วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 375

“มันเป็นแค่การเดิมพันชีวิต ทำไมจะไม่กล้า?”

ทันทีที่ เยี่ยชิวพูดเช่นนี้ออกมา ผู้ชมทั้งหมดก็เงียบจนได้ยินเสียงเข็มหล่น

เห็นได้ชัดว่า ไม่มีใครคิดว่าเยี่ยชิวจะตอบรับคำขอของลี มยองฮันจริงๆ

ผู้สื่อข่าวตื่นจากอาการช็อค สีหน้าของทุกคนก็ดูปลาบปลื้มใจ

“รีบเข้าเว่ยป๋อ แล้วปล่อยข่าวนี้ออกไปซะ”

“ลี มยองฮันและเยี่ยชิวกำลังเดิมพันชีวิตของพวกเขา เมื่อข่าวนี้ออกมา มันจะต้องสร้างความฮือฮาไปทั่วประเทศอย่างแน่นอน”

“ไม่ว่าผลลัพธ์ของการท้าแข่งนี้จะเป็นอย่างไร ความน่าสนใจของข่าวนี้ก็มีแล้ว ฉันมีลางสังหรณ์ว่า ข่าวนี้จะมีแฟน ๆเข้ามาสนใจอย่างน้อยก็หนึ่งล้านคนที่เว่ยป๋อของหนังสือพิมพ์ของเรา”

“ไม่คิดเลยนะว่าวันนี้จะได้ของดีขนาดนี้ มาครั้งนี้ไม่เสียเปล่าเลยสินะ”

“รีบถ่ายรูป แล้วส่งรูปของลี มยองฮันและเยี่ยชิวไปพร้อมกับข่าวใหม่ซะ!”

“……”

ผู้สื่อข่าวหลายร้อยคนเร่งรีบจนทำอะไรไม่ถูก

บางคนหยิบคอมพิวเตอร์ออกมาเขียนข่าวประชาสัมพันธ์ บางคนก็ถ่ายรูป บางคนก็กำลังถ่ายวิดีโอ

สีหน้าของผู้อำนวยการหลี่ดูเคร่งขรึมเล็กน้อย และเขากระซิบ: "เสี่ยวเยี่ย ไม่จำเป็นต้องเดิมพันชีวิตกับเขาหรอก?"

“เสี่ยวเย่ คุณก็ยังเด็ก และยังมีเส้นทางข้างหน้าอีกยาวไกล มันไม่คุ้มค่าที่จะเสี่ยงชีวิตกับเขาในเวลานี้” รองนายกเทศมนตรีหวงก็แนะนำเช่นกัน

ในความเห็นของพวกเขา เยี่ยชิวนั้นดูยังเด็กเกินไป และไม่ใช่คู่ปะมือของลี มยองฮันอย่างแน่นอน มันดูหุนหันพลันแล่นเกินไปที่จะตกลงที่จะเดิมพันชีวิตของเขาแบบนั้น

เยี่ยชิวยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า "ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็พอจะแยกแยะได้บ้าง"

รองนายกเทศมนตรีหวงและผู้อำนวยการหลี่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย พวกเขาเปลี่ยนสีหน้า และดูเหมือนจะถามกัน คุณเชื่อหรือไม่ว่าเยี่ยชิวจะสามารถเอาชนะลี มยองฮันได้?

ในใจของพวกเขาทั้งสองต่างก็กังวลมาก

ลี มยองฮันก็มองเยี่ยชิวด้วยท่าทางประหลาดใจ โดยไม่คิดว่าเยี่ยชิวจะกล้าที่จะยอมรับคำขอของเขา แล้วหัวเราะเยาะ: "ดี ดีมาก! ฉันหวังว่าเมื่อถึงตอนนั้นคุณจะทำตามที่พูดไว้นะ!"

“ไม่ต้องกังวล พวกเราชาวจีนพูดคำไหนคำนั้นเสมอ ไม่เหมือนคนจากประเทศใดประเทศหนึ่งที่ไร้ยางอายหรอก”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ สมาชิกของทีมแพทย์เกาหลีต่างก็มองไปที่เยี่ยชิวด้วยความโกรธ

“คุณพูดถึงใคร?”

“ใครไร้ยางอาย?”

“คุณพูดมาให้ชัดเจนซะ”

“……”

คราวนี้ถึงคราวของเยี่ยชิวที่ต้องประหลาดใจ

เดิมทีเขาคิดว่ามีเพียงลี มยองฮันเท่านั้นที่สามารถพูดภาษาจีนได้ แต่เขาไม่คิดไม่ถึงเลยว่าสมาชิกทีมแพทย์เกาหลีทุกคนจะพูดภาษาจีนได้ด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่เหมือนกับชาวต่างชาติชาติอื่นๆ ที่พูดภาษาจีนได้แย่มาก คนเหล่านี้พูดภาษาจีนได้คล่องมาก

“ฉันบอกว่าคนในประเทศของคุณทั้งหมดนั่นแหละที่ไม่มียางอาย ทำไม พวกคุณคิดว่าผมพูดผิดงั้นเหรอ?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า: “หนังสือเรียนในประเทศของพวกคุณ ‘เปิ๋นฉ่าวกังมู่’ เป็นของพวกคุณหนิ ซีชือกับขงจื้อเป็นชาวเกาหลี เทศกาลไหว้บ๊ะจ่างพวกคุณก็เป็นคนคิดค้น ‘แม่ของเม่งจื้อย้ายถิ่นฐานสามครั้ง’ ก็เปลี่ยนเป็น ‘พ่อของเม่งจื้อย้ายถิ่นฐานสามครั้ง’ ยังว่ากันว่าเหยาหมิงก็มีมีเชื้อสายเกาหลี”

“ผมขอร้องพวกคุณเถอะ รู้จักอายกันหน่อยจะได้มั้ย?”

สมาชิกของทีมแพทย์เกาหลีต่างก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

“ฉันไม่ยอมให้คุณมาดูถูกประเทศของฉันหรอกนะ!”

"ขงจื้อมีพื้นเพมาจากประเทศของเรา!"

“คุณอย่ามาพูดไร้สาระ!”

“……”

“โอเค หยุดเห่าได้แล้ว อย่างกับฝูงบูลด็อกเลยแหน่ะ ถ้าพวกคุณไม่ขายขี้หน้า แต่ฉันขายขี้หน้าน่ะสิ”

คำพูดของเยี่ยชิวเป็นเหมือนสิ่งกระตุ้น ทำให้ดวงตาของคนเหล่านี้แดงก่ำไปด้วยความโกรธ

“ไอ้สารเลว แกกล้าดียังไงมาเรียกพวกเราว่าหมา”

“ฉันไม่จะไม่ทนกับแกแล้วนะ!”

“เอาให้มันตาย……”

สมาชิกของทีมแพทย์เกาหลีต่างก็ตะโกนต่างก็พยายามรีบเข้าไปต่อจะสู้กับเยี่ยชิว

“หยุด!”

ในช่วงเวลาวิกฤตินี้ ลี มยองฮันตะโกนและห้ามคนเหล่านี้ไว้