วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 323

ทันใดนั้น ก็มีชายคนหนึ่งเดินออกมาจากส่วนลึกของป่า

เยี่ยชิวตกตะลึงเพราะคนๆ นี้ไม่ใช่ซอมบี้ แต่เป็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่

เขาอยู่ที่นี่มานานแล้ว แต่กลับไม่รู้เลยว่ายังมีใครที่นี่อีก เห็นได้ว่าผู้ชายที่จู่ๆก็ปรากฏตัวออกมานั้นไม่ธรรมดาเลย

เยี่ยชิวตั้งใจมอง

เขาพบว่าผู้ชายคนนั้นเป็นชายชราผอมแห้ง

ชายชราสวมเสื้อคลุมสีดำหลวม ๆ ถือระฆังทองแดงคู่หนึ่งผูกเชือกสีแดงในมือซ้าย และมือขวามีธงสามเหลี่ยมสีเหลืองแอปริคอท

บนธงสีเหลืองแอปริคอทมีอักษรรูนแปลก ๆ มากมายที่วาดด้วยชาดอีกด้วย

ใบหน้าเรียวเล็กของชายชราถูกทาด้วยสีขาวและสีแดง และทั้งตัวของเขาก็เต็มไปด้วยบรรยากาศที่น่าสยดสยอง

ในเวลานี้ เหล่าเซี่ยงและคนอื่น ๆ ก็เห็นชายชราที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้น

“หัวหน้า เขาคือใครงั้นเหรอ?” ฟู่เหยียนเจี๋ย ถามเสียงเบา

เยี่ยชิวส่ายหัวและแสดงถึงว่าเขาไม่รู้

“หัวหน้าหมู่บ้านเกอ ชายชราคนนี้มาจากหมู่บ้านของคุณหรือเปล่า?” ฟู่เหยียนเจี๋ยถามเกอต้าจ้วงด้วย

“เขาไม่ได้มาจากหมู่บ้านของเรา” เก่อต้าจ้วงพูด “ฉันไม่เคยเห็นคนคนนี้มาก่อน”

งั้นเขาเป็นใครกัน?

ทุกคนต่างก็มีคำถามในใจเป็นคำถามเดียวกัน

ดวงตาของซูเสี่ยวเสี่ยวหันไปมองชายชราในชุดดำ แววตาสำนึกรู้อย่างฉับพลันปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของเขา จากนั้นเขาก็เหลือบมองที่ด้านหลังของเยี่ยชิว และยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

“คุณเป็นใคร?” เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะถามชายชราชุดดำ

ชายชราไม่พูดอะไรและส่ายมือซ้ายเล็กน้อย

“แกร๊ง”

ระฆังดังขึ้น

"นี่มัน……"

เยี่ยชิวตอบสนองทันที ก่อนที่เฉินเหล่าซานจะโผล่ออกมาจากโลงศพ ก็มีเสียงลมพัดดังขึ้น

ในตอนนั้น เหล่าเซี่ยงถามทุกคนว่าพวกเขาได้ยินเสียงลมกับเสียงระฆังหรือไม่ แต่ไม่มีใครได้ยินเลยยกเว้นเยี่ยชิว

ในตอนนั้น เยี่ยชิวไม่ได้สนใจ คิดว่าเป็นเพียงเสียงกระดิ่งลม ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเสียงก่อนหน้านี้ไม่ได้มาจากกระดิ่งลม แต่มาจากระฆังทองแดงคู่หนึ่งในมือของชายชรา

ไม่เพียงเท่านั้น ตอนที่เขาต่อสู้กับซอมบี้เหล่านี้ เขายังได้ยินเสียงกระดิ่งทองแดงที่เบามากอีกด้วย

“สรุปแล้วคุณเป็นใครกันแน่? ทำไมคุณถึงมาที่นี่” เยี่ยชิวถามอีกครั้ง

ชายชรายังคงไม่พูดและสั่นกริ่งเบา ๆ ทันใดนั้นเสียง "ก๊องแกร๊ง ก๊องแกร๊ง" ก็ดังก้องอยู่ในป่าอีกครั้ง

เสียงหัวเราะของเด็กก็ดังขึ้นเช่นกัน:

“คิกคัก”

ทันใดนั้น ทุกคนก็เห็นเด็กคนหนึ่งกระโดดออกจากป่า เขาดูอายุประมาณ 5-6 ขวบ หน้าตาหล่อเหลา สวมชุดนักเรียนที่สะอาดตา

“นั่นคือ... ลูกของตระกูลเมิ้ง”

เกอต้าจ้วงพูดอย่างสั่นเทา

หลังจากที่ลูกของตระกูลเมิ้งเดินไปหาชายชราในชุดดำ เขาก็กระโดดและนั่งบนไหล่ของชายชรา จากนั้นมองไปที่เกอต้าจ้วงและคนอื่นๆ แล้วหัวเราะ "คิคิ"

