วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 320

เกอต้าจ้วงไม่เคยเห็นสิ่งแปลกประหลาดแบบนี้มาก่อนในชีวิตของเขา และเขากลัวมากจนร่างกายของเขาสั่นสะท้าน

"ผู้อำนวยการเยี่ย เรา... กลับไปกันเถอะ?"

เกอต้าจ้วงไม่ต้องการอยู่ที่นี่อีกต่อไป เขากลัวจริง ๆ ว่าเหล่าซานจะหันกลับมาและมาฆ่าพวกเขาทิ้งทุกคน

ท้ายที่สุดแล้ว ซอมบี้จะไม่มีความคิดอะไรทั้งนั้น

"ทำไม ซอมบี้ตัวเดียวทำให้คุณกลัวจนเป็นแบบนี้เลยเหรอ?" ใบหน้าของซู่เสี่ยวเสี่ยวเต็มไปด้วยความดูถูก

"เธอไม่กลัวเหรอ?" เกอต้าจ้วงถาม

"ฉันไม่กลัว" ซู่เสี่ยวเสี่ยวกอดแขนเยี่ยชิว แล้วพูดว่า "ผู้อำนวยการจะปกป้องฉันเองใช่ไหมคะ ผู้อำนวยการเยี่ย"

เยี่ยชิวเพิกเฉยต่อซู่เสี่ยวเสี่ยว และจ้องมองไปที่เฉินเหล่าซาน

ศีรษะของเฉินเหล่าซานกลับมาเป็นปกติแล้ว ร่างกายของเขาตั้งตรง กระโดดขึ้น ๆ ลง ๆ ดูแปลกประหลาด และลึกลับมากภายใต้แสงจันทร์

สิ่งนี้ทำให้เยี่ยชิวสับสนมาก

เท่าที่เขารู้ มีซอมบี้อยู่สองประเภท ประเภทแรกเกิดจากการรวมตัวของความขุ่นเคืองในลำคอ และดูดซับพลังงานหยินของดวงจันทร์ แบบที่สองเกิดจากการปนเปื้อนของพิษจากศพ หรือเพราะฮวงจุ้ยของสถานที่ฝังศพ ทำให้ศพเปลี่ยนสภาพจนกลายเป็นซอมบี้

อย่างไรก็ตาม เฉินเหล่าซานถูกฝังเพียงไม่กี่ชั่วโมง แล้วทำไมเขาถึงกลายเป็นซอมบี้ได้ขนาดนี้เลยล่ะ?

มันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ ๆ!

สำหรับต้นเหตุของปัญหา ตอนนี้เยี่ยชิวยังไม่รู้

กริ๊ง--

ท่ามกลางสายลมที่มืดมน มีเสียงกระดิ่งอันแผ่วเบาอีกอันดังขึ้น

"ผู้อำนวยการ ตอนนี้เราควรทำยังไงดี?" ฟู่เหยียนเจี๋ยถาม

"ฉันจะไปดูก่อน" เยี่ยชิวกล่าว

เฉินเหล่าซานกระโดดไกลออกไปเรื่อย ๆ หากตามไม่ทันก็คงสายเกินไป

"ฉันก็จะไปเหมือนกัน" ซู่เสี่ยวเสี่ยวพูดอย่างกล้าหาญ "ฉันยังไม่เคยเห็นซอมบี้เลย ฉันอยากรู้ว่าเฉินเหล่าซานจะไปที่ไหน"

แม้ว่าฟู่เหยียนเจี๋ยจะกลัว แต่เมื่อเห็นว่าซู่เสี่ยวเสี่ยวที่เป็นผู้หญิงยังไม่กลัว เขาก็ทำได้เพียงพูดอย่างหนักแน่นว่า "ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะไปเหมือนกัน"

"ผู้อำนวยการเราไปกันเถอะ"

เหล่าเซี่ยงยังแสดงทัศนคติของเขา และต้องการติดตามเยี่ยชิวไปด้วยเช่นกัน

"ลุงเกอ ไม่อย่างนั้นคุณกลับไปก่อนก็ได้" เยี่ยชิวพูดขึ้นเมื่อเขาเห็นว่าเกอต้าจ้วงมีท่าทีหวาดกลัวมาก

ซู่เสี่ยวเสี่ยวพูดอย่างเหน็บแนม "ชายแก่ตัวใหญ่ยังผีด้วย ขี้ขลาดจริงๆ"

"ฉันไม่ใช่คนขี้ขลาด" เกอต้าจ้วงรู้สึกไม่พอใจกับคำพูดของซู่เสี่ยวเสี่ยว เขาลุกขึ้นจากพื้นทันที และพูดว่า "ไปดูกันเถอะว่าเฉินเหล่าซานต้องการทำอะไร"

ในขณะนั้น หลายคนติดตามเยี่ยชิว และไล่ตามเฉินเหล่าซานไป

พวกเขาเพียงแค่เห็นเฉินเหล่าซานกระโดดขึ้นลงเนินช้า ๆ ลงตามไหล่เขา

"ไม่ เขากำลังจะไปที่หมู่บ้าน"

เกอต้าจ้วงเริ่มกังวล และพูดกับเยี่ยชิว "ชาวบ้านตื่นตระหนกกันมากพอแล้ว หากพวกเขาเห็นเฉินเหล่าซานกลายเป็นซอมบี้ พวกเขาจะต้องกลัวยิ่งกว่าเดิมอย่างแน่นอน เราต้องห้ามเฉินเหล่าซาน"

"ไม่ต้องหยุดเขา ดูก่อนว่าเขาจะไปไหน" เยี่ยชิวเอ่ยต่อ "ในเวลานี้ ชาวบ้านกำลังพักผ่อนเหมือนกัน ดังนั้นพวกเขาจะไม่เห็นเฉินเหล่าซาน"

"แต่ถ้ามีชาวบ้านเห็นล่ะ?" เกอต้าจ้วงกล่าว "แล้วถ้าเฉินเหล่าซานฆ่าใครบางคนอีกล่ะ?"

