วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 47

ไป๋ปิงอาศัยอยู่เป็นคอนโดเดี่ยว เวลาที่เยี่ยชิวรีบมาถึง ไป๋ปิงก็ยังมาร์หน้าอยู่

เห็นเยี่ยชิวแต่งชุดเต็มยศ ไป๋ปิงก็ชะงักไปเล็กน้อย

เยี่ยชิวในตอนนี้ ใส่เสื้อสูทสีน้ำเงินเข้มเข้ากับเสื้อเชิ้ตสีขาว ใส่เนกไทสีแดง ทำให้ดูทันสมัยและหล่อเหลา เวลาที่ยิ้ม ทำให้รู้สึกเหมือนลมในฤดูร้อน

“หัวหน้าไป๋ ผมแต่งตัวแบบนี้ได้ไหม?”เยี่ยชิวถาม

“ดีมาก”ไป๋ปิงพูด“ฉันยังตั้งใจเตรียมชุดไว้ให้นายแล้ว คิดไม่ถึงว่านายจะแต่งตัวเข้าชุดแล้ว ไม่เลว ชุดนี้สอดคล้องกับนิสัยเฉพาะตัวของนาย”

เยี่ยชิวรู้สึกเจ็บปวดใจ ถ้ารู้ว่าไป๋ปิงเตรียมชุดให้เขาแล้ว ก็คงไม่ต้องใช้เงินเยอะขนาดนั้น

“พวกเราจะออกไปตอนไหน?”เยี่ยชิวถาม

“รอฉันก่อน ฉันจะไปเปลี่ยนชุด”ไป๋ปิงพูดจบ ก็เดินเข้าไปในห้องนอน

เข้าไปสิบนาที เธอก็ออกมาจากห้องนอนแล้ว

ฉับพลัน เยี่ยชิวดวงตาก็เปล่งแสงประกาย

เห็นไป๋ปิงใส่ชุดกระโปรงยาวเปิดไหล่สีขาวบริสุทธิ์ เห็นกระดูกไหลปลาร้าที่สวย เอวบาง และมีส่วนเว้าส่วนโค้งที่สมบูรณ์แบบ อยู่ใต้แสงไฟอ่อนๆ ผิวขาวใสราวกับกระเบื้องเคลือบขาว

งดงามมีสง่าไม่มีอะไรเปรียบเทียบได้

เยี่ยชิวตกตะลึงจนตาค้าง

ในความภาพจำของเขา ไป๋ปิงใส่แต่ชุดทำงาน นอกจากมีความสามารถในการทำงาน ยังทำให้คนรู้สึกแข็งทื่อ แต่ว่าตอนนี้ หลังจากที่ไป๋ปิงที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว ก็เปลี่ยนเป็นคนละคน พุ่งชนเข้าสายตาคน

ไป๋ปิงถูกเยี่ยชิวจ้องมองจนเก้อเขิน ถามเสียงเบา“ได้ไหม?”

“เกินคำว่าได้ พูดง่ายๆก็คือได้มากๆ หัวหน้าไป๋ คุณรู้ไหม ผมคิดว่าตอนนี้สองคำที่สามารถบรรยายคุณได้”เยี่ยชิวพูด

“คำว่าอะไร?”

“นางฟ้า!”

ไป๋ปิงหน้าแดง และพูด“พูดจากะล่อนปลิ้นปล้อน!”

“จริงๆ หัวหน้าไป๋ คุณสวยมากจริงๆ”

ใบหน้าของไป๋ปิงก็ยิ่งแดง พร้อมกับพูด“ฉันไปแต่งหน้าแล้ว นายรอฉันก่อน”

“ครับ”

ไป๋ปิงกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง

เยี่ยชิวนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟา

ผ่านไปสี่สิบนาทีเต็มๆ ไป๋ปิงจึงออกมา

วินาทีที่เห็นไป๋ปิง ดวงตาของเยี่ยชิวแทบจะเข้าไปอยู่ในร่างกายเธอ

ถ้าหากไป๋ปิงไม่ได้แต่งหน้า ก็ให้เก้าสิบคะแนน ถ้าหลังจากแต่งหน้าแล้ว ก็จะให้หนึ่งร้อยคะแนนแน่นอน

แต่งหน้าไม่หนา กำลังพอดี

ผมสีดำมัดรวบตึงไว้ด้านหลัง เผยให้เห็นหน้าผากที่งดงาม คิ้วโค้งได้รูปงาม นัยน์ตาคู่นั้นเปล่งประกายราวกับดวงดาว

จมูกโด่ง แก้มชมพู ริมฝีปากนุ่มนวลและชุ่มชื่น เหมือนกับเชอร์รี ยังมีใบหน้ารูปไข่ที่งดงามสมบูรณ์แบบ

สวยทุกอย่าง!

ในเวลาเดียวกัน บนตัวของไป๋ปิงก็ยังแพร่กระจายความมีฐานะที่สูงส่ง ราวกับเจ้าหญิงที่เพิ่งจะออกมาจากตำหนัก

เห็นเยี่ยชิวถูกความสวยของตัวเองทำให้นิ่งอึ้งไป ไป๋ปิงก็รู้สึกเก้อเขิน เสแสร้งทำสีหน้าเย็นชา และถาม“นายกำลังมองอะไร?”

เยี่ยชิวได้สติกลับมา ก็พูด“หัวหน้าไป๋ คุณสวยจริงๆ ถ้าหากคุณเข้าวงการบันเทิง คะแนนความสวยก็พอๆกับดาราชื่อดัง”

ถูกเขาพูดชมขนาดนี้ ไป๋ปิงในใจก็ยิ่งเหมือนได้กินน้ำผึ้ง แต่บนใบหน้ายังคงเย็นชา ถามต่อไปว่า“แล้วนายคิดว่า ฉันสวย หรือว่าหลินจิงจื้อสวย?”

“พวกคุณสวยทั้งสองคน”