วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 391

เตียงเกิดเสียงดัง “เอี๊ยดอ๊าด” และใช้เวลาอีกสองชั่วโมง ถึงจะเงียบลง

เยี่ยชิวเหนื่อยมากจนเหมือนร่างของเขากำลังจะแตกสลาย เขาก็นึกถึงประโยคที่ว่า ควรรักร่างกายของตัวเองไว้ อย่าหักโหมจนเกินไป มิฉะนั้นอาจเป็นการทำร้ายร่างกายของตัวเอง

“เป็นไง? เรื่องแรงสู้ของฉันก็ไม่ได้แย่ไปกว่าของหลินจิงจื้อใช่มั้ยล่ะ?” ไป๋ปิงพูดไปหอบไป

“เรื่องแรงสู้พวกพี่พอจะเทียบกันได้อยู่ แต่…”

"แต่อะไร?"

“ลีลาของพี่ไม่เก่งเท่าพี่หลิน” เยี่ยชิวกล่าวว่า: "พี่ปิง กลับไปไปดูหนังให้เยอะๆนะ แล้วตั้งใจศึกษาจากมัน"

“เฮอะ~” ไป๋ปิงตะคอก เหลือบมองนาฬิกาข้อมือแล้วพูดว่า “ลุกขึ้น”

“ลุกขึ้นไปทำอะไร? พักต่อสักหน่อยเถอะ” เยี่ยชิวกล่าว

“ทำไม นายลุกจากเตียงไม่ไหว?” ไป๋ปิงพูดด้วยรอยยิ้ม

“พูดเป็นเล่น ผมจะลุกจากเตียงไม่ไหวได้ยังไงกัน ผมแรงดีจะตายไป” เพื่อพิสูจน์ว่าเขายังแรงดี เยี่ยชิวจึงกระโดดลงจากเตียงแล้วโชว์ให้ไป๋ปิงดู

ลงจากเตียงได้ไม่มีปัญหา แต่เอวนั้นรู้สึกเคล็ดนิดหน่อย…

เยี่ยชิวแอบเตือนตัวเองว่า ทีหลังจะต้องระวัง อย่าหักโหม ไม่งั้นร่างกายจะพังเอา

ไป๋ปิงยิ้มและลุกลงจากเตียง ใครจะรู้ ทันทีที่เท้าของเธอสัมผัสพื้น เข่าก็อ่อนลง และเธอก็ทรุดลงกับพื้นพร้อมกับเสียงร้อง "อุ๊ย"

เยี่ยชิวด้วยสายตาที่รวดเร็วและมือที่รวดเร็ว รีบเข้าไปประคองไป๋ปิง และถามด้วยความเป็นห่วง: "พี่ปิง พี่โอเคใช่มั้ย?"

“โทษนายนั่นแหละ” ไป๋ปิงเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เยี่ยชิว

เยี่ยชิวตะโกนอย่างไร้เดียงสา: "พี่จะโทษผมคนเดียวได้ไง ถ้าพี่ไม่ให้ความร่วมมือขนาดนี้ มันก็คงไม่ถึงกับ..."

“ยังพูดอีก!” ไป๋ปิงจ้องเยี่ยชิวอีกครั้ง เมื่อนึกถึงความบ้าคลั่งก่อนหน้านี้ของตัวเอง ก็อดไม่ได้ที่จะต้องหน้าแดง

“พี่พักต่อสักหน่อยดีกว่ามั้ย?” เยี่ยชิวกล่าว

“ไม่จำเป็น” ไป๋ปิงใช้เวลาสักครู่เพื่อปรับตัว จากนั้นลุกขึ้นยืนและพูดกับเยี่ยชิว: “ไปแต่งตัวเร็วๆ”

“แต่งไปไหนล่ะ?” เยี่ยชิวสงสัย

“ไปบ้านนาย” ไป๋ปิงกล่าว

“บ้านผม?” เยี่ยชิวตกตะลึง

ไป๋ปิงพูดว่า: "ในเมื่อฉันกลับมาที่เจียงโจวแล้ว คงต้องไปหาคุณป้าสักหน่อย

จากนั้นเยี่ยชิวก็เข้าใจความตั้งใจของไป๋ปิง และพูดด้วยรอยยิ้ม: "ก็ถูก ถึงเวลาไปหาแม่สามีในอนาคตแล้วสินะ"

“แม่สามีอะไร? ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ” ไป๋ปิงพูดอย่างเย่อหยิ่ง

เยี่ยชิวกอดเธอแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: "ก็บนตัวพี่โดนผมประทับไปทั้งตัวขนาดนั้น พี่ไม่ยอมรับแล้วมันจะไปมีประโยชน์อะไร?"

“ฉันจะไม่ยอมรับ เว้นเสียแต่...นายจะแต่งงานกับฉัน”

“ไม่ต้องห่วง เมื่อถึงเวลาในอนาคต ผมจะแต่งงานกับพี่แน่นอน”

ไป๋ปิงมีความสุขมากหลังจากได้ยินประโยคนี้ และถามว่า "แล้วหลินจิงจื้อกับฉินหว่านล่ะ?"

"ก็แต่งด้วยกัน"

ทันใดนั้น ใบหน้าของไป๋ปิงก็ดูเย็นชา

“ไอ้สารเลว!”

……

ปักกิ่ง

คฤหาสน์ตระกูลเยี่ย

ในห้องหนังสือ

ผู้เฒ่าเยี่ยเขียนโคลงสั้นๆลงบนกระดาษซวนด้วยหมึกอย่างรวดเร็วและงดงาม

“พยัคฆ์เด็ดเดี่ยวอาจหาญ สู่ดินแดนโยวเหยี่ยน มังกรจักรพรรดิ เปิดสวรรค์เหยาซุ่นอีกครั้ง!”

ทีละขีดทีละคำ แสดงถึงความสามารถออกมาให้เห็นทั้งหมด

ปัก!

ผู้เฒ่าเยี่ยวางพู่กันของเขาลง แล้วถามว่า: "เยี่ยชิวเอาชนะลี มยองฮันได้ มีชื่อเสียงภายใรเวลาอันรวดเร็ว สมแล้วที่มีสายเลือดตระกูลเยี่ยของฉัน เพียงแต่ว่า การมีชื่อเสียงตั้งยังหนุ่มนั้นก็ไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป อิงจื่อ แล้วตอนนี้เยี่ยชิวกำลังทำอะไรอยู่?”

"เขาอยู่ที่โรงแรมครับ" ร่างสีดำที่เหมือนวิญญาณปรากฏขึ้นข้างหลังผู้เฒ่าเยี่ย