วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 337

ในห้องผู้ป่วย

วินาทีที่เยี่ยชิวก้มหน้าจูบฉินหว่าน ในสมองของฉินหว่านก็ว่างเปล่า

เธอหลังจากที่สามีตาย หลายปีแล้วที่ไม่ได้สนิทสนมกับผู้ชายแบบนี้ จูบนี้ของเยี่ยชิว ทำให้เธอมึนงง

ฉินหว่านรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีกลิ่นอายรุนแรงมาก เธอท่วมตัวอ่อนแรง ไม่นาน มือทั้งสองข้างก็โอบรอบลำคอของเยี่ยชิวไว้ ตอบรับด้วยความอบอุ่น

เธอก็เหมือนภูเขาไฟลูกหนึ่ง ที่ถูกจุดไฟแล้ว

ทั้งสองคนจูบจนหายใจไม่ออก จึงหยุดลง

ตอนนี้ ฉินหว่านหน้าแดงมาก ขนตายาวสั่นไหว ดวงตาที่สดใสเต็มไปด้วยความหวัง นำเสน่ห์ของสาววัยผู้ใหญ่แสดงออกมาได้อย่างถึงอกถึงใจ

เยี่ยชิวจะอดทนได้ยังไง ก็ปลดกระดุมเสื้อเสื้อเชิ้ตของฉินหว่าน

“อย่า”ฉินหว่านจับมือของเยี่ยชิวไว้ พูดด้วยความเขินอาย“ที่นี่คือห้องผู้ป่วย ถ้าหากคนอื่นเห็นไม่ดีแน่นอน”

“ไม่เป็นไร มีคนมาผมจะรู้”

ศักยภาพของเยี่ยชิวตอนนี้ สามารถต่อสู้กับสำนักมังกรผู้มีฝีมือสูงได้แล้ว ความสามารถในการฟังมากกว่าคนธรรมดา ถ้าหากด้านนอกประตูมีคน เขาจะรู้ทันที

ฉินหว่านก็พูด“อย่า รอให้กลับเจียงโจวก่อนเถอะ…”

“กลับไปเจียงโจวผมจะทรมานพี่ให้เต็มที่ ส่วนตอนนี้ ผมต้องการ”เยี่ยชิวยิ้มชั่วร้าย พลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของฉินหว่าน

ชั่วพริบตาเดียว ก็ปรากฏทุ่งหิมะ

ฉินหว่านในใจเต็มไปด้วยความรอคอย แต่ว่า ก็ยังกังวล

ตอนนี้ฉันทำแบบนี้กับเขา จะเร็วเกินไปไหม?

เขาจะคิดว่า ฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายไหม?

ฉินหว่านคิดมาถึงจุดนี้ ก็จับมือของเยี่ยชิวไว้ไม่ปล่อย และพูด“สิ่งแวดล้อมที่นี่ฉันไม่ค่อยชอบ รอให้กลับไปที่เจียงโจวก่อนได้ไหม?ขอร้องนายแล้ว?”

เธอพูดแบบนี้แล้ว เยี่ยชิวเป็นธรรมชาติที่จะไม่บังคับ จึงต้องยกเลิก และพูด“ก็ได้ รอให้กลับเจียงโจวแล้วค่อยว่ากัน”

ฉินหว่านเห็นเยี่ยชิวหดหู่ ก็พูดถามอย่างหน้าแดง“นายต้องการมากไหม?”

เลอะเทอะ ผู้ชายคนไหนไม่ต้องการ?

ไม่อย่างนั้น จะมีนักวิชาการได้ยังไง ก็ทำให้ช่วงล่างของผู้ชายเป็นสัตว์ไปแล้ว

“ปกติผมไม่ต้องการ”เยี่ยชิวพูด“แต่เห็นคุณก็อดใจไม่ไหวแล้ว”

ฉินหว่านชั่วพริบตาเดียวก็ยิ้มกว้าง“ฟังจากคำพูดของนาย ฉันมีเสน่ห์มากเหรอ?”

“พูดความจริง พี่หว่านไม่เพียงแค่มีเสน่ห์ บางส่วนก็ไม่เล็ก”เยี่ยชิวยื่นมือไปจับด้านหน้าของฉินหว่าน

“อยากตายเหรอ!”ฉินหว่านพูดด้วยความเขินอาย

เยี่ยชิวนำมือวางไว้ด้านหน้าจมูกและสูดดม พลางพูด“ไม่เพียงแค่ใหญ่ ยังหอมด้วย”

ฉินหว่านกลอกตามองบนใส่เขา หลังจากนั้นก็พูดเสียงเบา“ถ้านายต้องการมาก ฉัน ฉันช่วยนาย”

เยี่ยชิวก็ถามทันที“ช่วยยังไง?”

“ก็คือ ก็คือ…”ฉินหว่านหน้าแดง พูดอ้ำอึ้งอยู่ครึ่งวัน จึงพูดหนึ่งประโยค“ใช้มือได้ไหม?”

เยี่ยชิวส่ายหน้า“ผมไม่ชอบ ไม่มีความรู้สึก”

“แล้วนายต้องการอะไร?”

“ปาก พี่ทำได้ไหม?”

พลั่ก!

ฉินหว่านดีดบนหน้าผากของเยี่ยชิว พลางพูดอย่างไม่สบอารมณ์“เด็กบ้า จะดูถูกฉันใช่ไหม เหอะ ไม่สนใจนายแล้ว”

“พี่หว่านอย่าโกรธ ผมแค่พูดเท่านั้นเอง ใครจะรู้ว่าพี่ทำไม่เป็น”

“ใครพูดว่าฉันทำไม่เป็น..?”

ยังไม่ทันพูดจบ ฉินหว่านก็รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง นี้ตัวเองยอมรับว่าทำได้แล้วเหรอ?

ฉินหว่านหน้าแดง รีบพูดอธิบาย“พวกนายผู้ชายชอบดูเหมือนในหนัง ฉันก็เคยดู”