วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 322

"คิคัก......"

ทันใดนั้น ก็มีเสียงหัวเราะของเด็กดังก้องอยู่ในป่า ทำให้รู้สึกน่าขนลุก

“นี่คือ... เสียงลูกของตระกูลเมิ้ง”

ใบหน้าของเกอต้าจ้วงซีดขาว และร่างกายของเขาก็สั่นเล็กน้อย

“ไปกันเถอะ!” เยี่ยชิวตัดสินใจอย่างรวดเร็ว

ฟู่เหยียนเจี๋ยและเหล่าเซี่ยงก็ตกใจเช่นกัน เมื่อพวกเขาได้ยินเยี่ยชิวพูดเช่นนั้น พวกเขาก็หันหลังกลับและเตรียมที่จะจากไป

"จะไปไม่ได้" ทันใดนั้นเกอต้าจ้วงก็คว้ามือเยี่ยชิวแล้วพูดว่า "หมอเยี่ย คุณจะไปไม่ได้ ถ้าซอมบี้เหล่านี้เข้าไปในหมู่บ้าน แบบนั้นต้องแย่แน่ๆ"

“ถ้าไม่ไปตอนนี้ จะยิ่งแย่กว่าอีกนะ พวกเขาต้องลงมือแน่” เยี่ยชิวสั่งฟู่เหยียนเจี๋ยและเหล่าเซี่ยง: “คุณรีบพาเสี่ยวเสี่ยวออกไป แล้วผมจะตามไปทีหลัง”

เกอต้าจ้วงมองดูและเห็นซอมบี้กระโดดมาทางนี้

“ลุงเกอ รีบออกไปเถอะ” เยี่ยชิวกล่าว

เกอต้าจ้วงไม่ได้พูดอะไร เขาหยิบแท่งไม้หนาขึ้นมาจากพื้นแล้วถือไว้ในมือ ดูเหมือนเขาจะพร้อมที่จะต่อสู้กับซอมบี้

“ลุงเกอ คุณจะทำอะไร?” เยี่ยชิวถาม

“ฉันต้องหยุดพวกมันไว้ อย่าปล่อยให้พวกมันเข้าไปในหมู่บ้าน ไม่เช่นนั้นจะมีคนตายมากกว่านี้” เก่อต้าจ้วงกล่าวว่า: "ถ้าพ่อแม่ ภรรยา และลูกๆ ของพวกเขาเห็นว่าตอนนี้พวกเขาเป็นอย่างไร พวกเขาคงจะเป็นลม"

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "ลุงเกอ พวกเขากลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว พวกมันไม่มีความคิด อีกอย่าง... พลังของพวกมันคงแข็งแกร่งกว่าตอนก่อนที่พวกเขายังมีชีวิตอยู่ คุณไม่สามารถหยุดพวกมันได้"

“ไม่ว่าจะหยุดมันได้หรือไม่ ฉันก็จะทำ แม้ว่าจะต้องแลกชีวิตก็ตาม”

เกอต้าจ้วงกัดฟัน วิ่งออกไปพร้อมกับแท่งไม้ในมือ และฟาดหัวเฉินเหล่าซานอย่างแรง

"ปัก!"

เฉินเหล่าซานถูกไม้ตีเข้าที่หัว และร่างของเขาก็หงายหลังล้ม

เมื่อเห็นว่าไม้นั้นมีประสิทธิภาพ เกอต้าจ้วงก็กำลังจะโจมตีซอมบี้ตัวอื่น อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ เฉินเหล่าซ่าก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

“ก๊ากก๊าก!” เฉินเหล่าซานกระตุกมุมปากแล้วหัวเราะแปลกๆ

เหล่าซาน…” ทันทีที่เกอต้าจ้วงเปิดปาก เฉินเหลาซานก็คว้าคอของเขาไว้

ในเวลาเดียวกัน ซอมบี้อีกหลายตัวก็กระโดดข้ามไปคว้าแขนขาของเกอต้าจ้วง และยกเกอต้าซวงขึ้น

ตราบใดที่ซอมบี้เหล่านี้ออกแรงเพียงเล็กน้อย เกอต้าจ้วงก็จะถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ

สถานการณ์ตอนนี้อันตรายเป็นอย่างมาก

“บ้าเอ๊ย” เยี่ยชิวแอบสบถและพูดกับเหลาเซี่ยงและคนอื่น ๆ ว่า "พวกคุณรีบไปเร็วเข้า"

หลังจากนั้นทันที เยี่ยชิวก็รีบออกไป

เขาต้องช่วยเหลือเกอต้าจ้วง

แม้ว่าวิธีของเกอต้าจ้วงจะดูโง่ แต่เขาก็นึกถึงชาวบ้าน และเป็นผู้นำหมู่บ้านที่ดีด้วย

"บูม!"

เยี่ยชิวต่อยหมัดสายฟ้าอย่างรวดเร็ว ทำให้ซอมบี้ล้มลงและช่วยเหลือเกอต้าจ้วงได้สำเร็จ

“ลุงเกอ คุณไปก่อนเถอะ ปล่อยให้ที่นี่เป็นหน้าที่ของผม แล้วผมจะจัดการกับพวกเขา…” ก่อนที่เยี่ยชิวจะพูดจบ ซอมบี้ก็พุ่งเข้ามาหาเขาอีกครั้ง

ยิ่งไปกว่านั้น คราวนี้ซอมบี้ก็เร็วขึ้นมาก และร่างกายของพวกมันก็มีความยืดหยุ่นมากจนแทบจะแยกไม่ออกจากคนที่ยังมีชีวิตอยู่

พวกเขาสามารถเดินได้โดยไม่ต้องกระโดดไปมา

เยี่ยชิวปล่อยหมัดออกไปอย่างรวดเร็ว

“ปัก ปัก! ปัก!”

