมู่บ้านโม่ก้าน” พ่อฉินหยิบบุหรี่ออกมาแล้วถามเยี่ยชิว: “คุณสูบบุหรี่หรือเปล่า?”

"ผมไม่สูบบุหรี่ครับ"

เยี่ยชิวรีบหยิบไฟแช็กที่อยู่บนโต๊ะกาแฟและช่วยจุดบุหรี่ให้พ่อฉิน

คุณพ่อฉินหยิบบุหรี่ขึ้นมาแล้วพูดช้าๆ: "บุหรี่อันนี้รสชาติค่อนข้างดีนะ"

ลุงช่วยบอกฉันเกี่ยวกับหมู่บ้านโม่ก้านสักทีเถอะ

ในใจเยี่ยชิวอยู่ไม่เป็นสุขแล้ว แต่บนหน้าเขาก็กลับมีรอยยิ้มที่สุภาพอยู่

พ่อฉินสูบบุหรี่อีกสองมวนก่อนที่จะเริ่มเล่า

“หมู่บ้านโม่ก้านนี้อยู่ลึกเข้าไปในภูเขา ล้อมรอบไปด้วยภูเขา และแทบจะแยกตัวออกจากโลกภายนอก เมื่อหลายร้อยปีก่อน มันเป็นดินแดนรกร้าง”

“ในช่วงสาธารณรัฐจีน ขุนศึกกำลังต่อสู้กัน โลกตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย และผู้คนก็ตกอยู่ภายใต้ความลำบาก ในเวลานั้น ผู้คนไม่มีอาหารกิน และมีผู้ลี้ภัยอยู่ทุกหนทุกแห่ง”

“ผู้ลี้ภัยบางคนที่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้ มาหยุดอยู่ที่ตำแหน่งปัจจุบันของหมู่บ้านโม่ก้านนี้ จัดการพื้นที่รกร้างและทำการเพาะปลูกที่นั่น และได้ตั้งรกรากตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา”

“เมื่อเวลาผ่านไป ก็ก่อตัวขึ้นเป็นหมู่บ้าน”

เมื่อพ่อฉินพูดถึงตรงนี้ เขาก็หยิบส้มขึ้นมาจากจานผลไม้ส่งให้เยี่ยชิวแล้วพูดว่า "เมียฉันอาจจะใช้เวลาสักพักในการทำอาหาร เสี่ยวเยี่ยกินส้มไปก่อนนะ"

ลุงครับช่วยเล่าโดยไม่ต้องขัดจังหวะได้มั้ยล่ะ?

เยี่ยชิวหมดคำจะพูด

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นความปรารถนาของพ่อฉิน และเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ หลังจากรับส้ม เขาก็แทบรอไม่ไหวและพูดว่า "คุณบอกผมเกี่ยวกับหมู่บ้านโม่ก้านอีกสักหน่อยเถอะ"

“ไม่ต้องรีบหรอก แค่ตั้งใจฟังก็พอ ฉันจะค่อยๆ เล่าให้ฟัง”

พ่อฉินเล่าเหมือนนักเล่าเรื่องยังไงยังงั้น: "พวกเขาบอกว่าจิตใจของผู้คนเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ แต่ฉันคิดว่าสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ที่สุดคือความคิดของพระเจ้า"

“ก่อนการก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีน หมู่บ้านโม่ก้านมีฝนตกชุกตลอดทั้งปี หมู่บ้านโม่ก้านจึงถูกเรียกว่าหมู่บ้านตัวสุ่ย ในเวลานั้น อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ปีก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีน หมู่บ้านโม่ก้านไม่ได้เพียงแต่ฝนตกน้อยลงเท่านั้น แต่ยังประสบภัยแล้งรุนแรงทุกปี”

“ในช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด ไม่มีฝนตกถึงสามปีแล้ว พืชผลต่างก็แห้งเหี่ยวตาย ชาวบ้านต้องขนน้ำจากที่ห่างไกลออกไปกว่าหลายสิบไมล์”

“ทุกคนสามารถทนได้เป็นเวลาหนึ่งหรือสองเดือนเท่านั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป ทุกคนคิดว่าการใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปไม่ใช่วิธีที่ดีสักเท่าไหร่”

“เมื่อเวลานั้นมาถึง เกรงว่าก่อนจะหิวตาย คงได้ขาดน้ำตายก่อน”

“ต่อมาพอไม่มีทางอื่นจริงๆ ชาวบ้านจึงขอให้หมอดูฮวงจุ้ยทำนายให้หน่อย คุณคิดว่าหมอดูฮวงจุ้ยพูดว่าอย่างไร?”

“วัยรุ่นคนนั้นเป็นคนแรกที่ตาย และต่อๆมาก็มีอีกหลายชีวิตที่เสียชีวิต สภาพการเสียชีวิตของพวกเขาเหมือนกับวัยรุ่นคนนั้น และไม่มีอาการบาดเจ็บภายนอกบนร่างกายของพวกเขาเลย”

“นั่นเป็นสาเหตุที่ชาวบ้านสงสัยกันว่าเป็นโรคติดต่อ”

“ทางตัวเมืองได้ส่งทีมแพทย์ไปตรวจสอบเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่เขาก็เสียชีวิตเช่นกัน”

พ่อฉินเตือนเยี่ยชิวว่า "เพราะฉะนั้น ห้ามไปที่หมู่บ้านโม่ก้านนี้เด็ดขาด"

เยี่ยชิวนึกถึงสิ่งที่พ่อฉินเพิ่งพูด สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแปลกคือพ่อฉินอาศัยอยู่ในเมือง แล้วเขาจะรู้เรื่องเกี่ยวกับหมู่บ้านโม่ก้านขนาดนี้ได้อย่างไร?

แม้ว่าจะมีญาติอยู่ในหมู่บ้านโม่ก้าน เขาก็คงไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้ชัดเจนขนาดนี้มั้ย?

เว้นเสียแต่ว่า……

หัวหน้าหมู่บ้าน!

“คุณลุงครับ ที่จริงแล้วญาติของคุณคือใครเหรอครับ?” เยี่ยชิวถาม

“ญาติของฉันคนนั้นเป็นหัวหน้าหมู่บ้านโม่ก้าน และเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันด้วย” พ่อฉินลังเลและพูดว่า “ลูกพี่ลูกน้องของฉันบอกฉันว่าเกิดอะไรขึ้นในหมู่บ้านโม่ก้าน เพราะเขาต้องการให้ฉันบอกหว่านเอ๋อร์ ว่าพอจะช่วยได้บ้างมั้ย และเพื่อขอความช่วยเหลือเชิญผู้เชี่ยวชาญจากเจียงโจวสักกี่คนมาตรวจดูที่หมู่บ้านโม่ก้านนี้”

“หว่านเอ๋อร์ผู้ชายคนเมื่อกี้ เขาเป็นคนขับรถพยาบาลที่โรงพยาบาลเจียงโจว และรู้จักผู้เชี่ยวชาญมากมาย”

“เพียงแต่ว่านะ คนยังไม่ทันหมดอำนาจก็ไม่มีใครสนใจแล้ว อย่างไรก็ตามหว่านเอ๋อร์ผู้ชายคนนั้นก็ตายไปหลายปีแล้ว แล้วจะได้เจอกับผู้เชี่ยวชาญได้อย่างไร”

“เพราะอย่างนั้น ฉันไม่ได้บอกหว่านเอ๋อเกี่ยวกับเรื่องนี้”

ที่แท้มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

“จากข้อมูลเหล่านี้ คุณลุงก็ยังไม่สามารถสรุปได้ว่าหมู่บ้านโม่ก้านมีผีสิงใช่มั้ย?” เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“แน่นอนว่าไม่ใช่แค่นั้น มันยังมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นในหมู่บ้านโม่ก้านด้วย”

พ่อฉินพูดอย่างลึกลับ: "หลังจากการฝังศพของผู้เสียชีวิตไปแล้ว หลุมศพเหล่านั้นก็ถูกขุดขึ้นมาในวันต่อมา และศพก็หายไปด้วย คุณคิดว่านี่ไม่ใช่ผีหรอกงั้นเหรอ?"