วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 319

หลังจากได้ยินคำเตือนของเยี่ยชิว ทุกคนก็กลั้นลมหายใจ และตื่นตัวอย่างเต็มที่

"ฮู่--"

ลมแรงนี้ ทำให้ค่ำคืนมีบรรยากาศที่แปลกประหลาดอย่างอธิบายไม่ถูก

เวลาผ่านไปอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่รอ

หนึ่งนาที สองนาที สามนาที...

ห้านาที!

ห้านาทีผ่านไป พวกเขาไม่เห็นใครมาขุดหลุมศพ ฟู่เหยียนเจี๋ยหันหน้าและมองไปที่เยี่ยชิว แต่ลังเลที่จะพูด

"หมอเยี่ย คุณบอกว่าตัวที่ขุดหลุมศพกำลังมา มันอยู่ที่ไหนกัน?" เกอต้าจ้วงอดไม่ได้ที่จะถาม

เยี่ยชิวเงียบไป

ก่อนหน้านี้ เขารู้สึกชัดเจนว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เวลาผ่านไปไม่กี่นาที และผู้ขุดหลุมศพก็ยังไม่ปรากฏตัว

หรือว่าการรับรู้ของฉันผิดไป?

เยี่ยชิวคิดถึงเรื่องนี้ และพูดว่า "ลุงเกอ ไม่ต้องรีบ รออย่างอดทนก็พอ"

เกอต้าจ้วงกล่าวว่า "ผมไม่รีบร้อนได้เหรอ? หากเรารออีกต่อไป อีกไม่นานก็จะรุ่งเช้าแล้ว"

"ผู้ใหญ่บ้านเกอ ผู้อำนวยการเยี่ยบอกให้คุณรอ ไม่ได้ยินเหรอ? พูดมากทำไมกัน" ซู่เสี่ยวเสี่ยวขัดจังหวะ

เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ขัดจังหวะ แต่ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา เกอต้าจ้วงก็โกรธทันที

"ฉันกำลังคุยกับหมอเยี่ย และไม่ใช่เรื่องของเธอที่จะมาขัดจังหวะ" เก่อต้าจ้วงพูดอย่างเย็นชา "ถ้าเธอทำแบบนี้อีกในอนาคต ระวังฉันจะไม่สุภาพกับเธอ"

"โอ้ วางมาดขนาดนี้ แต่เป็นแค่ผู้ใหญ่บ้านเองนะ" ซู่เสี่ยวเสี่ยวหัวเราะ

เกอต้าจ้วงกล่าวว่า "แค่ผู้ใหญ่บ้านแล้วทำไม? ผู้ใหญ่บ้านยังสามารถจัดการคนได้หลายร้อยคน ฉัน..."

"ลุงเกอ หยุดพูดได้แล้ว" เยี่ยชิวกล่าว

เกอต้าจ้วงไม่พอใจมาก และถามว่า "หมอเยี่ย คุณหมายความว่ายังไง? คุณจะช่วยผู้หญิงคนนี้จัดการกับผมเหรอ?"

"ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น" เยี่ยชิวกล่าว "เมื่อกี้นี้ ดูเหมือนว่าผมจะได้ยินเสียงบางอย่าง"

หื้ม?

ทุกคนมุ่งความสนใจไปที่หลุมศพของเฉินเหล่าซานอย่างพร้อมเพียงกัน ที่นั่นเงียบสงบมาก และทุกอย่างก็เป็นไปตามปกติ

"ไม่มีอะไร" เก่อต้าจวงกล่าว

"ผู้อำนวยการ คุณได้ยินผิดหรือเปล่า?" เหล่าเซียงถาม

เยี่ยชิวส่ายหัว แล้วพูดว่า "ผมไม่ได้ได้ยินผิด"

ฟู่เหยียนเจี๋ยพูดว่า "ผู้อำนวยการ คุณ——"

"เงียบ" เยี่ยชิวตะโกนขัดจังหวะคำพูดของฟู่เหยียนเจี๋ย และจ้องมองไปที่หลุมศพของเฉินเหล่าซานอย่างเฉียบแหลม แล้วพูดว่า "ผมได้ยินเสียงบางอย่างเคลื่อนไหวอีกแล้ว คุณได้ยินไหม?"

