วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 364

เมื่อได้ยินคำพูดของเยี่ยชิว หัวใจของฉินหว่านก็สั่นไหว

ในเวลานี้ ความโกรธทั้งหมดของเธอที่มีต่อเยี่ยชิวได้หายไปหมดแล้ว ที่เหลืออยู่ก็คือเธอรู้สึกหวั่นไหวอย่างลึกซึ้ง

ทันใดนั้น ฉินหว่านเห็นไม้เบสบอลอีกอันตีไปที่หลังของเยี่ยชิว และตะโกนเสียงดัง: "ระวัง"

อ๊ะ!

ด้วยสายตาที่รวดเร็วของเยี่ยชิว จึงรีบยื่นมือไปคว้าไม้เบสบอลมาอยู่ในมือ

หลังจากนั้นทันที เยี่ยชิวก็ฟาดด้วยหลังไม้ใส่คนที่อยากจะทุบเขาเมื่อกี้นี้ และก็

ต้องทนทุกข์ทรมานกับศีรษะที่เปื้อนเลือด

“พี่หว่าน พี่รอผมแปปนึง”

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็รีบออกไปพร้อมกับไม้เบสบอล

ในครั้งนี้ เยี่ยชิวแข็งแกร่งกว่ามาก เขาลำพังสู้หนึ่งต่อสิบกว่าคน คนพวกนั้นแม้แต่ชายเสื้อของเขาก็แตะไม่โดนด้วยซำ้

ทุกครั้งที่เขาฟาดไป ต้องมีคนล้มลงไปแน่นอน

“แกร๊กแกร๊กแกร๊ก!”

ในร้านกาแฟ ได้ยินเสียงของกระดูกที่ถูกกระแทกอยู่ตลอด

ทำให้คนรู้สึกขนลุกไปตามๆกัน

เยี่ยชิวใช้เวลาเพียงครึ่งนาที ในตอนนี้นอกจากฮวาเกอแล้ว มีเพียงลูกน้องสามคนเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่ ส่วนคนอื่น ๆ ทั้งหมดล้มลงกับพื้นหมดแล้ว

ลูกน้องอีกสามคนที่เหลืออยู่ ความอวดดีก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้ว แต่ละคนทำได้แค่เดินวนรอบๆเยี่ยชิว

เยี่ยชิวถือไม้เบสบอลในมือ ชี้ไปที่คนทั้งสามแล้วถามว่า "แกยังอยากสู้อยู่ไหม?"

สู้กับผีน่ะสิ!

ถ้าสู้ต่อก็เจ็บตัวน่ะสิ!

จะสู้ต่อก็โง่แล้ว

พวกเราจะวนรอบแกอยู่แบบนี้แหละ จะกี่เดือนแล้วมาดูกันว่าแกจะอดตายก่อนมั้ย

ลูกน้องของฮวาเกอคิดในใจ

“ถ้าพวกแกไม่พูด แสดงว่ายังอยากสู้อยู่ใช่มั้ย?ดี ฉันจะเล่นกับพวกแกเอง”

เมื่อได้ยินคำพูดของเยี่ยชิว ลูกน้องทั้งสามของฮวาเกอคิดอยู่ว่าจะอธิบาย แต่ก่อนที่พวกเขาจะอ้าปากได้ เยี่ยชิวก็วิ่งมาอยู่ต่อหน้าพวกเขาแล้ว

แกร๊กแกร๊กแกร๊ก!

เสียงกระดูกหักดังขึ้นอีกครั้ง

ภายในเวลาไม่ถึงสามวินาที ลูกน้องทั้งสามนั่นก็ล้มลงกับพื้น แต่ละคนร้องไห้ครวญครางไม่หยุด

สีหน้าของฮวาเกอแลดูมืดมน เขามองไปที่เยี่ยชิว ในตาของเขาฉายแววไปด้วยความกลัวอย่างถึงที่สุด

เขาคิดว่า มันคงเป็นเรื่องง่ายที่พาลูกน้องมาหลายสิบคนแล้วมาจัดการกับเยี่ยชิว แต่ใครจะคิดว่า ภายในไม่กี่นาทีลูกน้องของเขาทั้งหมดจะพ่ายแพ้ให้กับเยี่ยชิว

ให้ตายเถอะ ทำไมฝีมือของผู้ชายคนนี้ถึงโหดขนาดนี้?

ยังเป็นมนุษย์มนาอยู่มั้ย!

ฮวาเกอมีความคิดที่ว่าจะหลบหนี แต่ทันทีที่เขาเริ่มเคลื่อนไหว เสียงของเยี่ยชิวก็ดังขึ้น

“อะไรกัน นี่แกจะทิ้งลูกน้องและหนีไปคนเดียวงั้นเหรอ? แกไม่กลัวว่าพวกนี้จะตามมาล้างแค้นแกหรอกเหรอ?”

ทันใดนั้น ฮวาเกอก็หยุดชะงัก

ก็เหมือนพวกอันธพาลที่ชอบพูดเรื่องความภักดีตลอดทั้งวัน ถึงตอนนี้ฮวาเกอจะทิ้งลูกน้องไว้ที่นี่แล้วจะแอบหนีไปคนเดียว งั้นคนเหล่านี้คงไม่จำเป็นต้องถือว่าเขาเป็นเจ้านายอีกต่อไป

ฮวาเกอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันกลับมาแล้วมองเยี่ยชิวพูดว่า "นี่แกคิดอยากจะทำอะไร?"

“ประโยคนี้ฉันควรเป็นคนถามนะ” เยี่ยชิวพูด “ที่แกยกพวกมาขนาดนี้ หมายความว่ายังไงกัน?”

“สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด” ฮวาเกอกล่าว

“เข้าใจผิด?”เยี่ยชิวยิ้มเยาะ: “ในเมื่อมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด งั้นก็ปล่อยให้มันเข้าใจผิดแบบนี้ต่อไปนั่นแหละ”

“แกหมายความว่ายังไง?” ฮวาเกอมีความรู้สึกไม่ดีอยู่ในใจ

“แกอยากจะทุบฉันไม่ใช่เหรอ?” เยี่ยชิวพูด “ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ แกรีบมาทุบฉันสิ!”

ถ้าชนะแกได้ คงไม่ให้แกมายืนพูดอยู่หรอก?

ฮวาเกอแอบบ่นในใจ แล้วพูดว่า: "ไอน้อง ยังไงเรื่องวันนี้ก็เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดกัน... "