วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 336

“หัวหน้าเยี่ย หัวหน้าเยี่ย…”

ซูเสี่ยวเสี่ยวเรียกอยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีการตอบรับจากเยี่ยชิวเลย

จะทำอย่างไรดี?

ซูเสี่ยวเสี่ยวกังวลเป็นอย่างมาก

ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดยกเว้นเธอหมดสติไปแล้ว

“ยังไงก็ตาม หัวหน้าเยี่ยขอให้ฉันโทรไปหาโรงพยาบาลเจิ้น…” ซูเสี่ยวเสี่ยวรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วโทรออก

ขณะที่เธอหันตัวไป ดวงตาของเยี่ยชิวก็เปิดออกแล้วปิดลงอย่างรวดเร็ว

“ถ้าเสี่ยวเสี่ยวเป็นตัวปัญหาจริงๆ ตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดที่จะฆ่าฉัน เธอควรจะลงมือได้แล้ว แต่ฉันไม่รู้สึกถึงเจตนาฆ่าจากเธอ เป็นไปได้ไหมว่าฉันคิดผิดจริงๆ?”

ใช่แล้ว เยี่ยชิวไม่ได้สลบ

เขาแกล้งทำทั้งหมดนี้ เพียงเพื่อจะทดสอบซูเสี่ยวเสี่ยว

หลังจากที่ซูเสี่ยวเสี่ยววางสายโทรศัพท์ เธอก็เอาหัวของเยี่ยชิวไว้ในอ้อมแขนของเธอ

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็รู้สึกถึงลูกบอลสองลูกที่หัวของเขา และนุ่มราวกับฟองน้ำ

ซูเสี่ยวเสี่ยวเช็ดน้ำตาของเธอแล้วพูดว่า "หัวหน้าเยี่ย คุณจะต้องไม่เป็นอะไร ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันก็จะตายตามคุณไปด้วย”

ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่เขลา!

เยี่ยชิวกล่าวในใจ

หลังจากนั้นไม่นาน ฟู่เหยียนเจี๋ยและเหล่าเซี่ยงก็ฟื้น ทั้งสามช่วยกันเพื่ออุ้มเยี่ยชิวขึ้นรถแล้วรีบนำไปโรงพยาบาลเจิ้น

ระหว่างทาง

เยี่ยชิวรู้สึกว่าเปลือกตาของเขาหนักขึ้นเรื่อย ๆ เขาพยายามอย่างมาก จนกระทั่งได้ยินเสียงของฉินหว่าน ก่อนที่จะหมดสติไป

……

เยี่ยชิวที่กำลังรู้สึกเคลิ้มๆ แล้วรู้สึกราวกับว่ามือของเขากำลังถือลูกโป่งที่มีความความยืดหยุ่น

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะบีบมัน

“อ้ะ~”

พอได้ยินเสียงคล้ายยุงดังข้างๆหู

มันเป็นเสียงนี้เองที่ปลุกเยี่ยชิวขึ้นมา

นี่ฉันอยู่ที่ไหน?

เยี่ยชิวได้กลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ เขาเปิดเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย มองดู และพบว่านี่คือห้องผู้ป่วย

ในเวลานี้ ซูเสี่ยวเสี่ยว นั่งอยู่ข้างเตียงในโรงพยาบาล และมือของเขาก็จับเอวของซูเสี่ยวเซียวอยู่

ไม่น่าแปลกใจเลยที่มันให้ความรู้สึกเหมือนลูกโป่งขนาดนี้ คงไม่มีใครใหญ่ไปกว่าซูเสี่ยวเสี่ยว

หากสักเกตุดีๆ จะเห็นว่าลูกโป่งเกือบจะผิดรูปแล้ว

เยี่ยชิวด่าตัวเองที่ไร้ยางอายในใจ เยี่ยชิวเอ้ยเยี่ยชิว มึงมันไม่ใช่มนุษย์จริงๆ ทำสิ่งที่ไร้ยางอายจริงๆแบบนี้ได้ยังไงวะ!

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเยี่ยชิวถึงไม่สามารถปล่อยมือลงได้

เพราะมันรู้สึกดีจริงๆนะ

ความรู้สึกนี้ เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถสัมผัสได้กับผู้หญิงคนอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม พวกเธอเหล่านั้นไม่ได้ใหญ่เท่ากับซูเสี่ยวเสี่ยว

เยี่ยชิวบีบมันแรงอีกครั้ง

“อ้ะ~”

ซูเสี่ยวเสี่ยวขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าที่สวยงามของเธอราวกับแอปเปิ้ลสีแดง น่ารักจริงๆ

“ช่างเป็นสาวน้อยขี้อายจริงๆเลยนะ”

เยี่ยชิวถอนหายใจในใจ

“ก๊อกก๊อก”

ทันใดนั้นก็มีคนมาเคาะประตู

“ใครคะ?” ซูเสี่ยวเสี่ยวถาม