วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 41

ชั่วพริบตาเดียว กลิ่นเหม็นเน่าก็โชยเข้ามาในจมูก

กัวต้านู่เกือบจะอ้วกออกมา

น่าสะอิดสะเอียนมาก

ถ้าไม่เพราะว่าตอนนี้มีคนอยู่ เขาจะเข้าไปตบหน้าหลี่เหล่าโดยไม่ลังเล

แม่ง เยี่ยชิวยืนอยู่ตรงหน้านานขนาดนี้ แกไม่ยอมอ้วกใส่หน้ามัน ทำไมต้องมาอ้วกใส่หน้าฉัน?

ยังรังแกคนที่ไร้เดียงสาเหรอ!

แต่ที่เกลียดที่สุดคือ คาดไม่ถึงว่าเยี่ยชิวจะควักโทรศัพท์ออกมาอย่างรวดเร็ว ถ่ายรูปกัวต้านู่อย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่ถ่ายก็หัวเราะไปด้วย “รองผู้อำนวยการกัว ตอนนี้คุณหล่อมาก!”

หล่อพ่อมึงสิ!

“เยี่ยชิว ฉันขอสั่งให้นายลบรูปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น”

“ไม่อย่างนั้นคุณจะไล่ผมออกใช่ไหม?ผมขอถามรองผู้อำนวยการกัว ไม่ทราบว่าผมถ่ายรูปผิดกฎทางการแพทย์ หรือผิดระเบียบของโรงพยาบาลตรงไหน?”

“นาย”

แค่กๆ!

ทันใดนั้น หลี่เหล่าที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยก็ไอขึ้นมา นอกจากเยี่ยชิว สายตาของคนอื่นก็หันไปทางเตียงผู้ป่วย

“พ่อ ท่านฟื้นแล้ว?”ผู้อำนวยการหลี่ก้าวเท้ายาว เดินไปถึงหน้าเตียงผู้ป่วย สีหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ

หลี่เหล่าค่อยๆลืมตาขึ้นมา พูดอย่างยากลำบาก“น้ำ น้ำ”

ผู้อำนวยการหลี่รีบรินน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว หลังจากนั้นก็ใช้ช้อนตักขึ้นมา ป้อนเข้าปากหลี่เหล่าอย่างระมัดระวัง

เห็นฉากนี้ ไป๋ปิงกับกัวต้านู่ก็ตกตะลึงจนตาค้าง

ฟื้นแล้วจริงๆเหรอ?

นี่เป็นไปได้ยังไง!

นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ไป๋ปิงมองเยี่ยชิวด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง คนอื่นอาจจะไม่รู้ แต่เธอรู้ชัดเจนดี ก่อนที่กัวต้านู่กับผู้อำนวยการหลี่จะเข้ามาในห้องผู้ป่วย เยี่ยชิวใช้คาถาเรียกวิญญาณหลี่เหล่า

หรือว่า สามารถเรียกวิญญาณได้จริงๆ

นี่ก็น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้วเถอะ!

ไป๋ปิงเชื่อว่าไม่มีพระเจ้า แต่ว่าฉากที่เห็นอยู่ตรงหน้า ทำให้เธอโค่นล้มความคิดของตัวเอง

ส่วนกัวต้านู่ หลังจากที่ตกตะลึง ก็โกรธมาก

เดิมทีเขาอยากใช้โอกาสครั้งนี้ ยืมมือคนอื่นฆ่า ถีบเยี่ยชิวออกจากโรงพยาบาลก่อน หลังจากนั้นฆ่าเขาทีละก้าวทีละก้าว มองเห็นว่ากำลังจะสำเร็จแล้ว ใครจะไปรู้ หลี่เหล่ากลับฟื้นขึ้นมาในเวลานี้

“อีกแค่ก้าวเดียว แผนของเขาก็จะสำเร็จแล้ว”

“ตาเฒ่าคนนี้ เวลาอื่นไม่ยอมจะฟื้น ทำไมถึงต้องมาฟื้นในเวลานี้ นี่คืออยากเป็นศัตรูกับเขาเหรอ?”

กัวต้านู่โกรธจนแทบกระอักเลือด

“ไม่ได้ จะไม่ยอมปล่อยเยี่ยชิวไปง่ายๆขนาดนี้ วันนี้ต้องหาโอกาสจัดการเขาให้ได้ ถ้าหากไม่ยืมมือของผู้อำนวยการหลี่ถีบเขาออกจากโรงพยาบาล หลังจากนี้เกรงว่าจะยากขึ้น!”

กัวต้านู่ขมวดคิ้วขึ้น ในใจเริ่มคิดหาแผน

บนเตียงผู้ป่วย

หลังจากที่หลี่เหล่าดื่มไปสองสามคำ ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา

“พ่อ ท่านเป็นยังไงบ้าง?”ผู้อำนวยการหลี่ถามด้วยความตื่นเต้น

“ฉันไม่เป็นไร”หลี่เหล่ามองไปบริเวณรอบๆ และถาม“ฉัน ฉันอยู่ที่ไหนเหรอ?”

“พ่อ ที่นี่คือโรงพยาบาล”ผู้อำนวยการหลี่พูดตอบ

“โรงพยาบาล?”หลี่เหล่าสีหน้างงงวย

“ใช่ครับ ที่นี่คือโรงพยาบาลเจียงโจว หลังจากที่ท่านสลบไปผมก็นำท่านส่งโรงพยาบาลแล้ว”

“ฉันสลบไปนานแค่ไหนแล้ว?”หลี่เหล่าถาม

“ห้าปีแล้วครับ”

“นึกไม่ถึงว่าจะห้าปีแล้ว ทำไมฉันรู้สึกว่าแค่งีบหลับไป”หลี่เหล่าค่อยๆยกมือขึ้น ลูบคลำใบหน้าของผู้อำนวยการหลี่ พูดด้วยความรักและสงสาร“อาหยาง ลูกผอมกว่าเมื่อก่อนแล้ว”