วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 42

“หัวหน้าไป๋ คุณเป็นอะไร?”

เยี่ยชิวเห็นไป๋ปิงสีหน้าผิดปกติ ก็รีบถาม ในขณะเดียวกัน สายตาก็ชำเลืองมองการ์ดอย่างรวดเร็ว

เห็นแค่ข้างบนการ์ดเขียนว่า“คืนนี้หนึ่งทุ่ม สุ่ยจิงกง ต้องเจอกันให้ได้!”

ด้านล่างสุดยังเซ็นชื่อไว้

เซียวชิงตี้!

สามคำนี้มีชีวิตชีวาและกระฉับกระเฉง ระหว่างบรรทัด เผยให้เห็นถึงความสะเพร่า

เยี่ยชิวอยากรู้ ทำไมไป๋ปิงเห็นการ์ดนี้แล้วก็เหมือนกับยั้งสติไม่อยู่ หรือว่าเกี่ยวข้องกับชื่อของคนบนการ์ด?

“หัวหน้าไป๋ เซียวชิงตี้คือใครเหรอครับ?”เยี่ยชิวถาม

“ไม่เกี่ยวกับนาย”ไป๋ปิงพูดจบ ก็รีบเดินเข้าไปในห้องทำงาน

เยี่ยชิวก็เตรียมจะเดินตามเข้าไป คิดไม่ถึงว่า หลังจากไป๋ปิงเข้าไปในห้องทำงานก็ล็อกประตูทันที ไม่ให้เขาเข้าไป

“หัวหน้าไป๋ หัวหน้าไป๋”

เยี่ยชิวเรียกอยู่ด้านนอกประตูหลายครั้ง ไป๋ปิงก็ไม่สนใจเขา เขาจึงกลับไปหาหลินจิงจื้อที่ห้องผู้ป่วยพิเศษ

เดินเข้าไป ก็เห็นหลินจิงจื้อนั่งอยู่บนเตียง เล่นโทรโทรศัพท์พลางหัวเราะ ร่างกายก็สั่นเทาไปพร้อมกัน พร้อมกับกระต่ายสองตัวที่อยู่ข้างหน้ากำลังกระโดดอย่างรุนแรง ราวกับจะพุ่งออกมาได้ทุกเมื่อ

เยี่ยชิวทนไม่ไหวกับฉากนี้ หมุนตัวกลับอยากจะออกไป

“หยุดก่อน!”เสียงของหลินจิงจื้อดังเข้ามาจากด้านหลัง “ในเมื่อมาแล้ว ทำไมถึงยังจะออกไปอีก?”

เยี่ยชิวจึงจำเป็นต้องหมุนตัวกลับมา และพูด“พี่หลิน นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นคุณหัวเราะมีความสุขขนาดนี้ ผมไม่กล้ารบกวนคุณ”

หลินจิงจื้อทำตาเยิ้ม“พูดความจริงเถอะ!”

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าคำพูดโกหกของตัวเองจะถูกหลินจิงจื้อดูออกแล้ว และพูด“พี่หลิน ผมจะพูดความจริง คุณอย่าโกรธผม”

“ฉันไม่โกรธ นายพูดเถอะ”

เยี่ยชิวชำเลืองมองหน้าอกของหลินจิงจื้อ พูดด้วยความเขินอาย“คุณจัดระเบียบคอเสื้อให้ดีหน่อยเถอะ?แบบนี้ผมทนไม่ไหวแล้ว”

หลินจิงจื้อหรี่ตามอง มองเยี่ยชิวพลางยิ้มตาหยีและพูด“บอกฉันว่านายทนไม่ไหวที่ไหน?หัวใจทนไม่ไหวหรือว่าร่างกายทนไม่ไหว?”