"ไม่นะ"

ทุกคนยังคงส่ายหัว

"เสียงนั้นเบามาก มันมาจากหลุมศพของเฉินเหล่าซาน ฟังดี ๆ สิ" เยี่ยชิวกล่าว

ทุกคนเงี่ยหู และตั้งใจฟัง

ฮู่--

ในเวลานี้ ลมเริ่มแรงขึ้น ทำให้ต้นไม้ไกบนภูเขาแกว่งไปมา และเกิดเสียงกรอบแกรบ

"ติ๊ง--ต่อง-"

เสียงเหมือนกระดิ่งที่ติดอยู่ในสายลม และหายไปในทันที

"ผมเหมือนจะได้ยินเสียงลมกระทบกระดิ่ง คุณได้ยินไหม?" เหล่าเซี่ยงถาม

"ไม่" ทุกคนส่ายหัว

ฟู่เหยียนเจี๋ยตบไหล่เหล่าเซี่ยง แล้วพูดว่า "ไม่ต้องกังวลไป ผู้อำนวยการอยู่ที่นี่แล้ว เราจะไม่เป็นไร"

"บางทีฉันอาจได้ยินผิดไป" เหล่าเซี่ยงยิ้ม หันศีรษะ แล้วมองดูหลุมศพของเฉินเหล่าซานต่อไป

เยี่ยชิวเหลือบมองที่เหล่าเซี่ยง

เมื่อกี้เขายังได้ยินเสียงคล้ายกระดิ่งจากลมกระโชกแรงอีกด้วย ส่วนว่า มันเป็นกระดิ่งหรือเปล่า เขาไม่รู้

แต่เยี่ยชิวไม่ได้ให้ความสนใจเป็นพิเศษ

เพราะในหมู่บ้านนี้ มีบ้านหลายหลังที่มีกระดิ่งห้อยอยู่บนหลังคา

รอต่อไป

เวลาผ่านไปอย่างเงียบ ๆ

เพียงชั่วพริบตา อีกครึ่งชั่วโมงก็ผ่านไป

เมื่อเห็นว่าคนขุดศพยังไม่ปรากฏตัว เกอต้าจ้วงก็เริ่มวิตกกังวลมากและพูดว่า "หมอเยี่ย วิธีการของคุณเชื่อถือได้ไหม?"

เกอต้าจ้วงตกใจมาก จนเขาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "นี่มันอะไรกัน?"

"เห็นได้ชัดว่าเฉินเหล่าซานตายแล้ว ทำไมเขาถึงคลานออกมาจากโลงศพอีกล่ะ?"

"เขา...ยังไม่ตายเหรอ?"

"เขาต้องตายแล้วสิ" เหล่าเซี่ยงพูด "เราได้ชันสูตรพลิกศพเขาแล้ว เขาตายกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วนะ"

"แล้วเขา..."

กากา!

เฉินเหล่าซานเคลื่อนไหว

เขายกแขนขึ้น และขยับข้อต่ออย่างช้า ๆ และแข็งทื่อ ไม่เหมือนคนปกติโดยสิ้นเชิง

วินาทีต่อมา ฉากที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่านั้นก็ปรากฏขึ้น

ฉันเห็นศีรษะของเฉินเหล่าซานเหมือนลูกข่าง ค่อย ๆ หมุนไปข้างหลังโดยใช้คอของเขา สิ่งนี้ทำให้เกิดเสียง "คลิก"

ในไม่ช้า ศีรษะทั้งหมดของเขาก็หันไปทางด้านหลัง สวนทางกับโครงสร้างร่างกายมนุษย์ที่ปกติโดยสิ้นเชิง

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในขณะนี้ ร่างกายของเฉินเหล่าซานไปข้างหน้า แต่หัวของเขาหันกลับหลังจริง ๆ

ดวงตาของเฉินเหล่าซานเป็นสีขาว และไม่มีชีวิตชีวา เขามองไปในทิศทางของเยี่ยชิวและคนอื่น ๆ และก็ยิ้มกว้างทันที

"โอ้พระเจ้า ศพปลอมของเฉินเหล่าซาน"

ชาวบ้านขี้ขลาดหันหลังกลับ และวิ่งหนีไปหลังจากอุทาน

ชาวบ้านอีกหลายคนก็กลัวตายเช่นกัน

เหล่าเซี่ยงและฟู่เหยียนเจี๋ยต่างหน้าซีดเซียว และไม่กล้าพูดอะไร

เกอต้าจ้วงก็อยากจะออกจากที่นี่เช่นกัน แต่เมื่อเห็นว่าเยี่ยชิวไม่ขยับตัว เขากัดฟัน และอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับเป็นเพื่อนเยี่ยชิวเช่นกัน

ในเวลาเดียวกัน เขาเหลือบมองซูเสี่ยวเสี่ยว และพบว่าไม่มีความกลัวบนใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น ดวงตาของเธอเบิกกว้าง และมุมปากของเธอก็ยกขึ้นเล็กน้อย

"เธอหัวเราะอะไร?"

"คราวนี้เธอยังจะหัวเราะได้อีกเหรอ?"

เกอต้าจ้วงไม่ได้คิดมาก จากนั้นสายตาของเขาก็จ้องมองไปที่เฉินเหลาาซานอีกครั้ง

เฉินเหล่าซานค่อย ๆ ยกเท้าขึ้น แล้วเดินออกจากโลงศพ เขายกมือขึ้นแล้วเหยียดไปข้างหน้า และร่างกายของเขาก็กระโดดขึ้นอย่างประหลาด

"โอ้พระเจ้า เฉินเหล่าซานกลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว!"