วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 336

“หัวหน้าเยี่ย หัวหน้าเยี่ย…”

ซูเสี่ยวเสี่ยวเรียกอยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีการตอบรับจากเยี่ยชิวเลย

จะทำอย่างไรดี?

ซูเสี่ยวเสี่ยวกังวลเป็นอย่างมาก

ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดยกเว้นเธอหมดสติไปแล้ว

“ยังไงก็ตาม หัวหน้าเยี่ยขอให้ฉันโทรไปหาโรงพยาบาลเจิ้น…” ซูเสี่ยวเสี่ยวรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วโทรออก

ขณะที่เธอหันตัวไป ดวงตาของเยี่ยชิวก็เปิดออกแล้วปิดลงอย่างรวดเร็ว

“ถ้าเสี่ยวเสี่ยวเป็นตัวปัญหาจริงๆ ตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดที่จะฆ่าฉัน เธอควรจะลงมือได้แล้ว แต่ฉันไม่รู้สึกถึงเจตนาฆ่าจากเธอ เป็นไปได้ไหมว่าฉันคิดผิดจริงๆ?”

ใช่แล้ว เยี่ยชิวไม่ได้สลบ

เขาแกล้งทำทั้งหมดนี้ เพียงเพื่อจะทดสอบซูเสี่ยวเสี่ยว

หลังจากที่ซูเสี่ยวเสี่ยววางสายโทรศัพท์ เธอก็เอาหัวของเยี่ยชิวไว้ในอ้อมแขนของเธอ

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็รู้สึกถึงลูกบอลสองลูกที่หัวของเขา และนุ่มราวกับฟองน้ำ

ซูเสี่ยวเสี่ยวเช็ดน้ำตาของเธอแล้วพูดว่า "หัวหน้าเยี่ย คุณจะต้องไม่เป็นอะไร ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันก็จะตายตามคุณไปด้วย”

ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่เขลา!

เยี่ยชิวกล่าวในใจ

หลังจากนั้นไม่นาน ฟู่เหยียนเจี๋ยและเหล่าเซี่ยงก็ฟื้น ทั้งสามช่วยกันเพื่ออุ้มเยี่ยชิวขึ้นรถแล้วรีบนำไปโรงพยาบาลเจิ้น

ระหว่างทาง

เยี่ยชิวรู้สึกว่าเปลือกตาของเขาหนักขึ้นเรื่อย ๆ เขาพยายามอย่างมาก จนกระทั่งได้ยินเสียงของฉินหว่าน ก่อนที่จะหมดสติไป

……

เยี่ยชิวที่กำลังรู้สึกเคลิ้มๆ แล้วรู้สึกราวกับว่ามือของเขากำลังถือลูกโป่งที่มีความความยืดหยุ่น

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะบีบมัน

“อ้ะ~”

พอได้ยินเสียงคล้ายยุงดังข้างๆหู

มันเป็นเสียงนี้เองที่ปลุกเยี่ยชิวขึ้นมา

นี่ฉันอยู่ที่ไหน?

เยี่ยชิวได้กลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ เขาเปิดเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย มองดู และพบว่านี่คือห้องผู้ป่วย

ในเวลานี้ ซูเสี่ยวเสี่ยว นั่งอยู่ข้างเตียงในโรงพยาบาล และมือของเขาก็จับเอวของซูเสี่ยวเซียวอยู่

ไม่น่าแปลกใจเลยที่มันให้ความรู้สึกเหมือนลูกโป่งขนาดนี้ คงไม่มีใครใหญ่ไปกว่าซูเสี่ยวเสี่ยว

หากสักเกตุดีๆ จะเห็นว่าลูกโป่งเกือบจะผิดรูปแล้ว

เยี่ยชิวด่าตัวเองที่ไร้ยางอายในใจ เยี่ยชิวเอ้ยเยี่ยชิว มึงมันไม่ใช่มนุษย์จริงๆ ทำสิ่งที่ไร้ยางอายจริงๆแบบนี้ได้ยังไงวะ!