คำถามนี้ก็ค่อนข้างจะเก้อเขิน เยี่ยชิวไม่รู้ว่าจะตอบยังไง สีหน้าก็ยิ่งแดง

“นายเข้ามานี่”หลินจิงจื้อใช้นิ้วมือเรียกเยี่ยชิว

“จะทำอะไรครับ?”เยี่ยชิวถาม

“ให้นายเข้ามาก็เข้ามาเถอะ ฉันไม่กินนายหรอก”หลินจิงจื้อดูเหมือนไม่พอใจ

เยี่ยชิวเดินไปถึงด้านหน้าเตียงผู้ป่วย

หลินจิงจื้อเอียงหน้า และพูด“ช่วยฉันจัดระเบียบคอเสื้อหน่อย”

“หา!”เยี่ยชิวสีหน้ามึนงง ก้มหน้ามอง หน้าแดงและพูด“พี่หลิน แบบนี้ไม่ดีเถอะ หญิงชายไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน”

“นายยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม?รีบหน่อย!”ไม่รอให้เยี่ยชิวพูดจบ หลินจิงจื้อก็พูดเร่งด้วยความรำคาญ

“แต่ว่าพี่หลิน ผมขอร้องคุณแล้ว คุณอย่าทำให้ผมลำบากใจเถอะ”

“ฉันทำให้นายลำบากใจที่ไหน?ถ้านายไม่ทำตามที่ฉันบอก ฉันก็จะตะโกนว่านายลวนลามฉัน นายก็รู้นิสัยของฉัน ฉันพูดจริงทำจริง”

“ก็ได้ ผมจะช่วยคุณ”

เยี่ยชิวจำเป็นต้องช่วยจัดระเบียบคอเสื้อของหลินจิงจื้อ

เห็นสีหน้าเขาน้อยใจ เหมือนถูกโขกสับ หลินจิงจื้อก็หลุดหัวเราะออกมา และพูด“สวยไหม?”

“พี่หลินคุณพูดอะไร?”เยี่ยชิวยังไม่เข้าใจ

“นายก้มมองดูเถอะ ก็จะรู้แล้ว”

เยี่ยชิวอยากรู้มาก หลินจิงจื้อรู้ได้ยังไง?

“เพราะว่าฉันยังมีฉายาว่า สาวสวยที่รู้ทุกเรื่อง”หลินจิงจื้อแลบลิ้นปลิ้นตา แสดงสีหน้าที่น่ารักออกมา พร้อมกับถามเยี่ยชิว“นายเชื่อไหม?”

เยี่ยชิวส่ายหน้า

“เหอะ คาดไม่ถึงว่านายไม่เชื่อคำพูดของฉัน ฉันจะบอกนายให้ ฉันไม่ใช่แค่รู้เรื่องที่นายได้บรรจุ แต่ฉันยังรู้อีกว่าวันนี้นายใส่สีดำ”

“สีดำอะไร?”

“นายคิดว่าอะไรล่ะ?”

หลินจิงจื้อชำเลืองมองกางเกงของเยี่ยชิว และกะพริบตาใส่เขา

ชั่วพริบตาเดียว เยี่ยชิวก็หน้าแดงทันที

เขาในใจก็ยิ่งสงสัย แอบพูดในใจ หลินจิงจื้อรู้ได้ยังว่าข้างในเขาใส่สีดำ?

รู้แล้วก็ช่างเถอะ แต่ทำไมยังพูดออกมาอีกล่ะ?

ผู้หญิงคนนี้ จริงๆเลยเชียว

ผู้หญิงอายุสามสิบดุร้ายเหมือนเสือ

“นายดูตัวเอง ยังจะเขินอีก ไม่เคยเห็นใครเขินเหมือนนายขนาดนี้ ฮ่าๆ”หลินจิงจื้อหัวเราะ เพราะว่าขนาดที่ใหญ่เกินไป ร่างกายก็สั่นไหวไปด้วย รุนแรงจนไม่อาจหยุดยั้งได้

เยี่ยชิวอยากจะขุดหลุมแล้วมุดเข้าไป เขาไม่ใช่คนที่เขินง่ายๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไม อยู่ต่อหน้าหลินจิงจื้อ เขามักจะหน้าแดง

“เยี่ยชิว ผู้ชายมีงานทำอย่างเดียวไม่พอ ยังต้องมีอย่างอื่นด้วย”หลินจิงจื้อหุบยิ้มกะทันหัน และเปลี่ยนไปเร็วมาก

“พี่หลิน คุณกำลังชี้แนะใช่ไหม?”เยี่ยชิวถามด้วยความสงสัย

“ควรมีเส้นการงานด้วย”หลินจิงจื้อก้มตัวลง ร่องสีขาวก็ปรากฏขึ้นมา ลึกจนไม่เห็นที่สิ้นสุด

เยี่ยชิวชำเลืองตามอง ฉับพลันลมหายใจก็เปลี่ยนเป็นถี่ขึ้น