ชายชราในชุดดำโบกธงสามเหลี่ยมแอปริคอทสีเหลืองในมือของเขา และเฉินเหล่าซานและซอมบี้ตัวอื่นก็ส่งเสียงคำราม

“แฮร่”

ราวกับผีร้องโหยหวนและหมาป่าที่กำลังหอน

ซอมบี้จ้องมองที่พวกเยี่ยชิว ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า และเจตนาฆ่าก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าพวกเขาอย่างแรงกล้า และหนักขึ้นไปอีก

“หัวหน้า ฉันกลัว” ซูเสี่ยวเสี่ยวกลัวจนน้ำตาไหล และมองเยี่ยชิวอย่างสั่นเทา

“ไม่ต้องกลัว มีผมอยู่ทั้งคน” เยี่ยชิวปลอบใจเธอและถามปีศาจเซียงซีต่อว่า: "ชาวบ้านเหล่านี้ไม่ได้เป็นศัตรูกับแก ทำไมถึงต้องฆ่าพวกเขาให้ตาย"

“ตาย? ไม่ ไม่ ไม่ ในสายตาของข้า พวกเขายังไม่ตาย แต่พวกเขาทั้งหมดเป็นสมบัติของฉัน”

ปีศาจเซียงซีกล่าวว่า: "ข้าได้เรียนรู้เทคนิคลับในการล่าศพมาตั้งแต่เด็ก ข้าใช้เวลาเป็นสิบปีและในที่สุดข้าก็เชี่ยวชาญมัน"

“ตั้งแต่ข้าอายุยี่สิบปี ข้าเริ่มศึกษาเทคนิคการควบคุมศพขั้นสูง ด้วยเหตุนี้ ข้าได้ขุดหลุมศพ ขโมยศพ ฆ่าคนด้วยมือของข้าเอง ถูกไล่ออกจากตระกูล ถูกตำรวจไล่ตาม และทางเลือกสุดท้าย ข้าได้ซ่อนตัวในหมู่บ้านโม่ก้าน หมู่บ้านบนภูเขาอันห่างไกล และต้องใช้เวลาอีกสามสิบปีกว่าจะเชี่ยวชาญศิลปะการควบคุมศพได้ในที่สุด”

“เมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าเริ่มทำการทดลอง แล้วก็นะ ผลลัพธ์ค่อนข้างออกมาดีทีเดียว”

ปีศาจเซียงวีชี้ไปที่เฉินเหล่าซานและคนอื่นๆ แล้วพูดว่า "ตอนนี้ศพเหล่านี้ฟังคำสั่งจากข้าแล้ว พวกเขาจะทำทุกอย่างที่ข้าบอกให้พวกเขาทำ"

เมื่อปีศาจเซียงซีพูดเช่นนี้ เขาก็ยิ้มให้ซูเสี่ยวเสี่ยวและพูดว่า: "สาวน้อย หากเจ้าไม่เต็มใจเป็นภรรยาของข้า ข้าคงต้องจะฆ่าเจ้าแล้วควบคุมร่างกายของเจ้า ถึงตอนนั้นเจ้าคงยอมข้าอยู่แล้ว คิคิ..."

วิปริต!

เยี่ยชิวด่าในใจ

ปีศาจเซียงซีฆ่าชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ไปมากมายเพียงเพื่อทำการทดลอง พฤติกรรมของเขาอธิบายออกมาได้แปดคำเท่านั้น

ไร้ความเป็นมนุษย์!

ไร้มนุษยธรรม!

เยี่ยชิวโกรธมาก เขามองไปที่ปีศาจเซียงซีและพูดอย่างเย็นชา: "ในฐานะมนุษย์ แกช่างเลวทรามมาก คนเลวร้ายแบบแกไม่ควรมีอยู่ในโลกนี้"

“เฮ้ ฟังที่เจ้าพูดมา อยากจะฆ่าข้างั้นเหรอ?” ปีศาจเซียงซียิ้มอย่างเหยียดหยามและพูดว่า “ข้าแนะนำให้เจ้ายินดีที่จะตายซะ เพื่อที่ข้าจะได้เก็บทั้งร่างกายของเจ้าไว้ใช้ต่อ มิฉะนั้น ข้าคงต้องหักกระดูกเจ้าและทิ้งขี้เถ้าของเจ้าซะ”

“เหอะ!”

เยี่ยชิวตะคอกอย่างเย็นชา ไม่ได้พูดอะไรไร้สาระอีก จับมีดผ่าตัดไว้แน่น และเดินไปหาปีศาจเซียงซี