วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 414

“ปัง!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงปืนดังขึ้น

ทันทีที่หลงเยี่ยลงจากรถ ก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นทันที เขาก็เอื้อมมือไปที่เอวเพื่อชักปืนออกมาโดยสัญชาตญาณ

อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อมา เขารู้สึกเหมือนขนทั่วร่างกายของเขากำลังจะระเบิด ราวกับว่าเขากำลังถูกปกคลุมไปด้วยเงาแห่งความตาย

เขาเงยหน้าขึ้น และพบว่ามีกระสุนผ่านหน้าเขาไป

ระยะห่างไม่ถึงครึ่งเมตร

ยังไงก็ยากที่จะหลบทัน

“จบแล้ว! ไม่คิดว่าวันนี้ฉันต้องตายที่นี่!”

หลงเยี่ยหลับตาลงยอมรับชะตากรรม

เขาถึงขั้นจินตนาการว่า ภายในเวลาไม่กี่วินาทีต่อจากนี้ กระสุนคงจะทะลุหัวใจของเขา จากนั้น เขาก็คงจะนอนจมกองเลือด และหยุดหายใจในที่สุด

หากแต่ว่า หลงเยี่ยรอได้สักพัก ก็ยังไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดสักนิดเดียว

“หรือว่านี่คือความรู้สึกของความตายงั้นเหรอ? แม้กระทั่งความรู้สึกเจ็บก็ไม่มี?”

หลงเยี่ยลืมตาขึ้น และพบว่ามีร่างหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา นั่นคือเยี่ยชิว!

“เพียะ”

ทันใดนั้น ถังเฟยก็ตบหน้าหลงเยี่ยอย่างแรง และตะโกน: "เป็นบ้าอะไร นี่นายโง่หรือเปล่า? ถ้าเมื่อกี้นี้ไม่ได้เยี่ยชิวไว้ล่ะก็ ตอนนี้นายคงตายไปแล้ว"

“ผมยังไม่ตายงั้นเหรอ?” หลงเยี่ยยังคงสับสนเล็กน้อย

“ตายบ้านนายสิ! เยี่ยชิวเป็นคนช่วยนายไว้!” ถังเฟยพูดด้วยความโกรธ

ถ้าเยี่ยชิวลงมือได้ไม่ทันเวลา ไม่งั้นหลงเยี่ยก็คงได้ตายไปแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้น ถังเฟยก็ไม่เพียงแต่จะสูญเสียพี่น้องไปเท่านั้น แต่เขายังไม่มีหน้าจะไปเจอกับครอบครัวของหลงเยี่ยอีกด้วย

หลงเยี่ยตกตะลึง หยิกตัวเองแรงๆหนึ่งที และหายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวด ตอนนั้นเองที่เขามั่นใจว่าเขายังมีชีวิตอยู่จริงๆ

“เยี่ย เยี่ยชิว นายช่วยฉันไว้งั้นเหรอ”” หลงเยี่ยสงสัยและถาม

เขาไม่เข้าใจ เมื่อกี้นี้กระสุนอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงครึ่งเมตรด้วยซ้ำ แต่เยี่ยชิวอยู่ห่างออกไปตั้งหลายเมตร เยี่ยชิวจะมาช่วยเขาได้ยังไง?

เยี่ยชิวหันกลับมา หันหน้าไปทางหลงเยี่ย และแบมือออก

จากนั้นหลงเยี่ยก็เห็นกระสุนยาวสามเซนติเมตรบนฝ่ามือของเยี่ยชิว ที่กำลังเปล่งประกายภายใต้ดวงอาทิตย์นี้

สีหน้าของหลงเยี่ยเปลี่ยนไปอย่างมาก: "นาย นายจับกระสุนด้วยฝ่ามืองั้นเหรอ?"

“แล้วไม่ใช่รึไง?” เยี่ยชิวยิ้มเล็กน้อย

ทันใดนั้น หลงเยี่ยในใจเขาก็รู้สึกเหมือนมีคลื่นลูกใหญ่ถาโถม ไม่คิดว่าเขาจับกระสุนได้ด้วยฝ่ามือจริงๆ นี่นายยังเป็นมนุษย์อยู่งั้นเหรอ?

ในที่สุดหลงเยี่ยก็เข้าใจได้ว่า ถังเฟยไม่ได้โกหกเขา ว่าเยี่ยชิวนั้นไม่ธรรมดา และในเวลาสำคัญเช่นนี้จะสามารถช่วยชีวิตเขาได้

"ขอบคุณ"

หลงเยี่ยขอบคุณด้วยใจจริง ถ้าเมื่อกี้ไม่ได้เยี่ยชิวละก็ ตอนนี้เขาคงอยู่บนเส้นทางสู่ปรโลกไปแล้ว

“ไม่เป็นไร”

ในขณะที่หลายคนกำลังพูดคุยกันอยู่ คนจากกองร้อยปฏิบัติการพิเศษ ก็รีบมุ่งหน้าเพื่อตั้งวงล้อมอีกครั้ง จากนั้นจึงเหนี่ยวไกปืนไปทางทะเลทรายโกบี

“ปังปังปัง…”

ท่ามกลางฝูงกระสุน ก็มีร่างหนึ่งปรากฏอยู่ที่ทะเลทรายโกบี ใบหน้าของเขาเป็นสีเทา และเส้นเลือดบนหน้าผากของเขานูน นั่นมันซอมบี้!

ทันทีที่ ทันทีที่เยี่ยชิวเห็นซอมบี้ เขาก็รีบก้าวไปข้างหน้า และยืนอยู่ข้างๆวงล้อมเพื่อสังเกต

เขาสังเกตเห็นว่า ถึงจะมีกระสุนหลายร้อยนัดยิงเข้าที่ร่างของซอมบี้ เกิดประกายไฟ แต่แล้วกระสุนทั้งหมดนั่นก็กระเด็นออกหมด ราวกับว่ากระสุนไม่ได้โดนร่างกายของมนุษย์ แต่เหมือนโดนแผ่นเหล็กกันกระสุนซะมากกว่า

ฉากๆนี้ น่ากลัวมาก

และเห็นว่าซอมบี้นั่นกระโดดไปที่ทะเลทรายโกบี เริ่มกระโดดออกไปไกลเรื่อยๆ และอีกไม่นานก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย