วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 390

ใบหน้าของเยี่ยชิวเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

อีกรอบ?

วิธีลงโทษนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อน

แต่ว่า เขาก็ยินดีที่จะทำเช่นนั้น

“พี่ปิง ผมหวังว่าพี่จะลงโทษผมแบบนี้ตลอดไป” เยี่ยชิวพูดอย่างไร้ยางอาย

“เฮอะ ในเมื่อหลินจิงจื้ออยากให้ฉันลุกจากเตียงไม่ไหว ฉันจะก็ให้นายลุกจากเตียงไม่ไหว มาดูกันว่านายจะปรนนิบัติได้ถึงตอนไหน”

ไป๋ปิงกลั้นลมหายใจ และเริ่มรุก

ในไม่ช้า เตียงก็เริ่มมีเสียงดัง “เอี๊ยดอ๊าด”

เยี่ยชิวพูดไม่ออก คิดในใจว่า อย่างไงก็ตามนี่ก็เป็นโรงแรมห้าดาว ทำไมคุณภาพของเตียงถึงต่ำขนาดนี้ ไม่กลัวมันพังรึไง?

และความจริงปรากฎว่า

ไป๋ปิงประเมินตัวเองสูงเกินไป

เธอไม่เพียงแต่จะลงโทษอะไรเยี่ยชิวไม่ได้ แต่เธอยัง"ได้รับบทเรียน" อย่างเร้าร้อนจากเยี่ยชิว

1รอบ 2รอบ 3รอบ 4รอบ…

5รอบ!

6รอบ!

7รอบ!

ในที่สุดทั้งสองก็หมดแรงและผล็อยหลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้น เยี่ยชิวถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเห็นว่าเป็นฉินหว่านที่โทรมา

เยี่ยชิวมองดูไป๋ปิงที่ยังคงกอดคอเขาแน่นและนอนหลับสนิท จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและรับสาย

“ฮัลโหล พี่หว่าน…”

“นายอยู่ไหน?” ฉินหว่านถาม

“ผมอยู่กับเพื่อนข้างนอก” เยี่ยชิวพูด “พี่มีอะไรกับผมหรือเปล่า?”

"ทำไม ถ้าไม่มีธุระแล้วฉันโทรหานายไม่ได้รึไง?" ฉินหว่านพูดอย่างขุ่นเคือง: "ฉันรู้ว่าเมื่อวานนายชนะการท้าแข่ง แล้วฉันก็รอนายทั้งคืน คิดว่านายจะมาหา ใครจะไปรู้ แค่โทรมาหาฉันสักสายก็ยังไม่มี ใจร้ายซะไม่มี”

“ขอโทษครับ เมื่อคืนผมเหนื่อยไปหน่อย เลยเข้านอนไว”

ในขณะที่คุยโทรศัพท์ เยี่ยชิวก็ใช้มือลูบผิวของไป๋ปิง มันเรียบเนียนราวกับผ้าแพร ฟินสุดๆ

“แล้วนายจะมาหาฉันเมื่อไหร่?” หลังจากที่ฉินหว่านพูดจบ เธอรู้สึกว่าเธอพูดตรงเกินไป และกลัวว่าเยี่ยชิวจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงขี้เหงาและไม่มีความอดทน จึงพูดว่า "เชี่ยนเชี่ยนคิดถึงนายน่ะ"

เยี่ยชิวคิดว่า ถ้าวันนี้เขาอยู่กับไป๋ปิง เขาก็จะไม่สามารถไปหาฉินหว่านได้อย่างแน่นอน และพูดว่า "ผมจะไปหาพี่หลังจากเคลียร์ธุระเสร็จแล้ว แต่อาจจะ2วันได้"

“งั้น...ก็ได้ ยังไงซะคุณก็เป็นคนงานยุ่งตลอด”

จบการสนทนา

เยี่ยชิววางโทรศัพท์ลง และก้มหัวลง ก็เห็นไป๋ปิงใช้ดวงตาอันงดงามจ้องอยู่ และมองเขาอย่างสงสัย

“พี่ปิง พี่ตื่นแล้วเหรอ?” เยี่ยชิวถาม

“เมื่อกี้นายคุยโทรศัพท์กับใคร?” ไป๋ปิงถาม

"เพื่อนน่ะ"

"แฟน?"

ใบหน้าของเยี่ยชิวเต็มไปด้วยความลำบากใจ

“จริงสินะ!” ไป๋ปิงถามโดยไม่คิดอะไร แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเยี่ยชิว ก็รู้เลยว่าตัวเองเดาถูก

ไอ้ผู้ชายหน้าหม้อ!

ไป๋ปิงถามอย่างโมโห “เธอทำงานอะไร อายุเท่าไหร่?”

เดิมทีเยี่ยชิวไม่อยากบอกไป๋ปิงเกี่ยวกับฉินหว่าน แต่ในเมื่อตอนนี้ไป๋ปิงก็ถามขึ้นมาแล้ว ถ้าเขาปกปิดมัน งั้นมันคงจะดูไม่จริงใจ ดังนั้นเขาจึงต้องบอกไป๋ปิงทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉินหว่าน

หลังจากฟังแล้ว สีหน้าของไป๋ปิงก็ดูโกรธมากขึ้นกว่าเดิม

“เยี่ยชิว ยินดีกับนายด้วยนะ ไม่เพียงแต่จะได้เจอแม่หม้าย แต่ยังได้ผู้หญิงมาฟรีๆอีก”