วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 365

ร้านกาแฟเต็มไปด้วยบรรยากาศความตึงเครียดทันที

“ทุกคน ยกมือขึ้น อย่าขยับ!”

มีเสียงดังมาจากด้านนอกประตูร้านกาแฟ

ทันใดนั้น มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาจากประตูพร้อมกับตำรวจหลายนาย

ผู้หญิงคนนี้อายุน่าจะยี่สิบกว่าปี ส่วนสูงสัก170ซม.ใบหน้ารูปไข่ คิ้วเรียวยาว ผมสั้น เธอดูดีมากทีเดียว

เธอสวมชุดเครื่องแบบที่พอดีตัว ซึ่งทำให้ดูน่าเกรงขาม

“ฉันบอกให้ยกมือขึ้น อย่าขยับ ไม่ได้ยินรึไง?”

ผู้หญิงคนนั้นตะโกนอีกครั้ง

เยี่ยชิวยืนเอามือไพล่หลัง มองผู้หญิงคนนั้น และคิดกับตัวเองว่า: "เธอดูดีทีเดียว รูปร่างของเธอก็ไม่ได้แย่ แปดสิบห้าคะแนน แต่ถ้าหน้าอกของเธอใหญ่กว่านี้ งั้นก็เก้าสิบห้าคะแนน"

“มองอะไรนักหนา?”

ผู้หญิงคนนั้นจ้องมองเยี่ยชิวอย่างดุเดือดและตะโกนว่า "ยังไม่ยกมือขึ้นตามที่ฉันสั่งอีกงั้นเหรอ?"

“คุณตำรวจ ผมไม่ได้ทำอะไรที่ผิดกฎหมาย แล้วทำไมผมจะต้องฟังคุณด้วย”

หลังจากได้ยินคำพูดของเยี่ยชิว ใบหน้าของตำรวจหลายคนที่อยู่ด้านหลังผู้หญิงคนนั้นก็แสดงสีหน้าถึงความยินดียินร้าย

เด็กคนนี้จบเห่แน่!

ตำรวจหญิงเฉียนเกลียดเวลาที่คนอื่นเถียงเธอเป็นที่สุด

แน่นอน ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเลิกคิ้วด้วยความไม่พออย่างเห็นได้ชัด และตะโกนใส่เยี่ยชิว: "นี่คุณจะขัดคำสั่งฉันงั้นเหรอ?"

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า "ผมแค่พูดความจริง"

“ฉันไม่สนว่าความจริงมันจะเป็นยังไง ฉันแค่อยากจะถามว่า คุณจะทำตามที่ฉันพูดไหม?” หญิงสาวพูดอย่างเคร่งขรึม

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "ผมไม่ได้ทำผิดกฎหมาย แล้วทำไมผมต้องทำตามที่คุณพูดด้วยล่ะ?"

“หาเรื่องนักนะ!”

ปัก!

ผู้หญิงคนนั้นเตะไปทางเยี่ยชิวเข้าไปตรงๆด้วยความรวดเร็วและดุดัน

เยี่ยชิวเอียงตัวไปด้านหนึ่งเล็กน้อย ทำให้ลูกเตะของผู้หญิงคนนั้นพลาด

“หืม?” ความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของผู้หญิงคนนั้น จากนั้นเธอก็ตะคอกอย่างเย็นชา: “ไม่น่าแปลกใจที่คุณจะกล้าอวดดีแบบนี้ต่อหน้าฉัน ที่จริงแล้วก็มีฝีมืออยู่บ้างสินะ แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้อ่อนแอ”

ปัก!

ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาพร้อมลูกเตะอีกครั้ง

คราวนี้ ลูกเตะของผู้หญิงคนนั้นรวดเร็วขึ้นและมีพลังมากขึ้น

ให้ตายเถอะ ยังจะมาอีก คิดว่าเป็นนายน้อยแล้วจะรังแกได้ง่ายๆงั้นเหรอ!

เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นพูดไม่รู้ฟัง เยี่ยชิวก็โกรธเล็กน้อยเช่นกัน เมื่อผู้หญิงคนนั้นเตะขาของเธอเข้าหาเขา เขาก็หันหน้า และหลบขาของผู้หญิงคนนั้น จากนั้นเขาก็คว้าข้อเท้าของผู้หญิงคนนั้นอย่างรวดเร็ว

ผู้หญิงคนนั้นตกใจ เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ฝีมือของเยี่ยชิวจะเก่งกาจขนาดนี้

“ปล่อยฉัน” หญิงสาวตะโกน

เยี่ยชิวไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยเธอเท่านั้น แต่เขายังบีบข้อเท้าของผู้หญิงคนนั้น แล้วพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง: “ช่างนุ่มดีนะ”

“นี่คุณพูดอะไร!” ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้ว และดวงตาของเธอแสดงถึงความโกรธ

“ผมบอกว่าผิวของคุณช่างเรียบเนียน อีกยังนุ่มด้วย” จากนั้นเยี่ยชิวก็ถอนหายใจ: “น่าเสียดายที่คุณอารมณ์ร้อนไปสักนิด ไม่อย่างนั้น ผมก็คงไม่รังเกียจที่จะให้คุณมาเป็นเมียน้อยของผม”

“ไอ้สารเลว คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันจะบอกให้ ฉันคือเฉียนลู่ลู่ กัปตันทีมตำรวจอาญาของสำนักงานเทศบาล แม้แต่ฉันคุณก็ยังกล้าลวนลาม คุณคงทนไม่ไหวที่จะมีชีวิตอยู่แล้วสินะ”

หลังจากที่เฉียนลู่ลู่พูดจบ เธอก็ปล่อยหมัดใส่เยี่ยชิว

มือเยี่ยชิวข้างที่จับข้อเท้าของเฉียนลู่ลู่ไว้อยู่ ได้ออกแรงผลักไปข้างหน้าเล็กน้อย ทันใดนั้น จุดสมดุลของร่างกายของเฉียนลู่ลู่ก็เริ่มไม่มั่นคง และเธอก็กระโดดไปข้างหน้า และล้มตัวลงในอ้อมแขนของเยี่ยชิวโดยตรง

“กัปตันเฉียน นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่? อยู่ๆจะมากอดแบบนี้ได้ไงกัน? พี่หว่าน พี่ก็เห็นแล้ว ไม่ใช่ผมที่อยากกอดเธอนะ แต่เธอต่างหากที่อยากกอดผม”