วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 334

สมิธกำลังจินตนาการในใจว่าหลังจากได้รับเงิน 70 ล้านมาแล้วเขาจะใช้อย่างไรบ้าง?

ไปลอสแองเจลิสเพื่อหาสาวสวยดีไหม?

หรือไปลาสเวกัสเพื่อเล่นพนันก่อน?

หรือจะไปออสเตรเลียเพื่อดื่มไวน์แดงคุณภาพสูง?

ทันใดนั้นก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง "เพื่อนต่างชาติที่รัก อยู่ๆ ก็ไปแบบนี้ ไม่ไร้เหตุผลไปหน่อยเหรอ?"

นั่นคือเสียงของเยี่ยชิว

เขายังไม่ตาย?

สมิธตกใจและหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกัน เขาก็ใช้มือขวาดึงปืนที่เอวออกมา

แต่ว่ายังไม่ทันที่เขาจะเหนี่ยวไกปืน ก็รู้สึกปวดท้อง และลอยกระเด็นไปชนกระแทกเข้ากับหิน จนเหมือนร่างกายกำลังจะแตกละเอียด

ต่อมา เขาก็เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

เยี่ยชิว!

“นาย ทำไมนายยังไม่ตาย?”

สมิธแทบไม่อยากจะเชื่อ ต้องรู้ก่อนว่า เขาคือปืนปีศาจชื่อดังระดับโลก และเขาก็ไม่เคยพลาดมาก่อนเลย แต่วันนี้...

“ถ้าฉันตายง่ายๆ นายจ้างยังต้องใช้เงิน 70 ล้านจ้างนายมาฆ่าฉันที่แคว้นหวาเหรอ?”

“หลักการง่ายๆ แค่นี้ นายไม่เข้าใจเหรอ?”

“ฉันต้องบอกเลยว่าฝีมือแม่นปืนของนายดีมาก ช็อตนั้นเกือบจะโดนฉันแล้ว”

เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

ก่อนหน้านี้ ตอนที่สมิธชี้ปืนไปที่เยี่ยชิว เยี่ยชิวกำลังคิดว่าจะจัดการกับมันอย่างไร

สิ่งแรกที่เขาคิดคือยันต์และคาถา ก่อนอื่นเขาใช้คาถาล่องหนเพื่อซ่อนตัว จากนั้นก็ใช้คาถาห้าสายฟ้าเพื่อฆ่าสมิธ

จากนั้นเขาก็นึกถึงคาถาตรึงการเคลื่อนไหวได้

คาถาตรึงการเคลื่อนไหวทำให้ร่างกายของสมิธขยับไม่ได้เป็นช่วงช่วงเวลาสั้นๆ แบบนี้เขาก็จะสามารถฆ่าสมิธได้อย่างง่ายดาย

จากนั้นเขาก็คิดที่จะใช้วิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง...

โดยรวมแล้ว เยี่ยชิวคิดที่จะใช้วิธีตอบโต้มากหลายสิบวิธี

แต่ท้ายที่สุดแล้ว เยี่ยชิวก็ไม่ทำแบบนั้นเพราะวิธีการเหล่านั้นไม่ท้าทายความสามารถเขาเกินไป

สมิธเป็นนักแม่นปืนมือฉมัง ยากมากที่จะได้เจอ เยี่ยชิวจึงอยากลองดู ว่าเขาสามารถหลบกระสุนโดยไม่ต้องใช้คาถาและวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงได้ไหม?

ดังนั้น ตอนที่กระสุนสัมผัสกับเสื้อผ้าของเยี่ยชิว เยี่ยชิวก็ถอยหลังลงไปเอง ดูเหมือนว่าเขาจะตกหน้าผา แต่จริงๆ แล้ว เขากำลังหลบกระสุนได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ก่อนหน้านี้ เยี่ยชิวเคยปีนขึ้นหน้าผามาก่อน เพราะฉะนั้นเขาจึงเข้าใจสภาพการณ์ของหน้าผาเป็นอย่างดี ตอนที่เขากำลังจะตกลงไป เขาก็คว้าหินด้วยมือเดียวและทำให้ร่างกายของเขามั่นคง

เขาใช้วิธีนี้หลอกล่อสมิธ ทำให้สมิธคิดว่ายิงปืนโดนเยี่ยชิว

หลังจากที่เห็นเยี่ยชิวตกจากหน้าผาแล้ว สมิธก็สะพายกระเป๋าและเตรียมจากไป

“นาย นายหลบกระสุนได้ยังไง?”

สมิธรู้สึกร้อนรนใจมาก หลังจากที่เป็นนักฆ่ามาหลายปี เขาได้พัฒนาประสาทสัมผัสในการดมกลิ่นที่เหนือกว่ามนุษย์ธรรมดา และในเวลานี้ เขาได้กลิ่นไอแห่งความตาย

“ฉันว่านายไม่จำเป็นต้องรู้ว่าฉันหลบกระสุนได้อย่างไรหรอก สิ่งที่นายต้องกังวลมากที่สุดตอนนี้ควรเป็นสถานการณ์ของนาย”

“ในฐานะนักฆ่า นายน่าจะรู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ของนายไม่ดีเท่าไหร่”

เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม "ขอแค่นายบอกตัวตนของนายจ้างนายให้ฉันรู้ แล้วฉันจะปล่อยนายไป เป็นไง?"

สมิธสงบลงอย่างรวดเร็วและถามว่า "นายจะไม่โกหกฉันใช่ไหม?"

“ฉันไม่เคยโกหกใคร” เยี่ยชิวถามต่อไปว่า “นายจ้างของนายคือใคร?”

“ถ้าฉันบอก นายจะไม่ฆ่าฉันจริงๆ ใช่ไหม?” สมิธไม่ค่อยไว้ใจเยี่ยชิว ในความทรงจำของเขา พวกคนแคว้นหวามักจะเจ้าเล่ห์

“สบายใจได้ ฉันจะไม่ฆ่านาย”

ใบหน้าของเยี่ยชิวดูมีเมตตา ทำให้ผู้คนรู้สึกวางใจอย่างอธิบายไม่ถูก

สมิธลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "ก็ได้ ฉันจะบอกนายว่าจริงๆ แล้วนายจ้างของฉันคือ..."

ผ่าง!