เยี่ยชิวกล่าวว่า "ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่มีผมอยู่ที่นี่ เขาจะไม่สามารถฆ่าใครได้"

เกอต้าจ้วงอยากจะพูดอีกสักสองสามคำ แต่เมื่อเขาคิดถึงฉากที่เยี่ยชิวเตะหินออกไปเมื่อวานนี้ เขาก็ปิดปาก

"หมอเยี่ยรู้จักกังฟู และเขาจะหยุดยั้งเฉินเหล่าซานจากการฆ่าคนเอง"

เกอต้าจ้วงปลอบใจตัวเองในใจ

หลายคนติดตามเฉินเหล่าซานอย่างเงียบ ๆ ด้วยความระมัดระวัง เหล่าเซี่ยงถึงกับคว้ามีดผ่าตัดไว้ในมือของเขาเงียบ ๆ

ขณะที่เฉินเหล่าซานกระโดดขึ้น ๆ ลง ๆ จู่ ๆ เขาก็เสียหลัก และกลิ้งลงมาตามไหล่เขาด้วยเสียงดัง "ป๋อม"

เยี่ยชิวและคนอื่น ๆ รีบติดตาม และเห็นเฉินเหล่าซานกลิ้งลงมาตามไหล่เขา และหัวของเขากระแทกเข้ากับก้อนหินก้อนหนึ่ง

ปัง

เกิดเสียงดังอู้อี้

เกอต้าจ้วงเหลือบมองเยี่ยชิว และคิดว่า แม้ว่าคุณจะรู้จักกังฟู แต่คุณก็ยังไม่สามารถเอาชนะซอมบี้ได้หรอกนะ

ในขณะนี้ เฉินเหล่าซานหยุดกะทันหัน

เยี่ยชิวและคนอื่น ๆ ก็หยุดเช่นกัน

จากนั้น พวกเขาเห็นเฉินเหล่าซานค่อย ๆ หันไปด้านข้าง การเคลื่อนไหวของเขาแข็งทื่อมาก และดวงตาของเขามองไปในทิศทางของพื้นที่เพาะปลูกเกษตรกรรม

"เขาจะทำอะไร?"

ทันทีที่ฟู่เหยียนเจี๋ยพูดจบ เขาก็เห็นเฉินเหล่าซานกระโดดเข้าไปในพื้นที่เพาะปลูก และหยุดอยู่ใต้ต้นส้มต้นหนึ่ง

เขามองขึ้นไป

เอื้อมมือออก

เลือกส้ม

จากนั้นเขาก็ใส่ส้มทั้งผลเข้าไปในปาก และเคี้ยวมัน แม้กระทั่งเปลือกด้วย

"นี่..."

ฟู่เหยียนเจี๋ยตกตะลึง และพูดว่า "ซอมบี้ยังกินอะไรพวกนี้ด้วยเหรอ?"

"ฉันก็ไม่เคยเห็นมาก่อน" เกอต้าจ้วงกล่าวว่า "ในละครโทรทัศน์ ซอมบี้ไม่เคยกินผลไม้นะ"

"ละครโทรทัศน์ทำมาเพื่อหลอกเด็กสามขวบ คุณเชื่อด้วยเหรอ?" ซู่เสี่ยวเสี่ยวพูดดักคอเกอต้าจ้วง

เกอต้าจ้วงโต้กลับ "ศิลปะมาจากชีวิต ละครซอมบี้ที่ฉันดูเป็นแบบคลาสสิก และไม่ได้สร้างขึ้นมามั่ว ๆ"

ซู่เสี่ยวเสี่ยวหัวเราะเยาะ "ฮ่าฮ่า~"

"เธอหัวเราะอะไร?" เกอต้าจ้วงเห็นซู่เสี่ยวเสี่ยวหัวเราะเยาะเขา แล้วพูดว่า "เธออย่าทำตัวน่ารำคาญนักเลย ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ใบหน้าของหมอเยี่ย ฉันไล่เธอออกจากหมู่บ้านไปนานแล้ว"

"ผู้ใหญ่บ้านเกอ ถ้าคุณกล้ารังแกผู้หญิงอย่างฉัน ระวังจะโดนงูกัดนะ" ซู่เสี่ยวเสี่ยวกล่าว

"งูจะไม่กัดฉัน" เกอต้าจ้วงกล่าวว่า "ฉันอาศัยอยู่ในหมู่บ้านโม่กั้นมาเกือบตลอดชีวิต แต่ฉันไม่เคยถูกงูกัดเลย"

"นั่นก็ไม่เสมอไปหรอก" ทันทีที่ซู่เสี่ยวเสี่ยวพูดจบ เสียงของเหล่าเซี่ยงก็ดังขึ้น

"เฉินเหล่าซานขยับตัวอีกแล้ว"