วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 338

เยี่ยชิวรู้สึกกังวลมาก

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าหลินจิงจื้อจะอยู่ที่บ้าน ตอนนี้ฉินหว่านตามอยู่ข้างหลังเขาด้วย

เยี่ยชิวคิดในใจ ไม่รู้ว่าหลังจากที่ผู้หญิงสองคนนี้เจอหน้ากันแล้วจะเกิดอะไรขึ้น?

พวกเธอจะตบตีกันหรือเปล่า?

คงไม่หรอกมั้ง

ทั้งหลินจิงจื้อและฉินหว่านต่างไม่ใช่ผู้หญิงที่ดุร้ายแบบนั้น ดังนั้นความเป็นไปได้นี้จึงไม่มีอยู่จริง

หรือจะประชดประชันกัน?

ก็คงไม่เหมือนกัน

หลินจิงจื้อจะด่าก็ต่อเมื่อเจอกับไป๋ปิงเท่านั้น ด่าหมดไม่สนลูกใคร

ส่วนฉินหว่านนั้น เดิมทีก็เป็นสาวที่อ่อนโยน ไม่ชอบสู้กับใคร แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่หึงหวง

เยี่ยชิวยังไม่ได้บอกสถานะของตัวเองให้กับฉินหว่าน เขากลัวว่าฉินหว่านจะรับไม่ได้

ดังนั้น จะให้พวกเขาเจอกันไม่ได้เด็ดขาด

เยี่ยชิวคิดถึงจุดนี่ แอบมองหลินจิงจื้อไปทีนึง เห็นหลินจิงจื้อนั่งอยู่บนโซฟา ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์

"โชคดีที่พี่หลินไม่เห็นผม"

เยี่ยชิวรีบถอยกลับและกำลังจะพาฉินหว่านออกไป ใครจะรู้ว่าเท้าขวาของเขาเพิ่งออกจากประตูไป ก็ได้ยินเสียงของเชี่ยนเชี่ยนดังมา

"พ่อคะ"

ชิบหายละ!

หัวเยี่ยชิวเกือบจะโขกโดนประตู

พอได้ยินเสียงของเชี่ยนเชี่ยน หลินจิงจื้อก็หันมา เห็นเยี่ยชิวอยู่ที่ประตู ลุกขึ้นยิ้มแล้วพูดว่า "กลับมาแล้วเหรอ?"

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เยี่ยชิวก็ไม่สามารถแกล้งทําเป็นไม่ได้ยิน ได้แต่ตอบไปอย่างเนียนๆว่า "อืม กลับมาแล้ว"

ฉินหว่านได้ยินเยี่ยชิวกําลังคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง และไม่ใช่เสียงของเฉียนจิ้งหลานด้วย เธอจึงรีบยื่นหัวออกมาจากด้านหลังของเยี่ยชิว สิ่งที่เห็นคือ ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยเหมือนางฟ้า

ผู้หญิงคนนี้หน้าตาสวยมาก หุ่นก็ดี ท่าทีสง่างาม มีเสน่ห์มากๆ ดูดีกว่าดาราในทีวีหลายร้อยเท่า

ทันใดนั้น ฉินหว่านก็รู้สึกกระวนกระวายใจและถามว่า "เยี่ยชิว เธอเป็นใคร?"

ในขณะที่ฉินหว่านมองหลินจิงจื้อ หลินจิงจื้อก็มองฉินหว่านเช่นกัน แอบคิดในใจ นี่คือแม่ของเชี่ยนเชี่ยนงั้นเหรอ?

ดูเป็นผู้หญิงที่โตจริงๆ ทั้งหัวจรดเท้าให้ความรู้สึกสบาย ก็ว่าทำไมเยี่ยชิวถึงชอบ

เมื่อวานนี้เยี่ยชิวเพิ่งจากไป หลินจิงจื้อก็มาเยี่ยมเฉียนจิ้งหลานที่บ้าน เมื่อเห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆน่ารักในบ้าน ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย จึงได้สอบถาม

หลินจิงจื้อฉลาดขนาดนี้ แค่ถามอย่างอ้อมค้อมไม่กี่คําถาม ก็เข้าใจคร่าวๆแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

ไม่คิดเลยว่า วันนี้จะเจอเข้ากับฉินหว่าน

หลินจิงจื้อยิ้มแล้วพูดว่า "เธอก็คือแม่ของเชี่ยนเชี่ยนใช่ไหม? หวัดดี ฉันชื่อหลินจิงจื้อ เป็นแฟนของเยี่ยชิว"

แฟน?

