วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 308

ฉินหว่านไม่เคยคาดว่าพ่อแม่ของเธอจะขังให้เธออยู่ในห้องเดียวกันกับเยี่ยชิว

สาเหตุที่ทำให้เกิดเหตุการณ์นี้ คือการสนทนาที่เธอคุยกับแม่ในครัว

“หว่านเอ๋อร์ แม่ว่าเยี่ยชิวก็ดูเป็นคนดีอยู่นะ สรุปแล้วพวกลูกพัฒนาไปถึงขั้นไหนแล้ว?”

“แม่ หนูกับเยี่ยชิวเป็นแค่เพื่อนกัน”

“เอาน่ะ อย่าโกหกแม่เลย นี่เป็นครั้งแรกที่ลูกพาผู้ชายกลับมาตั้งแต่พ่อของเชี่ยนเชี่ยนตายไป อยากให้พ่อกับแม่ช่วยตรวจสอบไหม?”

“แม่ มันไม่ใช่แบบนั้น...”

“บอกแม่มาเถอะ ลูกกับเสี่ยวเยี่ยเคยอยู่ด้วยกันรึยัง?” แม่ฉินถามตรงๆ

ฉินหว่านหน้าแดงและพูดว่า "จะเป็นไปได้ยังไง เยี่ยชิวและหนูเป็นแค่..."

“หว่านเอ๋อ ลูกไม่ต้องพูดอะไรแล้ว แม่เข้าใจแล้ว ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้แม่จัดการเอง”

แม่ฉินยังกำชับฉินหว่านอีกว่า: "เสี่ยวเยี่ยอายุยังน้อย หน้าเล็ก แต่ลูกต่างออกไป ลูกเคยแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่ง ดังนั้นลูกต้องเรียนรู้ที่จะรุกได้แล้วนะ"

“ผู้ชายน่ะหากมีความประพฤติและคุณธรรม ถ้าจับเขาได้แล้ว เขาจะอุทิศตนให้กับลูก”

“คืนนี้เป็นโอกาสของลูกแล้ว ลูกต้องคว้ามันไว้”

ด้วยเหตุนี้ เธอเลยถูกแม่ฉินขังไว้ในห้อง

ในเวลานี้ ฉินหว่านยืนอยู่ที่ประตู ก้มหน้า และเขินอายเกินกว่าจะมองเยี่ยชิว

“พี่หว่านครับ มีอะไรรึป่าวครับ?”

เยี่ยชิวรู้ความคิดของแม่ฉินอยู่เต็มอก แต่เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย

"อ๋อ คือว่า พ่อแม่ของฉันรู้มาว่าพรุ่งนี้คุณจะไปที่หมู่บ้านโม่ก้าน พวกเขาจึงขอให้ฉันมาโน้มน้าวคุณ" ฉินหว่านคิดข้อแก้ตัวอย่างรวดเร็วและพูดกับเยี่ยชิว: "ฉันได้ยินมาว่าหมู่บ้านโม่ก้านมีคนเสียชีวิตหลายคน ฉันคิดว่ามันอันตรายมาก คุณไม่ไปที่นั่นไม่ได้เหรอ?”

“พี่หว่านครับ นี่คุณกำลังเป็นห่วงผมอยู่งั้นเหรอ?”

ทันทีที่เยี่ยชิวพูดเช่นนี้ ใบหน้าของฉินหว่านก็แดงขึ้นอีก

เธอต้องการบอกกับเยี่ยชิวว่า ใช่ ฉันเป็นห่วงคุณ แต่แล้วเธอก็คิดเกี่ยวกับมันดูอีกที มันจะดูออกหน้าออกตาไปรึเปล่าที่จะพูดเช่นนั้น?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีเรื่องน่าอายเกิดขึ้นในรถตอนกลางวัน เธอกังวลว่าเธอรุกเกินไปและอาจจะทำให้เยี่ยชิวคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงใจง่าย

เมื่อเห็นว่าฉินหว่านขี้อายมาก เยี่ยชิวก็รู้สึกขบขันและถามอย่างจงใจ: "พี่หว่านครับ ทำไมหน้าคุณแดงจัง? คุณรู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?"

ฉินหว่านลังเลและพูดว่า: "ไม่ ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ"

“พี่หว่านครับ ถ้าไม่สบายตรงไหนบอกผมได้นะครับ ผมเป็นหมอ”

“ดูเหมือนว่า...จะ...ไม่สบายนิดหน่อย”

ฉินหว่านต้องการแก้ไขความลำบากใจนี้ แต่ใครจะรู้ เยี่ยชิวก็พูดว่า "งั้นให้ผมดูหน่อยนะครับ"

จากนั้นเขาก็เดินไปหาเธอ

ทันใดนั้น ฉินหว่านรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก เธอบีบชายเสื้อด้วยมือทั้งสองข้างและก้มหน้าลง

หลังจากที่เยี่ยชิวเดินมาอยู่ที่ด้านหน้าของฉินหว่าน เขาก็ถามเบา ๆ : "พี่หว่านครับ ทำไมคุณถึงก้มหน้าลงตลอดและไม่ยอมมองผม ผมดูน่ากลัวอย่างงั้นเหรอ?"

"ไม่ใช่อย่างนั้น" ทันทีที่ฉินหว่านเงยหน้าขึ้น เยี่ยชิวก็จับหน้าเธอด้วยมือทั้งสองข้าง

ครู่หนึ่ง ฉินหว่านรู้สึกว่าหัวของเธอว่างเปล่า

เขาจะทำอะไรน่ะ?

“พี่หว่าน หน้าพี่ร้อนนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นไข้ เกิดอะไรขึ้น ขอผมตรวจชีพจรดูหน่อย”

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็จับมือของฉินหว่าน ที่รู้สึกเหมือนว่าเขากำลังถือผ้าไหมอันล้ำค่าและฝ่ามือนั้นช่างเนียนนุ่ม

ช่างเป็นหญิงสาวที่วิเศษจริงๆ!

เยี่ยชิวกล่าวในใจ

“คุณ คุณไม่ได้อยากตรวจชีพจรของฉันงั้นเหรอ? คุณจับมือฉันทำไม” ฉินหว่านกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง รวบรวมความกล้าแล้วมองไปที่เยี่ยชิวแล้วถาม

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า "จริงๆ แล้ว ผมสามารถสัมผัสชีพจรของคุณได้แม้จะจับมือคุณไว้ก็ตาม"

จะโกหกเพื่อ?

ตั้งแต่โตมา ยังไม่เคยได้ยินว่าวัดชีพจรตอนจับมือได้

ฉินหว่านรู้ว่านี่เป็นคำโกหกของเยี่ยชิว แต่เธอไม่ต้องการตอกกลับเขา ไม่เช่นนั้นมันจะยิ่งน่าอายมากขึ้น

เยี่ยชิวจับมือของฉินหว่านด้วยมือข้างหนึ่ง สัมผัสได้ถึงผิวที่เรียบเนียนของหญิงสาวคนนั้น และอีกมือหนึ่งก็ลูบใบหน้าของฉินหว่าน

ราวกับคู่รักธรรมดาคู่นึง