วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 42
“หัวหน้าไป๋ คุณเป็นอะไร?”
เยี่ยชิวเห็นไป๋ปิงสีหน้าผิดปกติ ก็รีบถาม ในขณะเดียวกัน สายตาก็ชำเลืองมองการ์ดอย่างรวดเร็ว
เห็นแค่ข้างบนการ์ดเขียนว่า“คืนนี้หนึ่งทุ่ม สุ่ยจิงกง ต้องเจอกันให้ได้!”
ด้านล่างสุดยังเซ็นชื่อไว้
เซียวชิงตี้!
สามคำนี้มีชีวิตชีวาและกระฉับกระเฉง ระหว่างบรรทัด เผยให้เห็นถึงความสะเพร่า
เยี่ยชิวอยากรู้ ทำไมไป๋ปิงเห็นการ์ดนี้แล้วก็เหมือนกับยั้งสติไม่อยู่ หรือว่าเกี่ยวข้องกับชื่อของคนบนการ์ด?
“หัวหน้าไป๋ เซียวชิงตี้คือใครเหรอครับ?”เยี่ยชิวถาม
“ไม่เกี่ยวกับนาย”ไป๋ปิงพูดจบ ก็รีบเดินเข้าไปในห้องทำงาน
เยี่ยชิวก็เตรียมจะเดินตามเข้าไป คิดไม่ถึงว่า หลังจากไป๋ปิงเข้าไปในห้องทำงานก็ล็อกประตูทันที ไม่ให้เขาเข้าไป
“หัวหน้าไป๋ หัวหน้าไป๋”
เยี่ยชิวเรียกอยู่ด้านนอกประตูหลายครั้ง ไป๋ปิงก็ไม่สนใจเขา เขาจึงกลับไปหาหลินจิงจื้อที่ห้องผู้ป่วยพิเศษ
เดินเข้าไป ก็เห็นหลินจิงจื้อนั่งอยู่บนเตียง เล่นโทรโทรศัพท์พลางหัวเราะ ร่างกายก็สั่นเทาไปพร้อมกัน พร้อมกับกระต่ายสองตัวที่อยู่ข้างหน้ากำลังกระโดดอย่างรุนแรง ราวกับจะพุ่งออกมาได้ทุกเมื่อ
เยี่ยชิวทนไม่ไหวกับฉากนี้ หมุนตัวกลับอยากจะออกไป
“หยุดก่อน!”เสียงของหลินจิงจื้อดังเข้ามาจากด้านหลัง “ในเมื่อมาแล้ว ทำไมถึงยังจะออกไปอีก?”
เยี่ยชิวจึงจำเป็นต้องหมุนตัวกลับมา และพูด“พี่หลิน นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นคุณหัวเราะมีความสุขขนาดนี้ ผมไม่กล้ารบกวนคุณ”
หลินจิงจื้อทำตาเยิ้ม“พูดความจริงเถอะ!”
เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าคำพูดโกหกของตัวเองจะถูกหลินจิงจื้อดูออกแล้ว และพูด“พี่หลิน ผมจะพูดความจริง คุณอย่าโกรธผม”
“ฉันไม่โกรธ นายพูดเถอะ”
เยี่ยชิวชำเลืองมองหน้าอกของหลินจิงจื้อ พูดด้วยความเขินอาย“คุณจัดระเบียบคอเสื้อให้ดีหน่อยเถอะ?แบบนี้ผมทนไม่ไหวแล้ว”
หลินจิงจื้อหรี่ตามอง มองเยี่ยชิวพลางยิ้มตาหยีและพูด“บอกฉันว่านายทนไม่ไหวที่ไหน?หัวใจทนไม่ไหวหรือว่าร่างกายทนไม่ไหว?”
คำถามนี้ก็ค่อนข้างจะเก้อเขิน เยี่ยชิวไม่รู้ว่าจะตอบยังไง สีหน้าก็ยิ่งแดง
“นายเข้ามานี่”หลินจิงจื้อใช้นิ้วมือเรียกเยี่ยชิว
“จะทำอะไรครับ?”เยี่ยชิวถาม
“ให้นายเข้ามาก็เข้ามาเถอะ ฉันไม่กินนายหรอก”หลินจิงจื้อดูเหมือนไม่พอใจ
เยี่ยชิวเดินไปถึงด้านหน้าเตียงผู้ป่วย
หลินจิงจื้อเอียงหน้า และพูด“ช่วยฉันจัดระเบียบคอเสื้อหน่อย”
“หา!”เยี่ยชิวสีหน้ามึนงง ก้มหน้ามอง หน้าแดงและพูด“พี่หลิน แบบนี้ไม่ดีเถอะ หญิงชายไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน”
“นายยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม?รีบหน่อย!”ไม่รอให้เยี่ยชิวพูดจบ หลินจิงจื้อก็พูดเร่งด้วยความรำคาญ
“แต่ว่าพี่หลิน ผมขอร้องคุณแล้ว คุณอย่าทำให้ผมลำบากใจเถอะ”
“ฉันทำให้นายลำบากใจที่ไหน?ถ้านายไม่ทำตามที่ฉันบอก ฉันก็จะตะโกนว่านายลวนลามฉัน นายก็รู้นิสัยของฉัน ฉันพูดจริงทำจริง”
“ก็ได้ ผมจะช่วยคุณ”
เยี่ยชิวจำเป็นต้องช่วยจัดระเบียบคอเสื้อของหลินจิงจื้อ
เห็นสีหน้าเขาน้อยใจ เหมือนถูกโขกสับ หลินจิงจื้อก็หลุดหัวเราะออกมา และพูด“สวยไหม?”
“พี่หลินคุณพูดอะไร?”เยี่ยชิวยังไม่เข้าใจ
“นายก้มมองดูเถอะ ก็จะรู้แล้ว”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