เมื่อได้ยินคํานี้ ฉินหว่านราวกับถูกฟ้าผ่า สีหน้าซีดทันที

"เยี่ยชิว เธอ เธอเป็นแฟนของนายจริงๆเหรอ?" ในขณะที่ฉินหว่านถามประโยคนี้ออกมา เสียงก็สั่นไปด้วย

สองวันนี้ เป็นสองวันที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเธอ ระหว่างทางกลับเจียงโจว เธอยังจินตนาการถึงภาพที่อยู่กับเยี่ยชิวในอนาคตด้วย

ใครจะไปรู้ว่า เพิ่งเข้าบ้าน ก็เหมือนโดนตบหน้า ทำลายจินตนาการของเธอไปหมด

เยี่ยชิวพูด "พี่หว่าน ผม"

"นายบอกฉันทีสิ สิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นความจริงหรือเปล่า?" ฉินหว่านจ้องมองเยี่ยชิว หวังว่าเยี่ยชิวจะบอกว่าไม่ใช่ แต่ความเป็นจริงนั้นทําให้เธอผิดหวังมาก

"พี่หลินเป็นแฟนผม เราอยู่ด้วยกันมาสักพักแล้ว" เยี่ยชิวตอบเสียงเบา

ตูม!

เมื่อฉินหว่านได้ยินคําตอบนี้ เธอเกือบจะล้ม น้ําตาไหลลงมาอย่างกลั้นไม่อยู่

ยังไงแล้ว หลินจิงจื้อเป็นแฟนของเขา เมื่อกี้เขาพาฉินหว่านกลับบ้าน ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นหลินจิงจื้อเห็นกับตา เขาเชื่อว่าด้วยความฉลาดของหลินจิงจื้อแล้ว คงจะดูความสัมพันธ์ของเขากับฉินหว่านออก

"ก็ไม่รู้ว่าพี่หลินจะโกรธหรือเปล่า? ถ้าพี่หลินโกรธอีกคน งั้นผมคงเดือดร้อนจริงๆละทีนี้"

"เยี่ยชิวเยี่ยชิว ดูตัวเองสิ ทําแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้"

เยี่ยชิวเสียใจจนอยากตบตัวเองสักสองครั้ง

ขณะที่ตัวเองกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นั้น หลินจิงจื้อก็เดินเข้ามา

"พี่หลินมาซักไซ้เอาความเหรอเนี่ย?"

พอเยี่ยชิวคิดถึงจุดนี่ ก็พูดอวยว่า "พี่หลิน ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน ผมรู้สึกว่าพี่สวยขึ้นนะเนี่ย"

หลินจิงจื้อยิ้มอ่อนๆ "ทําไม พาผู้หญิงคนอื่นกลับบ้าน กลัวฉันจะโกรธ เลยพูดเพราะเพื่อทําให้ฉันไม่โกรธน่ะเหรอ?"

เอิ่ม

รู้ทันซะแล้ว เยี่ยชิวอึดอัดเล็กน้อย

หลินจิงจื้อพูดอีกว่า "ฉันได้ยินมาว่านายไปที่หมู่บ้านโม่กั้นเพื่อตรวจสอบโรคระบาด ทําไมกลับมาเร็วขนาดนี้ล่ะ?"

"ไม่ใช่โรคติดต่ออะไรหรอก แต่เป็นคนขนศพฆ่าชาวบ้านน่ะ" เยี่ยชิวเล่าเรื่องหมู่บ้านโม่กั้นอย่างสั้นๆ

หลังจากฟังจบ หลินจิงจื้อก็พูดว่า "ไม่คาดคิดเลยว่า ในโลกจะมีคนขนศพจริงๆ ฉันนึกว่าเป็นนวนิยายสยองขวัญที่เขียนมั่วขึ้นมาซะอีก"

จากนั้น ก็เปลี่ยนหัวข้อ

"เยี่ยชิว นายกล้าพาผู้หญิงคนอื่นมาที่บ้าน ในสายตาของนายยังมีฉันอยู่ไหม?"

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินจิงจื้อหายไปทันที และแทนที่ด้วยสีหน้าที่เย็นชา

เยี่ยชิวตื่นตระหนกในใจอย่างหนัก รีบพูดว่า "พี่หลิน พี่อย่าโกรธเลย ผม"

"ตอนนี้ฉันโกรธมาก" หลินจิงจื้อพูดอีกว่า "ฉะนั้น นายต้องขอโทษฉัน!"

"พี่หลิน ผมขอโทษ เป็นความผิดของผมเอง"

"ฉันไม่ต้องการคําขอโทษแค่จากปากนายเท่านั้น" หลินจิงจื้อนอนอยู่บนเตียงของเยี่ยชิว กระดิกนิ้วให้เยี่ยชิว และพูดว่า "ถ้านายสามารถทำได้ถึงสองชั่วโมง ฉันจะให้อภัยนาย มาสิคะ ที่รัก"