วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 43
ฉับพลันลมหายใจของเยี่ยชิวก็เปลี่ยนเป็นถี่ขึ้นมาทันที เขายังเป็นผู้ชายบริสุทธิ์ จะทนรับกับการยั่วยวนแบบนี้ได้ยังไงล่ะ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเด็กผู้ชายอายุเท่าเขา ผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่ เต็มไปด้วยแรงดึงดูดที่เหมือนกับยาพิษ และยิ่งเป็นหลินจิงจื้อผู้หญิงสวยและมีเสน่ห์มาก
ชั่วพริบตาเดียว เยี่ยชิวก็รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองควบคุมไม่ได้ ก็พูดติดอ่าง“พี่หลิน คุณอย่าทำแบบนี้”
“แล้วให้ฉันทำยังไง?”
“ยังไงก็อย่าทำแบบนี้”
“นายคิดว่าใส่เสื้อผ้าไม่สะดวกใช่ไหม?”หลินจิงจื้อยื่นนิ้วมือไปทิ่มหน้าผากของเยี่ยชิวเบาๆ และพูดออดอ้อน“นายเลวมาก แต่ว่า ฉันชอบ”
พูดจบ หลินจิงจื้อก็เตรียมพร้อมจะถอดเสื้อ
เยี่ยชิวตกใจมาก รีบกดมือของหลินจิงจื้อเอาไว้ และพูด“พี่หลิน ผมขอร้องคุณแล้ว อย่าทำแบบนี้ได้ไหม？”
“ทำไมล่ะ นายไม่อยากดูเหรอ?”
อยาก?
อยากดูมาก!
เยี่ยชิวรู้สึกว่า แค่เป็นผู้ชายปกติ ก็ต้องอยากดูแน่นอน ถึงยังไงหลินจิงจื้อผู้หญิงคนนี้ ก็ไม่ธรรมดา
แต่ว่า ในฐานะที่เป็นหมอ เขาต้องรักษาจรรยาบรรณในวิชาชีพ ไม่สามารถใกล้ชิดสนิทสนมกับคนไข้มากเกินไป และที่นี่คือห้องผู้ป่วย ถ้าหากถูกคนอื่นเห็น ก็จะมีผลกระทบที่ไม่ดี
“พี่หลิน ผมเปลี่ยนยาให้คุณเถอะ?”เยี่ยชิวเปลี่ยนเรื่องคุย
“ก่อนหน้านี้พยาบาลผู้ช่วยเปลี่ยนให้ฉันแล้ว ไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว”หลินจิงจื้อพูด
“ถ้าอย่างนั้นผมรินน้ำให้คุณ?”
“ฉันไม่ดื่ม”
“ถ้าอย่างนั้นคุณหิวหรือยัง?ผมจะไปซื้อขนมให้คุณที่โรงอาหาร?”
“ฉันก็ไม่หิว”
“ถ้าอย่างนั้น”
“พอแล้ว อย่าเปลี่ยนเรื่อง ฉันถามนายว่า นายอยากจะดูไหม?”หลินจิงจื้อหรี่ตามองเยี่ยชิว และพูดออดอ้อน“ต้องซื่อสัตย์ ไม่อนุญาตให้พูดโกหก”
เยี่ยชิวลังเลเล็กน้อย ก็พยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้นยังจะรออะไรอีก?รีบเอามือมาเปิด ฉันให้นายดู”หลินจิงจื้อพูดพลางยิ้ม“คนอื่นอยากดูฉันยังไม่ให้ดูเลยนะ”
“พี่หลิน อย่าทำแบบนี้”
“รีบเอามือมาเปิดสิ”
“พี่หลิน”
“เป็นเด็กดี ต้องเชื่อฟัง”
“พอแล้ว!”เยี่ยชิวพูดตวาดขึ้นมากะทันหัน
หลินจิงจื้อคิดไม่ถึงว่า เยี่ยชิวจะตวาดใส่เธอ นิ่งอึ้งไปสามวินาที น้ำตาก็ไหลออกมา
เมื่อกี้เยี่ยชิวก็ถูกบังคับจนลืมตัว ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง กระวนกระวายจนตวาดใส่หลินจิงจื้อ แต่หลังจากตวาดเสร็จ เขาก็เสียใจภายหลังแล้ว
พี่หลินแค่อยากล้อเล่นกับตัวเองเท่านั้นเอง ฉันจะจริงจังทำไม?
ถ้าหากพี่หลินโกรธขึ้นมา ถ้าอย่างนั้นตัวเองต้องลำบากแน่
เยี่ยชิวก็รีบพูดอธิบาย“พี่หลิน ขอโทษ เมื่อกี้ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“นายตั้งใจ นายโมโหใส่ฉัน เมื่อกี้นายโมโหใส่ฉัน”
“ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
“หึ ฉันไม่อยากคุยกับนายแล้ว นึกไม่ถึงว่านายจะโมโหใส่ฉัน ฉันน้อยใจมาก ฮือๆ”
เห็นหลินจิงจื้อยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา เยี่ยชิวก็ลุกลี้ลุกลนขึ้นมา จับพลัดจับผลู เขาจึงกอดหลินจิงจื้อไว้ทันที
ชั่วพริบตาเดียว หลินจิงจื้อก็ตัวแข็งทื่อ สายตาปรากฏความเยือกเย็นที่จำฝังใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