วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 454

งานเลี้ยงแสดงความยินดี?

คุณตาบอดหรือเปล่า?

คุณเคยเห็นงานเลี้ยงเฉลิมฉลองที่มีแผ่นจารึกไว้อาลัย กลอนงานศพ และเพลงไว้อาลัยไหม?

พวกทหารโกรธเคืองกับคำพูดเหล่านี้ จึงหันหน้าไปทางประตูพร้อมกัน

พวกเขาอยากรู้ว่า สิ่งของเหล่านี้ ใครกล้าอวดที่นี่?

ในเวลาเดียวกัน

“กล้าพลีชีพ คงอยากตายสินะ” ถังเฟยดึงปืนพกออกจากเอวของเขาอย่างรวดเร็วและหันหลังกลับทันที

แต่ในวินาทีต่อมา เขาก็ยืนตัวแข็ง ราวกับว่ามีใครบางคนร่ายมนตร์ที่ทำให้กลายเป็นหิน โดยจ้องมองไปที่ประตู

“เยี่ย เยี่ยชิว...…คือ...…คุณจริงๆเหรอ?”

เสียงของถังเฟยสั่นเล็กน้อยในขณะที่เขาพูด

อันที่จริง ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นที่ไม่เชื่อ แม้แต่คนอื่นๆที่อยู่ในปัจจุบันก็ตกตะลึงเมื่อเห็นเยี่ยชิว เพราะพวกเขาเชื่อว่า หมอเยี่ย ได้ตายมานานแล้ว

ทันใดนั้นความโกลาหลก็ปะทุขึ้น

“หมอเยี่ยไม่ตายเหรอ?”

“เป็นไปได้อย่างไร?”

“เขาถูกฝังอยู่ใต้ทรายเป็นเวลาหลายวันหลายคืน แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขาเลย?”

ทหารหลายคนคิดว่าพวกเขาตาฝาด จึงขยี้ตาอย่างแรงแล้วมองอีกครั้ง จริงๆแล้วเยี่ยชิวยืนอยู่ที่ประตู ยิ้มให้พวกเขา ซึ่งทำให้พวกเขาหวาดกลัวจนถึงแก่นแท้

“นี่อาจเป็นวิญญาณของหมอเยี่ย?”

“ฉันได้ยินคนเฒ่าในหมู่บ้านพูดว่า คนที่ตายด้วยความรุนแรงและปฏิเสธที่จะรายงานต่อยมโลกจะต้องแก้แค้นผู้คน”

“เป็นไปได้ไหมที่หมอเยี่ยโกรธพวกเราที่ไม่ค้นหาและช่วยเหลือต่อไป เขาจึงกลับมาสร้างปัญหาให้เรา?”

“ไร้สาระ!” หลงเยี่ยจ้องมองทหารที่กำลังพูดอยู่และตะโกนว่า “พวกคุณทุกคนไม่เชื่อพระเจ้า แล้วจะเชื่อเรื่องไสยศาสตร์ได้อย่างไร?”

ทันใดนั้นเยี่ยชิวยืนอยู่ที่ประตู ยิ้มให้หลงเยี่ยและพูดว่า “หลงเยี่ย ฉันตายอย่างอนาถ!”

“ฉันถูกฝังอยู่ในทรายสีเหลืองเพื่อช่วยเพื่อนของฉัน และคุณก็ไม่มาช่วยฉันด้วยซ้ำ”

“คราวนี้ฉันกลับมาเพื่อชำระแค้นกับพวกคุณทุกคน”

หลงเยี่ยถอยหลังไปสองก้าวด้วยความตกใจ ดึงปืนออกมาแล้วชี้ไปที่เยี่ยชิวขณะที่เขาตะโกนว่า “คุณเป็นมนุษย์หรือผี”

“ฉันเป็นผี” เยี่ยชิวยกมือขึ้นแล้วก้าวไปข้างหน้า คล้ายกับซอมบี้

หลงเยี่ยกลัวอย่างมากและรีบพูดว่า “เยี่ยชิว อย่ามายุ่ง”

“หลังจากที่คุณถูกฝังอยู่ใต้ทราย สมาชิกทุกคนในกองกำลังพิเศษของเราก็มีส่วนร่วมในการช่วยเหลือ”

“ไม่เพียงเท่านั้น เทพทหารยังรีบเร่งไปทางตะวันตกเฉียงเหนือเป็นการส่วนตัว และให้เขตทหารตะวันตกเฉียงเหนือส่งคนไปช่วยเหลือคุณ”

“ปู่ของฉันส่งคณะวิศวกรรมศาสตร์ไปร่วมค้นหาและช่วยเหลือ เราค้นหาทั้งวันทั้งคืนแต่ไม่พบคุณ เราจึงต้องยอมแพ้...…”

เยี่ยชิวก้าวไปข้างหน้าอีกสองก้าว

“เยี่ยชิว หยุดอยู่ตรงนั้น! หากคุณกล้าเข้ามาใกล้อีก ฉันจะยิง” หลงเยี่ยตะโกน

“เยี่ยมมาก! ไม่เพียงแต่พวกคุณไม่ได้ช่วยฉัน แต่ตอนนี้คุณยังต้องการที่จะฆ่าฉันด้วย คุณขาดความกตัญญูและความภักดีอย่างแท้จริง เอาล่ะ ยิงเลย!”

เยี่ยชิวจงใจทำหน้าตาบูดบึ้งและเดินหน้าต่อไป

“ปัง!”

หลงเยี่ยยิงปืนของเขา

กระสุนพุ่งเข้าใส่เยี่ยชิว และส่งเขากระเด็นไป

หลงเยี่ยตกตะลึง “นี้...…”

ดวงตาของถังเฟยเบิกกว้างด้วยความตกใจ

เป็นไปได้ไหมว่านี่คือจิตวิญญาณของเยี่ยชิวอย่างแท้จริง? ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่ได้รับผลกระทบจากกระสุนได้อย่างไร?

ปัง ปัง ปัง!

ทหารรีบดึงปืนออกมาและเล็งไปที่เยี่ยชิว

“พวกคุณเรียกตัวเองว่าทหาร แต่กลับหวาดกลัวได้ง่ายนัก น่าสงสาร” เยี่ยชิวกางมือออกแล้วพูดอย่างเหยียดหยาม “จะไม่แกล้งพวกคุณแล้ว”

หมายถึงอะไร?

ทหารไม่เข้าใจความตั้งใจของเยี่ยชิว และยังคงเล็งปืนไปที่เขา ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียด