วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 415

“นายจะไปคนเดียวงั้นเหรอ?”

ถังเฟยตกใจในตอนแรก จากนั้นก็รีบพูดว่า "ไม่ได้ มันอันตรายเกินไปเกินกว่าที่นายจะไปคนเดียว"

“เพราะว่ามันอันตราย ฉันถึงตัดสินใจไปคนเดียว” เยี่ยชิวพูด “นายคือผู้นำของภารกิจครั้งนี้ ถ้าทั้งนายและฉันไปตายด้วยกันทั้งหมด แล้วใครจะเป็นคนนำทีมล่ะ?”

ถังเฟยพูดว่า "ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันจะไม่ปล่อยให้นายตกอยู่ในอันตรายเพียงลำพัง"

พอได้ยินแบบนั้น เยี่ยชิวก็รู้สึกซาบซึ้งใจ

“ฉันจะไปกับหมอเยี่ย!” หลงเยี่ยจู่ๆ ก็พูดขึ้น

ดวงตาของถังเฟยเป็นประกายขึ้น ถ้าหลงเยี่ยนำทัพพาคนจากหน่วยกองรบพิเศษและติดตามเยี่ยชิวไปจัดการเหล่าผีดิบ พวกเขาคงจะสามารถดูแลซึ่งกันและกันได้

“อย่าเลย ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ฉันคงรับผิดชอบไม่ไหว”

เหตุผลที่เยี่ยชิวไม่อยากให้หลงเยี่ยตามเขาไปด้วยเป็นเพราะเขาไม่ต้องการพกลูกติดไปด้วย

ท้ายที่สุดแล้วในสายตาของเยี่ยชิวนั้น หลงเยี่ยกับพวกในหน่วยกองรบพิเศษนั้นห่างไกลจากการเป็นคู่ต่อสู้ของผีดิบมาก

ในระหว่างเคลื่อนย้าย หากตกไปอยู่ท่ามกลางพวกผีดิบ เยี่ยชิวมั่นใจว่าเขาจะสามารถหลบหนีเอาตัวรอดได้ แต่ถ้าหลงเยี่ยตามมาด้วย ตอนนั้นจะหนีออกมาได้ไหมคงพูดยากแล้ว

เมื่อได้ยินคำพูดของเยี่ยชิว หลงเยี่ยก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย จากนั้นก็พูดว่า "ฉันเป็นทหาร ถ้าฉันจะต้องตายในสนามรบ มันก็ถือว่าเป็นเกียรติของฉันและมันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนาย!"

“นายคิดอย่างนั้น แล้วครอบครัวของนายจะคิดอย่างนั้นไหม?” เยี่ยชิวพูด “ฉันไม่ต้องการให้ครอบครัวของนายเกลียดฉันไปตลอดชีวิต”

หลงเยี่ยพูดน้ำเสียงจริงจัง "ฉันเชื่อว่าครอบครัวของฉัน พวกเขาน่าจะเตรียมใจพร้อมตั้งแต่วันแรกที่ฉันเข้าร่วมกองทัพแล้วล่ะ"

เตรียมพร้อมก็บ้าแล้ว!

ไม่มีพ่อแม่คนไหนในโลกที่จะสามารถยอมรับโศกนาฏกรรมการสูญเสียลูกยามแก่ชราได้

แม้ว่าหลงเยี่ยจะมาจากครอบครัวทหาร แม้ว่าปู่ของเขาจะเป็นถึงนายพลหลงไห่เฉิงก็ตาม แต่ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเขาขึ้นมา ครอบครัวของเขาก็คงไม่สามารถยอมรับได้แน่นอน

นี่คือธรรมชาติของมนุษย์

ยิ่งไปกว่านั้น หลงเยี่ยก็ยังเป็นลูกคนเดียวของตระกูลหลงด้วย

หากเจออันตราย แล้วเยี่ยชิวกับหลงเยี่ยตายไปด้วยกันคงไม่เป็นไร แต่ถ้าเยี่ยชิว รอดแล้วหลงเยี่ยตาย ตระกูลหลงจะเกลียดเขาก็คงไม่แปลก

ดังนั้นจึงไม่ควรพาหลงเยี่ยไปจับผีดิบ

“แค่ฉันคนเดียวก็เพียงพอแล้ว ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคนอื่น” เยี่ยชิวปฏิเสธอีกครั้ง

ถังเฟยคิดว่าเป็นเพราะเยี่ยชิวไม่อยากเจอหลงเยี่ย จึงพูดว่า "ให้กู่เฟิงพาคนไปด้วยสองสามคน..."

“ก็ไม่จำเป็นเหมือนกัน” ยังไม่ทันที่ถังเฟยจะพูดจบ เยี่ยชิวก็พูดว่า “พวกนายอยู่ที่นี่และระวังตัวด้วย ฉันจะรีบกลับมา”

เมื่อเห็นว่าเยี่ยชิวตัดสินใจแล้ว ถังเฟยก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเตือนเขา "ระวังด้วยล่ะ"

“อืม” เยี่ยชิวพยักหน้าและเตรียมที่จะเดินทาง

"เดี๋ยวก่อน" จู่ๆ ถังเฟยก็เรียกเขา

เยี่ยชิวมองไปที่ถังเฟยด้วยสายตาที่สงสัย

ถังเฟยหันหลังกลับและหยิบกระเป๋าเป้ออกมาจากรถ จากนั้นก็มอบให้เยี่ยชิวแล้วพูดว่า "มีอาวุธและอุปกรณ์ป้องกันตัวอยู่ในนั้น นายพกติดตัวไว้"

เยี่ยชิวหยิบกระเป๋าเป้มาและเปิดออก จากนั้นก็พบว่ามีทั้งปืน ระเบิดมือ ระเบิดดึงสลัก กริช และอาวุธไฮเทคบางชนิดที่วังซาตานคิดค้นขึ้นมา

เยี่ยชิวหยิบกริชขึ้นมา พูดด้วยรอยยิ้ม "มีแค่มันก็เพียงพอแล้ว"

“เยี่ยชิว นี่มันอันตรายมาก อีกทั้งนายยังไปคนเดียวอีก นายควรจะพกไปเยอะ…”

“ระเบิดพวกนั้น เวลามันระเบิด มันจะส่งเสียงดังมาก จนทำให้พวกผีดิบพวกนั้นระวังตัว ฉันแค่อยากจะไปจับผีดิบ จัดการอย่างเงียบๆ ก็โอเคแล้ว”

"แต่……"

"รอฉันกลับมา!"

หลังจากที่เยี่ยชิวทิ้งทั้งสี่คำนี้ไว้ เขาก็พุ่งตัวออกไปเหมือนลูกธนู

เพียงแค่แวบเดียว เขาก็หายตัวไปจากสายตาของทุกคน

หลังจากนั้นไม่นาน หลงเยี่ยก็ถามว่า "เหล่าถัง ทำไมเยี่ยชิวถึงยอมจัดการคนเดียว แถมยังไม่พาฉันไปด้วย"

ทำไมไม่พาไปด้วย คิดเองไม่ได้เลยเหรอ?

ถ้านายไปด้วยก็มีแต่จะถ่วงแข้งถ่วงขาเขา

ถังเฟยพูดเบาๆ "อาจเป็นเพราะนายหน้าตาไม่ดีมั้ง!"

หลงเยี่ย "..."

…

ความเร็วของเยี่ยชิวนั้นเร็วมาก หลังจากเข้าไปในทะเลทรายเขาก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

หนึ่งพันเมตร

หนึ่งพันสองร้อยเมตร