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเยี่ยชิวถึงไม่สามารถปล่อยมือลงได้

เพราะมันรู้สึกดีจริงๆนะ

ความรู้สึกนี้ เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถสัมผัสได้กับผู้หญิงคนอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม พวกเธอเหล่านั้นไม่ได้ใหญ่เท่ากับซูเสี่ยวเสี่ยว

เยี่ยชิวบีบมันแรงอีกครั้ง

“อ้ะ~”

ซูเสี่ยวเสี่ยวขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าที่สวยงามของเธอราวกับแอปเปิ้ลสีแดง น่ารักจริงๆ

“ช่างเป็นสาวน้อยขี้อายจริงๆเลยนะ”

เยี่ยชิวถอนหายใจในใจ

“ก๊อกก๊อก”

ทันใดนั้นก็มีคนมาเคาะประตู

“ใครคะ?” ซูเสี่ยวเสี่ยวถาม

“คุณทั้งเก่งทั้งยังหนุ่มอยู่ ฉันไม่เพียงแต่แก่กว่าคุณเท่านั้น แต่ยังแต่งงานแล้ว และมีลูกอีกด้วย ฉัน...”

พอฉินหว่านพูดแบบนี้ น้ำตาก็ไหลออกมา

จากนั้นเธอก็เข้าใจบางสิ่งอย่างลึกซึ้ง

ระยะทางที่ไกลที่สุดในโลก ไม่ใช่ระยะห่างระหว่างความเป็นและความตาย และไม่ใช่ตอนที่ฉันยืนอยู่ตรงหน้าคุณและคุณไม่รู้ว่าฉันรักคุณ แต่เมื่อคุณอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว แต่ฉันกลับไม่สามารถอยู่กับคุณได้

ไม่มีความเสียใจใดในโลก จะเจ็บปวดไปมากกกว่านี้อีกแล้ว

“เยี่ยชิว ถ้าชาติหน้ามีจริง ฉันหวังว่าเราจะได้พบกันเร็วกว่านี้ ถ้าเป็นแบบนั้น…”

“ทำไมต้องรอชาติหน้า? ตอนนี้ไม่ดีกว่าเหรอ?” จู่ๆ เยี่ยชิวก็เปิดเปลือกตาของเขา

"คุณฟื้นแล้ว?" ฉินหว่านมีความสุขเมื่อเห็นเยี่ยชิวตื่นขึ้นมา แล้วถามว่า: "คุณฟื้นตั้งแต่เมื่อไหร่"

“ตอนที่ซูเสี่ยวเสี่ยวออกไปแล้ว” เยี่ยชิวกล่าว

นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาก็ได้ยินทุกสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไปเหรอ?

เมื่อฉินหว่านนึกขึ้นได้ เธอก็ได้ยินเยี่ยชิวพูดว่า: "พี่หว่าน ผมได้ยินทุกสิ่งที่คุณพูดมาทั้งหมดนั่น"

ทันใดนั้น ใบหน้าของฉินหว่านก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และอยากจะหาที่มุดหนีออกไป

“ฉันแค่พูดไปเรื่อย อย่าไปจริงจัง ฉัน...ฉันขอออกไปก่อนนะ” ฉินหว่านลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและต้องการที่จะออกจากห้องผู้ป่วยนี้

เยี่ยชิวคว้ามือของฉินหว่านแล้วให้หันมาต่อหน้าเขา ในขณะเดียวกัน เขาก็รีบลุกขึ้นนั่งแล้วฉินหว่านก็ล้มลงในอ้อมแขนของเขา

“มนุษย์เกิดมามีหนเดียว ต้นไม้ใบหญ้าก็มีฤดูที่ผันแปรไป พี่หว่าน ชีวิตเรานั้นสั้นมาก ทำไมเราไม่รักษาช่วงเวลาเหล่านี้เอาไว้ล่ะ?

เยี่ยชิวมองเข้าไปในดวงตาของฉินหว่านอย่างเสน่หาและพูดว่า "ผมไม่สนใจว่าคุณจะมีอดีตอะไรมาบ้าง และผมก็ไม่สนว่าปัจจุบันของคุณ ที่ผมสนอยู่อย่างเดียวคืออนาคตของเราเท่านั้น"

“พี่หว่าน ในเมื่อพระเจ้าให้เรามาพบกันในชีวิตนี้ งั้นเราก็ต้องรักษาการจัดเตรียมของพระเจ้านี้เอาไว้ให้ดีๆ ไม่ต้องรอชาติหน้าหรอก”

ฉินหว่านน้ำตาไหลและพูดว่า "เยี่ยชิว ฉัน ฉันไม่คู่ควรกับคุณ..."

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เยี่ยชิวก็ก้มหน้าลงมาจูบ ฉินหว่าน