หลังจากชกไม่กี่ครั้ง กลุ่มซอมบี้ก็ล้มลงอีกครั้ง

แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ซอมบี้ก็ลุกขึ้นจากพื้นอีกครั้ง

“นี่ไม่ใช่วิธีที่ใช่ ต้องฆ่าพวกมันซะ” เยี่ยชิวคิดถึงสิ่งนี้และตะโกนเสียงดัง: "เหล่าเซี่ยง"

“หัวหน้า ฉันอยู่นี่” เหล่าเซียงยังไม่ไป

พรวด!

เยี่ยชิวรีบวิ่งไปหาเหล่าเซี่ยงราวกับสายฟ้าและพูดอย่างรวดเร็ว: "ขอมีดผ่าตัดให้ฉันหน่อย"

เหล่าเซี่ยงยื่นมีดผ่าตัดให้เยี่ยชิว

ครั้งนี้ พวกมันเร็วขึ้นกว่าเดิมและยืดหยุ่นดีกว่าเดิม หากยังทำงานร่วมกันได้ดีอีก

แม้ว่า เยี่ยชิวจะมีฝีมือมาก แต่เขาถึงกับปวดหัวเมื่อต้องเผชิญหน้ากับกลุ่มซอมบี้แบบนี้

ซอมบี้กลุ่มนี้ไม่สามารถเอาชนะไม่พอ ยังฆ่าไม่ตายอีก ยิ่งสู้ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น

เมื่อเกอต้าจ้วงเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาก็หยิบแท่งไม้ขึ้นมาจากพื้นและกำลังจะช่วยเยี่ยชิว แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บแปลบที่น่อง

“อ้ะะะ”

เกอต้าจ้วงร้องด้วยความเจ็บปวดและนั่งลงกับพื้น

เมื่อเยี่ยชิวได้ยินเสียงร้องของเกอต้าจ้วง เขาก็หันกลับมาอย่างรวดเร็วและถามว่า "ลุงเกอเป็นอย่างไรบ้าง?"

เหล่าเซี่ยงตอบเสียงดัง: "ผู้ใหญ่บ้านเกอถูกงูกัด มันเป็นงูกะปะ"

เยี่ยชิวรีบไล่ซอมบี้ที่ปิดล้อมเขาออกไป และรีบวิ่งไปหาเกอต้าจ้วง เขาเห็นงูกะปะจีนยาวกว่าหนึ่งเมตรกัดน่องของเกอต้าจ้วง

ซูเสี่ยวเสี่ยวมองไปที่เกอต้าจ้วงซึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเยาะเย้ย: "ฉันเคยบอกไปแล้วว่าถ้าคุณรังแกฉัน คุณจะถูกงูกัด ตอนนี้คุณเชื่อแล้วหรือยัง?"

“นี่มันตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว เสี่ยวเสี่ยวคุณหยุดพูดก่อน” เยี่ยชิวจ้องมองซูเสี่ยวเสี่ยว จากนั้นทิ้งมีดผ่าตัดและฆ่างูกะปะ

เยี่ยชิวหยิบเข็มสีทองออกมาอีกสามเข็ม สถานการณ์กำลังเร่งด่วนและเขาไม่สนใจที่จะฆ่าเชื้อพวกมัน เขารีบแทงพวกมันไปรอบๆ น่องของเกอต้าจ้วงเพื่อห้ามเลือด

หลังจากทำทั้งหมดนี้แล้ว เยี่ยชิวก็รวบรวมพลังภายในบนฝ่ามือของเขา คว้าเท้าของเกอต้าจ้วงมาและบีบพิษงูออกมา

“ลุงเกอ รู้สึกดีขึ้นหรือยัง?” เยี่ยชิวถาม

“ดีขึ้นเยอะแล้ว หมอเยี่ย ขอบคุณนะ” ใบหน้าของเกอต้าจ้วงซีดลง และเขาเหลือบมองงูกะปะที่ตายแล้ว แต่ก็ยังคงรู้สึกหวาดกลัวอยู่

งูกะปะมีพิษร้ายแรงมาก ว่ากันว่าหากคนถูกกัด เดินเพียงห้าก้าวก็ตายได้

แน่นอนว่านี่เป็นการพูดเกินจริง แต่ก็พิสูจน์ในทางอ้อมได้ว่า งูกะปะนี้มีพิษร้ายแรงมาก

ถ้าไม่ใช่เพราะทักษะทางการแพทย์ที่ไม่ธรรมดาของเยี่ยชิว คงอยากที่จะรับประกันว่าเกอต้าจ้วงจะยังมีชีวิตอยู่

หลังจากที่เยี่ยชิวช่วยเกอต้าจ้วงเอาพิษออก เขาก็หันกลับมาทันทีและพบว่าเฉินเหล่าซานและคนอื่น ๆ กำลังเข้ามาใกล้โดยมีเจตนาฆ่าบนใบหน้าที่ซีดเซียวของพวกเขา

ในขณะเดียวกัน ก็มีชายคนหนึ่งเดินออกมาจากส่วนลึกของป่า!