เมื่อเห็นว่าเยี่ยชิวไม่สนใจใยดีลี มยองฮันและคนอื่น ๆ ผู้อำนวยการหลี่จึงกล่าวว่า: "ยังไงซะพวกเขาเป็นสมาชิกของทีมแพทย์เกาหลี ถ้าเราจะไปอย่างนี้ มันคงจะดูไม่ดีรึเปล่า?"
“ไม่ดีตรงไหน” เยี่ยชิวกล่าวว่า “ความเคารพควรมีซึ่งกันและกัน ใครเคารพมา ผมก็เคารพกลับ หากเขามาดูถูกผม ทำไมผมจะต้องเคารพเขาต่อไปด้วย”
ผู้อำนวยการหลี่ทำได้แค่มองไปที่รองนายกเทศมนตรีหวง และถามความเห็นรองนายกเทศมนตรีหวงทางสายตา
“ฟังเสี่ยวเยี่ยเถอะ”
รองนายกเทศมนตรีหวงเคยโกรธลี มยองฮันมาก่อนหน้านี้ และไม่เต็มใจที่จะคุยกับเขาอีกต่อไป
"งั้นก็โอเค เราไปกันเถอะ"
ทันทีที่พวกเขาออกไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของสนามบินก็ไล่นักข่าวออกไปอย่างรวดเร็ว
ลี มยองฮันและทีมแพทย์เกาหลีค่อยๆเดินลงจากเครื่องบิน เมื่อพวกเขาลงเครื่องมาแล้วได้พบว่า คนที่มาต้อนรับทักทายพวกเขาไม่มีสักคน
สิ่งนี้ทำให้ลี มยองฮันและคนอื่น ๆ โกรธมาก
“ไม่ใช่ประเทศจีนเป็นดินแดนแห่งมารยาทไม่ใช่เหรอ? ทำไมคนที่มาต้อนรับทักทายเราถึงหายไปไหนกันหมด?”
"พวกเขากำลังทำอะไรกันแน่?"
“แค่มารยาทขั้นพื้นฐานยังทำตามกันไม่ได้ แล้วในอนาคตประเทศนี้จะเป็นยังไงนะ?”
“กัปตัน ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดีครับ?”
“รถสักคันก็ไม่มี พวกเราจะออกจากสนามบินได้ยังไงล่ะเนี่ย?”
สมาชิกในทีมทุกคนมองไปที่ลี มยองฮัน
ลี มยองฮันพูดอย่างเคร่งขรึม: "ถ้าพวกเขาไม่ส่งรถมารับเรา งั้นพวกเราก็จะไม่ไป ฉันอยากจะดูสิว่า พวกเขากล้าที่จะทิ้งพวกเราไว้ที่นี่แบบนี้มั้ย"
ในตอนนั้น คนกลุ่มหนึ่งก็วางสัมภาระลง และนั่งลงกับพื้น
สถานการณ์นี้ได้ดึงดูดความสนใจของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของสนามบิน
“ขอโทษนะครับ ทำไมพวกคุณถึงมานั่งอยู่ที่นี่ล่ะ?” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก้าวไปข้างหน้าและถามอย่างสงสัย
ลี มยองฮันกล่าวว่า: "เรากำลังรอรถครับ"
“รอรถ?” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสงสัย
ลี มยองฮันกล่าวว่า "ไม่มีรถมารับพวกเรา คงต้องเดินเท้าจากที่นี่ไป?"
ในที่สุดเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็เข้าใจ และอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยอยู่ในใจ
สมน้ำหน้า!
