สรุปตอน บทที่ 336 ตอนที่ฉันเกิดคุณยังไม่เกิด ตอนที่คุณเกิดฉันก็แก่แล้ว – จากเรื่อง วิสารทแพทย์เทวัญ โดย หูหยานล่วนหยู
ตอน บทที่ 336 ตอนที่ฉันเกิดคุณยังไม่เกิด ตอนที่คุณเกิดฉันก็แก่แล้ว ของนิยายความสามารถแปลกเรื่องดัง วิสารทแพทย์เทวัญ โดยนักเขียน หูหยานล่วนหยู เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
“หัวหน้าเยี่ย หัวหน้าเยี่ย…”
ซูเสี่ยวเสี่ยวเรียกอยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีการตอบรับจากเยี่ยชิวเลย
จะทำอย่างไรดี?
ซูเสี่ยวเสี่ยวกังวลเป็นอย่างมาก
ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดยกเว้นเธอหมดสติไปแล้ว
“ยังไงก็ตาม หัวหน้าเยี่ยขอให้ฉันโทรไปหาโรงพยาบาลเจิ้น…” ซูเสี่ยวเสี่ยวรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วโทรออก
ขณะที่เธอหันตัวไป ดวงตาของเยี่ยชิวก็เปิดออกแล้วปิดลงอย่างรวดเร็ว
“ถ้าเสี่ยวเสี่ยวเป็นตัวปัญหาจริงๆ ตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดที่จะฆ่าฉัน เธอควรจะลงมือได้แล้ว แต่ฉันไม่รู้สึกถึงเจตนาฆ่าจากเธอ เป็นไปได้ไหมว่าฉันคิดผิดจริงๆ?”
ใช่แล้ว เยี่ยชิวไม่ได้สลบ
เขาแกล้งทำทั้งหมดนี้ เพียงเพื่อจะทดสอบซูเสี่ยวเสี่ยว
หลังจากที่ซูเสี่ยวเสี่ยววางสายโทรศัพท์ เธอก็เอาหัวของเยี่ยชิวไว้ในอ้อมแขนของเธอ
ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็รู้สึกถึงลูกบอลสองลูกที่หัวของเขา และนุ่มราวกับฟองน้ำ
ซูเสี่ยวเสี่ยวเช็ดน้ำตาของเธอแล้วพูดว่า "หัวหน้าเยี่ย คุณจะต้องไม่เป็นอะไร ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันก็จะตายตามคุณไปด้วย”
ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่เขลา!
เยี่ยชิวกล่าวในใจ
หลังจากนั้นไม่นาน ฟู่เหยียนเจี๋ยและเหล่าเซี่ยงก็ฟื้น ทั้งสามช่วยกันเพื่ออุ้มเยี่ยชิวขึ้นรถแล้วรีบนำไปโรงพยาบาลเจิ้น
ระหว่างทาง
เยี่ยชิวรู้สึกว่าเปลือกตาของเขาหนักขึ้นเรื่อย ๆ เขาพยายามอย่างมาก จนกระทั่งได้ยินเสียงของฉินหว่าน ก่อนที่จะหมดสติไป
……
เยี่ยชิวที่กำลังรู้สึกเคลิ้มๆ แล้วรู้สึกราวกับว่ามือของเขากำลังถือลูกโป่งที่มีความความยืดหยุ่น
เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะบีบมัน
“อ้ะ~”
พอได้ยินเสียงคล้ายยุงดังข้างๆหู
มันเป็นเสียงนี้เองที่ปลุกเยี่ยชิวขึ้นมา
นี่ฉันอยู่ที่ไหน?
เยี่ยชิวได้กลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ เขาเปิดเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย มองดู และพบว่านี่คือห้องผู้ป่วย
ในเวลานี้ ซูเสี่ยวเสี่ยว นั่งอยู่ข้างเตียงในโรงพยาบาล และมือของเขาก็จับเอวของซูเสี่ยวเซียวอยู่
ไม่น่าแปลกใจเลยที่มันให้ความรู้สึกเหมือนลูกโป่งขนาดนี้ คงไม่มีใครใหญ่ไปกว่าซูเสี่ยวเสี่ยว
หากสักเกตุดีๆ จะเห็นว่าลูกโป่งเกือบจะผิดรูปแล้ว
เยี่ยชิวด่าตัวเองที่ไร้ยางอายในใจ เยี่ยชิวเอ้ยเยี่ยชิว มึงมันไม่ใช่มนุษย์จริงๆ ทำสิ่งที่ไร้ยางอายจริงๆแบบนี้ได้ยังไงวะ!
แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเยี่ยชิวถึงไม่สามารถปล่อยมือลงได้
เพราะมันรู้สึกดีจริงๆนะ
ความรู้สึกนี้ เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถสัมผัสได้กับผู้หญิงคนอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม พวกเธอเหล่านั้นไม่ได้ใหญ่เท่ากับซูเสี่ยวเสี่ยว
เยี่ยชิวบีบมันแรงอีกครั้ง
“อ้ะ~”
ซูเสี่ยวเสี่ยวขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าที่สวยงามของเธอราวกับแอปเปิ้ลสีแดง น่ารักจริงๆ
“ช่างเป็นสาวน้อยขี้อายจริงๆเลยนะ”
เยี่ยชิวถอนหายใจในใจ
“ก๊อกก๊อก”
ทันใดนั้นก็มีคนมาเคาะประตู
“ใครคะ?” ซูเสี่ยวเสี่ยวถาม
“คุณทั้งเก่งทั้งยังหนุ่มอยู่ ฉันไม่เพียงแต่แก่กว่าคุณเท่านั้น แต่ยังแต่งงานแล้ว และมีลูกอีกด้วย ฉัน...”
พอฉินหว่านพูดแบบนี้ น้ำตาก็ไหลออกมา
จากนั้นเธอก็เข้าใจบางสิ่งอย่างลึกซึ้ง
ระยะทางที่ไกลที่สุดในโลก ไม่ใช่ระยะห่างระหว่างความเป็นและความตาย และไม่ใช่ตอนที่ฉันยืนอยู่ตรงหน้าคุณและคุณไม่รู้ว่าฉันรักคุณ แต่เมื่อคุณอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว แต่ฉันกลับไม่สามารถอยู่กับคุณได้
ไม่มีความเสียใจใดในโลก จะเจ็บปวดไปมากกกว่านี้อีกแล้ว
“เยี่ยชิว ถ้าชาติหน้ามีจริง ฉันหวังว่าเราจะได้พบกันเร็วกว่านี้ ถ้าเป็นแบบนั้น…”
“ทำไมต้องรอชาติหน้า? ตอนนี้ไม่ดีกว่าเหรอ?” จู่ๆ เยี่ยชิวก็เปิดเปลือกตาของเขา
"คุณฟื้นแล้ว?" ฉินหว่านมีความสุขเมื่อเห็นเยี่ยชิวตื่นขึ้นมา แล้วถามว่า: "คุณฟื้นตั้งแต่เมื่อไหร่"
“ตอนที่ซูเสี่ยวเสี่ยวออกไปแล้ว” เยี่ยชิวกล่าว
นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาก็ได้ยินทุกสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไปเหรอ?
เมื่อฉินหว่านนึกขึ้นได้ เธอก็ได้ยินเยี่ยชิวพูดว่า: "พี่หว่าน ผมได้ยินทุกสิ่งที่คุณพูดมาทั้งหมดนั่น"
ทันใดนั้น ใบหน้าของฉินหว่านก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และอยากจะหาที่มุดหนีออกไป
“ฉันแค่พูดไปเรื่อย อย่าไปจริงจัง ฉัน...ฉันขอออกไปก่อนนะ” ฉินหว่านลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและต้องการที่จะออกจากห้องผู้ป่วยนี้
เยี่ยชิวคว้ามือของฉินหว่านแล้วให้หันมาต่อหน้าเขา ในขณะเดียวกัน เขาก็รีบลุกขึ้นนั่งแล้วฉินหว่านก็ล้มลงในอ้อมแขนของเขา
“มนุษย์เกิดมามีหนเดียว ต้นไม้ใบหญ้าก็มีฤดูที่ผันแปรไป พี่หว่าน ชีวิตเรานั้นสั้นมาก ทำไมเราไม่รักษาช่วงเวลาเหล่านี้เอาไว้ล่ะ?
เยี่ยชิวมองเข้าไปในดวงตาของฉินหว่านอย่างเสน่หาและพูดว่า "ผมไม่สนใจว่าคุณจะมีอดีตอะไรมาบ้าง และผมก็ไม่สนว่าปัจจุบันของคุณ ที่ผมสนอยู่อย่างเดียวคืออนาคตของเราเท่านั้น"
“พี่หว่าน ในเมื่อพระเจ้าให้เรามาพบกันในชีวิตนี้ งั้นเราก็ต้องรักษาการจัดเตรียมของพระเจ้านี้เอาไว้ให้ดีๆ ไม่ต้องรอชาติหน้าหรอก”
ฉินหว่านน้ำตาไหลและพูดว่า "เยี่ยชิว ฉัน ฉันไม่คู่ควรกับคุณ..."
ก่อนที่เธอจะพูดจบ เยี่ยชิวก็ก้มหน้าลงมาจูบ ฉินหว่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
เรื่องนี้มีเติมเงินอ่านไหมครับ แนะนำหน่อย...
ทำไมลงวันละตอนแล้วครับ ช่วยชี้แจงหน่อยครับ...
ทำไมช่วงนี้ลงวันละตอนล่ะครับอีกอย่างช่วงแรกได้อ่านตั้งแต่7โมงเช้าแต่พอลงตอนเดียวต้องอ่านตอน3โมงเย็น...
ไอ้ชิบหาย มีแต่หน้าเปล่าๆมา3วันแล้ว พอๆเลิกอ่านบล็อคแม่งออกเลย หนังสือที่อื่นมีอ่านเยอะแยะ...
หลังๆทำไมลงแต่หน้าเปล่า ไม่มีตัวหนังสือสักตัว...
จะอ่านบท1611-1616ยังใงคับ...
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...