วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 355

ติดคุกยาวนาน!

เมื่อได้ยินสี่คำนี้ เสียง "ตุ้บ" ก็ดังออกมา หลิวเฉาทรุดตัวลงกับพื้นอย่างแรงในทันใด

เขารู้ดีว่า หากทุกสิ่งที่เขาทำตลอดหลายปีที่ผ่านมาถูกเปิดเผย เขาจะต้องถูกตัดสินประหารชีวิตอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เมื่อคิดว่าตัวเองจะต้องใช้ชีวิตที่เหลือในคุก หลิวเฉาตื่นตระหนกมาก และพูดว่า "ฉันไม่อยากติดคุก เยี่ยชิว ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรหาเรื่องนาย ช่วยอย่าทำให้ฉันต้องติดคุกเลยนะ"

เยี่ยชิวกล่าวว่า "การตัดสินใจสูงสุดไม่ใช่ฉัน แต่จะเป็นผู้พิพากษา"

ซวยแล้ว จบเห่แน่!

จากนั้นหลิวเฉาจึงพูดกับหวังเทียนเป้าว่า "เหล่าหวัง ช่วยฉันด้วย"

"เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน และเราเคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน ฉันไม่อยากติดคุกจริง ๆ นะ"

"ฉันขอร้องล่ะ"

หวังเทียนเป้าถอนหายใจ และพูดว่า "เหล่าหลิว นายโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว นายควรเข้าใจว่า ทุกคนต้องยอมทำผิดเพื่อแลกกับบางสิ่งบางอย่าง ดังนั้น นายยอมรับชะตากรรมของตัวเองซะเถอะ!"

"เหล่าหวัง นายต้องช่วยฉันนะ..."

"ฉันช่วยนายไม่ได้หรอก"

เมื่อได้ยินดังนั้น หลิวเฉาก็หน้าซีดเผือด

ทันใดนั้น เขาเห็นผู้อำนวยการหลี่ และไฟแห่งความหวังก็สว่างขึ้นในดวงตาของเขาอีกครั้ง

"ผู้อำนวยการหลี่ คุณมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเยี่ยชิว โปรดช่วยผมขอร้องเขาด้วยเถอะนะ"

ผู้อำนวยการหลี่หัวเราะเบา ๆ "ก่อนหน้านี้นายไม่ได้บอกว่า ฉันมันเป็นไอ้ตัวกระจอกเหรอ?"

"ผมผิดเอง ผมผิดไปแล้ว" หลิวเฉาตบตัวเองหลายสิบครั้ง "ผู้อำนวยการหลี่ ผมขอร้องคุณล่ะนะ ช่วยพูดอะไรกับเขาเพื่อผมหน่อยเถอะนะ"

ผู้อำนวยการหลี่หันศีรษะหนี และขี้เกียจเกินกว่าจะมองไปที่หลิวเฉา

ทัศนคติกับคำพูดสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง

ในที่สุด หลิวเฉาก็มองไปที่เซี่ยงเหล่าอีกครั้ง

เมื่อเซี่ยงเหล่าเห็นว่าหลิวเฉามองมาที่เขา เขาก็รีบก้มศีรษะลง และแสร้งทำเป็นไม่เห็นเขา

"อาจารย์--"

หลิวเฉารีบวิ่งไปที่เซี่ยงเหล่า กอดเข่าของเซี่ยงเหล่าด้วยมือทั้งสองข้างของเขา และร้องไห้อย่างขมขื่น "คุณเฝ้ามองศิษย์เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ และคุณคงไม่อยากเห็นศิษย์คนนี้ต้องติดคุกในชีวิตที่เหลือของเขาใช่ไหมครับ?"

"อาจารย์ โปรดช่วยผมด้วย!"

ตุ้บ!

เซี่ยงเหล่าเตะหลิวเฉาออกไปอย่างแรง ชี้ไปที่เซี่ยงเหล่า แล้วตะโกนว่า "ฉันสอนคนสารเลวอย่างแกได้ยังไง ฉันมันตาบอดจริง ๆ"

"ถ้าฉันรู้ว่าอนาคตแกจะเป็นเหมือนวันนี้ ตอนนั้นไม่ว่าแกจะพูดอะไรฉันคงจะไม่รับแกเข้ามาเป็นศิษย์ของฉันแน่"

"แกควรเข้าไปอยู่ในคุกและค่อย ๆ เปลี่ยนสันดานแกดีกว่า!"

หลิวเฉาสับสน "อาจารย์..."

