วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 42

“หัวหน้าไป๋ คุณเป็นอะไร?”

เยี่ยชิวเห็นไป๋ปิงสีหน้าผิดปกติ ก็รีบถาม ในขณะเดียวกัน สายตาก็ชำเลืองมองการ์ดอย่างรวดเร็ว

เห็นแค่ข้างบนการ์ดเขียนว่า“คืนนี้หนึ่งทุ่ม สุ่ยจิงกง ต้องเจอกันให้ได้!”

ด้านล่างสุดยังเซ็นชื่อไว้

เซียวชิงตี้!

สามคำนี้มีชีวิตชีวาและกระฉับกระเฉง ระหว่างบรรทัด เผยให้เห็นถึงความสะเพร่า

เยี่ยชิวอยากรู้ ทำไมไป๋ปิงเห็นการ์ดนี้แล้วก็เหมือนกับยั้งสติไม่อยู่ หรือว่าเกี่ยวข้องกับชื่อของคนบนการ์ด?

“หัวหน้าไป๋ เซียวชิงตี้คือใครเหรอครับ?”เยี่ยชิวถาม

“ไม่เกี่ยวกับนาย”ไป๋ปิงพูดจบ ก็รีบเดินเข้าไปในห้องทำงาน

เยี่ยชิวก็เตรียมจะเดินตามเข้าไป คิดไม่ถึงว่า หลังจากไป๋ปิงเข้าไปในห้องทำงานก็ล็อกประตูทันที ไม่ให้เขาเข้าไป

“หัวหน้าไป๋ หัวหน้าไป๋”

เยี่ยชิวเรียกอยู่ด้านนอกประตูหลายครั้ง ไป๋ปิงก็ไม่สนใจเขา เขาจึงกลับไปหาหลินจิงจื้อที่ห้องผู้ป่วยพิเศษ

เดินเข้าไป ก็เห็นหลินจิงจื้อนั่งอยู่บนเตียง เล่นโทรโทรศัพท์พลางหัวเราะ ร่างกายก็สั่นเทาไปพร้อมกัน พร้อมกับกระต่ายสองตัวที่อยู่ข้างหน้ากำลังกระโดดอย่างรุนแรง ราวกับจะพุ่งออกมาได้ทุกเมื่อ

เยี่ยชิวทนไม่ไหวกับฉากนี้ หมุนตัวกลับอยากจะออกไป

“หยุดก่อน!”เสียงของหลินจิงจื้อดังเข้ามาจากด้านหลัง “ในเมื่อมาแล้ว ทำไมถึงยังจะออกไปอีก?”

เยี่ยชิวจึงจำเป็นต้องหมุนตัวกลับมา และพูด“พี่หลิน นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นคุณหัวเราะมีความสุขขนาดนี้ ผมไม่กล้ารบกวนคุณ”

หลินจิงจื้อทำตาเยิ้ม“พูดความจริงเถอะ!”

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าคำพูดโกหกของตัวเองจะถูกหลินจิงจื้อดูออกแล้ว และพูด“พี่หลิน ผมจะพูดความจริง คุณอย่าโกรธผม”

“ฉันไม่โกรธ นายพูดเถอะ”

เยี่ยชิวชำเลืองมองหน้าอกของหลินจิงจื้อ พูดด้วยความเขินอาย“คุณจัดระเบียบคอเสื้อให้ดีหน่อยเถอะ?แบบนี้ผมทนไม่ไหวแล้ว”

หลินจิงจื้อหรี่ตามอง มองเยี่ยชิวพลางยิ้มตาหยีและพูด“บอกฉันว่านายทนไม่ไหวที่ไหน?หัวใจทนไม่ไหวหรือว่าร่างกายทนไม่ไหว?”

คำถามนี้ก็ค่อนข้างจะเก้อเขิน เยี่ยชิวไม่รู้ว่าจะตอบยังไง สีหน้าก็ยิ่งแดง

“นายเข้ามานี่”หลินจิงจื้อใช้นิ้วมือเรียกเยี่ยชิว

“จะทำอะไรครับ?”เยี่ยชิวถาม

“ให้นายเข้ามาก็เข้ามาเถอะ ฉันไม่กินนายหรอก”หลินจิงจื้อดูเหมือนไม่พอใจ

เยี่ยชิวเดินไปถึงด้านหน้าเตียงผู้ป่วย

หลินจิงจื้อเอียงหน้า และพูด“ช่วยฉันจัดระเบียบคอเสื้อหน่อย”

“หา!”เยี่ยชิวสีหน้ามึนงง ก้มหน้ามอง หน้าแดงและพูด“พี่หลิน แบบนี้ไม่ดีเถอะ หญิงชายไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน”

“นายยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม?รีบหน่อย!”ไม่รอให้เยี่ยชิวพูดจบ หลินจิงจื้อก็พูดเร่งด้วยความรำคาญ

“แต่ว่าพี่หลิน ผมขอร้องคุณแล้ว คุณอย่าทำให้ผมลำบากใจเถอะ”

“ฉันทำให้นายลำบากใจที่ไหน?ถ้านายไม่ทำตามที่ฉันบอก ฉันก็จะตะโกนว่านายลวนลามฉัน นายก็รู้นิสัยของฉัน ฉันพูดจริงทำจริง”

“ก็ได้ ผมจะช่วยคุณ”

เยี่ยชิวจำเป็นต้องช่วยจัดระเบียบคอเสื้อของหลินจิงจื้อ

เห็นสีหน้าเขาน้อยใจ เหมือนถูกโขกสับ หลินจิงจื้อก็หลุดหัวเราะออกมา และพูด“สวยไหม?”

“พี่หลินคุณพูดอะไร?”เยี่ยชิวยังไม่เข้าใจ

“นายก้มมองดูเถอะ ก็จะรู้แล้ว”