ก่อนหน้านี้รองนายกเทศมนตรีหวงมาทักทายพวกคุณด้วยตนเองแล้ว พวกคุณก็ทำเป็นวางมาด ตอนนี้เป็นไงล่ะ อยากจะไปแต่ก็ไม่มีรถพาออกไปด้วยซ้ำ นี่พิสูจน์ประโยคที่ว่า ถ้าไม่หาเรื่องใส่ตัว ก็ไม่ต้องเจอสถานการณ์ยากลำบาก
“นี่เป็นสถานที่สำคัญของสนามบิน ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้อยู่ตรงนี้ กรุณาออกไปโดยเร็วที่สุดด้วยครับ” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกล่าว
“ฉันจะไม่ไป” มีคนหนึ่งพูดว่า “ถ้าไม่มีรถมารับ พวกเราก็จะไม่ไป”
“ใช่ พวกเราไม่ไป”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกำลังจะไล่พวกเขาออกไปอีกครั้ง แต่จู่ๆ ก็มีเสียงมาจากวอร์ของเขา: "เสี่ยวหลี่ พวกเขาเป็นเพื่อนต่างชาติ พวกเขาได้รับอนุญาตให้อยู่ตรงนั้น"
"ครับ" เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตอบ และพูดกับลี มยองฮันและคนอื่นๆ: "ถ้าอย่างนั้น รอดีๆนะครับ"
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่ได้บอกลี มยองฮันและคนอื่นๆ ว่าสถานที่นี้เป็นพื้นที่ภายในสนามบิน และไม่มีใครสามารถเข้าไปได้ เว้นแต่จะมีการถ่ายรูปพิเศษสำหรับยานพาหนะ
เวลาผ่านไปอย่างเงียบ ๆ
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
ในชั่วพริบตา สองชั่วโมงก็ผ่านไป
ลี มยองฮันและคนอื่นๆ รออยู่ที่นี่มาสองชั่วโมงเต็มแล้ว แต่ยังไม่มีใครมารับพวกเขาหรือเอาแม้แต่น้ำมาให้พวกเขาเลย พวกเขาตอนนี้เป็นเหมือนกลุ่มเด็กกำพร้าที่ถูกปล่อยไว้
หน้าร้อนก็ร้อนเหงื่อตก ดวงอาทิตย์ก็ส่องแสงบนท้องฟ้า
อย่างไรก็ตาม คนเหล่านี้ยังคงสวมชุดสูท ตอนนี้ราวกับว่าทั้งร่างของพวกเขากำลังอยู่ในที่นึ่ง อีกนิดก็จะใกล้จะเป็นลมแล้ว
ผู้ช่วยพูดว่า: "คุณลีครับ ยังไม่มีใครมารับเราเลย เราควรทำอย่างไรดีล่ะครับ?"
“รอมันอย่างนี้แหละ หรือว่าทุกคนจะทนไม่ไหว”
“ไอ้ประเทศจีนบ้าๆนี่เอ้ย ทำไมอากาศร้อนขนาดนี้”
ลี มยองฮันร้อนมากจนเหงื่อออกไปทั้งตัว เขากัดฟันแล้วพูดว่า "รอ! รอต่อไป! ฉันไม่เชื่อหรอก ว่าพวกเขาจะไม่สนใจเราจริงๆ ... "
ตึง!
ก่อนที่ลี มยองฮันจะพูดจบ สมาชิกคนหนึ่งก็เป็นลมล้มลงไปกับพื้นข้างๆ เขา
เป็นลมแดดไปแล้ว!
ผู้ช่วยพูดอย่างกังวล: "คุณลี เรารอไม่ไหวแล้ว ถ้าเรารออีกต่อไป ทุกคนจะเป็นลมแดดกันหมดนะครับ เราควรรีบไปกันเถอะครับ"
ลี มยองฮันรู้ว่า เขารอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
พรุ่งนี้จะต้องทำการแข่งขันด้วยสิ ถ้าเกิดว่าทุกคนเป็นลมแดดกันหมด ก็จะส่งผลกระทบต่อการแสดงความสามารถออกมาอย่างเต็มที่ในวันพรุ่งนี้?
การท้าแข่ง……
เมื่อนึกถึงสองคำนี้ ลี มยองฮันก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างแล้วพูดด้วยความโกรธ: "ฉันรู้แล้ว ฉันรู้แล้ว"
“คุณลีครับ คุณรู้อะไรงั้นเหรอ?” ผู้ช่วยถามอย่างเร่งรีบ
“ทั้งหมดนี้ เป็นฝีมือของไอ้หอกเยี่ยชิว”
“เขารู้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเรา ดังนั้น เขาจึงย้ายคนที่มาต้อนรับทักทายเราออกไป และปล่อยให้เราตากแดดอยู่ที่นี่”
“จุดประสงค์ของเขา คืออยากให้พวกเราทุกคนทนรับความร้อน เพื่อว่าพรุ่งนี้ผลงานของเราจะได้รับผลกระทบ เนื่องจากสุขภาพร่างกายที่ย่ำแย่ในระหว่างการแข่งขัน ดังนั้น เขาอาจจะมีโอกาสชนะพวกเราได้”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...
ช่วงนี้ทุกเรื่องทำไมมีแค่ห้าบรรทัด อ่านไม่รู้เรื่องเลย..ถ้าแอด..มีเวลารบกวนตรวจสอบให้ด้วยนะครับ..ขอร้อง...
สงสัยค่ะ สงสัยๆๆ เยี่ยวชิวจากนายแพทย์ฝึกหัดมาเป็นนักสู้ได้ยังไง...
ผู้หญิงคือเลวเลยอะ...
51 หายไปไหน...