"อย่าเรียกฉันว่าอาจารย์ ต่อไปนี้ฉันกับแกขาดกัน ความสัมพันธ์ระหว่างแกกับฉันในฐานะอาจารย์และลูกศิษย์ให้มันจบลงที่นี่"

คำพูดของเซี่ยงเหล่าเปรียบเสมือนฟางเส้นสุดท้ายที่ทำลายชีวิตของหลิวเฉา ทันใดนั้น ใบหน้าของหลิวเฉาก็ซีดลง

จากนั้นเซี่ยงเหล่าพูดกับเยี่ยชิว "ผู้อำนวยการเยี่ย เรื่องในวันนี้ที่เกิดขึ้นฉันเองก็เป็นคนผิดด้วย ฉันอยากจะขอโทษคุณและผู้อำนวยการหลี่จริง ๆ"

"หลิวเฉาเป็นลูกศิษย์ของฉัน ฉันเชื่อใจเขามาโดยตลอด วันนี้ฉันถูกเขาหลอกใช้ วันนี้ฉันเลยมาที่นี่เพื่อช่วยเขา"

"ฉันเคยพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดไปก่อนหน้านี้ และฉันก็อยากจะขอโทษคุณ ฉันขอโทษ"

หลังจากที่เซี่ยงเหล่าพูดจบ เขาก็โค้งคำนับเก้าสิบองศาให้เยี่ยชิวและผู้อำนวยการหลี่

ชายอายุเจ็ดสิบปี สามารถทำสิ่งแบบนี้ได้ นี่แสดงให้เห็นว่าภายในใจของเขาหวาดกลัวมากแค่ไหน?

เยี่ยชิวเหลือบมองเซี่ยงเหล่า และถอนหายใจอย่างลับ ๆ อาจารย์และศิษย์ของเขาเป็นเหมือนนกที่อยู่ในป่าผืนเดียวกัน แต่เมื่อเจอภัยพิบัติกลับต่างบินหนีแยกออกจากกัน

การเคลื่อนไหวของเซี่ยงเหล่าชัดเจนมาก เพราะเขากลัวว่าหลิวเฉาจะทำร้ายเขา ดังนั้นเขาจึงขีดเส้นที่ชัดเจนกับหลิวเฉาอย่างสมบูรณ์

เยี่ยชิวไม่มีเจตนาจะทำให้เซี่ยงเหล่าอับอาย และพูดว่า "เซี่ยงเหล่า คุณอายุมากแล้ว ไม่ต้องหาเรื่องใส่ตัวเองหรอก คุณควรจะอยู่บ้านปลูกต้นไม้หรือพักผ่อนเถอะนะ"

"ผู้อำนวยการหลี่ครับ ผมขอบคุณที่คุณคิดถึงผม แต่ผมยังเด็กเกินไปและไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาล คุณควรเลือกคนที่ฉลาดกว่าผมนะครับ!"

เยี่ยชิวปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด

เมื่ออายุได้เพียงยี่สิบปี เขาได้เป็นผู้อำนวยการแผนกการแพทย์แผนจีนของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง สิ่งนี้ทำให้หลายคนอิจฉาเขาไม่น้อย ถ้าได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการของทั้งโรงพยาบาลอีกครั้ง ไม่รู้ว่า ลับหลังเขาจะมีใครต่อว่ายังไงบ้าง

นอกจากความสามารถแล้ว หัวหน้าโรงพยาบาลยังต้องการคุณสมบัติอื่น ๆ อีกด้วย

เยี่ยชิวยังเด็กเกินไป และไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ

นอกจากนี้ ผลงานของภาควิชาการแพทย์แผนจีนยังย่ำแย่ จนทำให้เขาไม่มีหน้าจะเข้ารับตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลได้

"ก็ได้ นายก็ฝึกฝนอีกสักหน่อยก็แล้วกัน ยังไม่สายเกินไปที่นายจะได้เป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาล ยังไงซะ นายก็ยังเด็กอยู่" ผู้อำนวยการหลี่ถามต่อว่า "แล้วนายอยากเสนอใครเป็นผู้อำนวยการไหม?"

เยี่ยชิวไม่สามารถคิดใครออกได้เลยในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงพูดว่า "เรื่องนี้ผู้อำนวยการหลี่ต้องเป็นคนพิจารณาครับ ผมไม่มีความเห็น"

"เอาล่ะ ฉันจะไปประชุมกับคนในสำนักงานเพื่อหารือกันทีหลัง มันดึกแล้ว ฉันไปก่อนล่ะ"

"ผมจะไปส่งคุณครับ"

"ไม่ต้องไปส่งฉันหรอก ถ้านายมีธุระก็ไปทำเถอะ"

"ไม่เป็นไร ผมจะไปพบคุณครับ"

เยี่ยชิวยืนกรานที่จะส่งผู้อำนวยการหลี่ไปที่รถ จากนั้นค่อยกลับมา ที่สำนักงานของหลินจิงจื้อ

"ทุกอย่างคลี่คลายแล้วใช่ไหม?" หลินจิงจื้อถาม

"อื้ม" เยี่ยชิวพยักหน้า

"กินอิ่มแล้วเหรอ?" หลินจิงจื้อถามอีกครั้ง

เยี่ยชิวส่ายหัว "ไม่อิ่มอ่ะ"

"นายอยากกินอะไรไหม?" หลินจิงจื้อพูด "ฉันจะให้คนไปส่งให้"

เยี่ยชิวเอามือข้างหนึ่งโอบเอวอันบอบบางของหลินจิงจื้อ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย "พี่หลิน ผมอยากกิน คุณ"