วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 490

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมอง และพบว่าคนที่พูดนั้นไม่ใช่ใครอื่นเลย แต่เป็นไป๋ยวี่จิง

ไป๋ยวี่จิงยืนอยู่ตรงนั้น คนรับใช้ได้ช่วยเขาหยุดเลือดไว้แล้ว และใช้ผ้ากอซพันรอบศีรษะ

เขาจ้องไปที่เยี่ยชิว และพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม: "ตระกูลไป๋ของเราไม่ใช่ที่ที่นายอยากมาเมื่อไหร่ก็มา อยากไปเมื่อไหร่ก็ไปหรอกนะ หากนายกล้าสร้างปัญหาที่นี่ โดยไม่ต้องจ่ายค่าเสียหายใดๆ แบบนั้นมันจะไม่ทำให้ผู้คนหัวเราะเยาะตระกูลไป๋ของเราเหรอ? ”

“เยี่ยชิว ฉันก็เป็นคนที่จิตใจดีมีเมตตา วันนี้เป็นวันมงคลสำหรับเผยเจี๋ยและไป๋ปิง ฉันไม่อยากจะก่อเรื่องให้ใหญ่โต”

“ถ้านายตัดแขนตัวเองไปซะ ฉันจะปล่อยให้นายมีชีวิตต่อได้ แต่ถ้าไม่งั้นก็...ตาย!”

ตอนที่ไป๋ยวี่จิงพูดคำว่า "ตาย" เจตนาฆ่าอย่างรุนแรงก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

เยี่ยชิวหัวเราะเยาะ: "ไป๋ยวี่จิง นายควรจะอายสักหน่อยมั้ย?"

“นายให้คนจำนวนมากเข้ามาขัดขวางและอยากจะฆ่าฉันระหว่างทางที่ไปปักกิ่ง ตอนนี้นายกลับมาบอกว่านายใจดีมีเมตตางั้นเหรอ ฉันล่ะรู้สึกละอายใจแทนตัวนายจริงๆ”

“ดูเหมือนว่าอาจารย์ฉางเหม่ยจะพูดถูกสินะ แกนี่มันเป็นไอ้สารเลวที่หน้าไม่อายจริงๆ”

เมื่ออาจารย์ฉางเหม่ยได้ยินแบบนี้ เขาก็รู้สึกหดหู่ใจอย่างยิ่ง

ฉันไปพูดแบบนี้ตอนไหน?

ทำไมฉันจำไม่ได้?

ไอ้สารเลว ใส่ร้ายใครไม่ใส่ มาใส่ร้ายฉันทำไม เพียงเพราะฉันดูใจดีอย่างงั้นเหรอ?

ไป๋ยวี่จิงดูเย็นชา และพูดว่า "เยี่ยชิว ฉันจะถามนายเป็นครั้งสุดท้ายว่า นายจะเลือกตัดแขนตัวเองซะ หรือนายจะเลือกความตาย?"

“ไป๋ยวี่จิง ดูเหมือนนายจะมองข้ามเรื่องหนึ่งไปนะ” เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า “นายคิดว่าวันนี้ฉันมาที่นี่เพียงเพราะว่าจะพาพี่ปิงไปงั้นเหรอ?”

“นายหมายความว่าอะไร?” ไป๋ยวี่จิงหรี่ตาลง

เยี่ยชิวกล่าวอย่างเย็นชา: "นายส่งคนมามากมายเพื่อขวางฉันไว้และจะฆ่าฉัน ฉันจะไม่อายมากเหรอถ้าฉันปล่อยให้นายมีชีวิตอยู่"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ทุกคนก็ตกใจ

"ไอ้เด็กนั่นหมายถึงอะไร?"

“มันต้องการจะฆ่าคุณไป๋?”

“บ้าไปแล้ว เขามันบ้าไปแล้วจริงๆสินะ!”

“ถ้านายไป๋ตาย เขาก็คงไม่รอดเช่นกัน!”

“บางทีเขาอาจจะกำลังทำให้นายไป๋กลัว...” คนที่พูดนั้นพึ่งพูดได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้นก็ได้ยินเยี่ยชิวพูดขึ้นมาเสียงดังว่า: "ถังเฟย หลงเยี่ย ฝากดูแลพี่ปิง หากเธอเป็นอะไรแม้แต่ปลายผมล่ะก็ พวกนายก็เตรียมหนังถลอกได้เลย!”

“ไม่ต้องห่วง เราจะดูแลพี่สะใภ้ของเราอย่างแน่นอน” หลงเยี่ยกล่าว

เยี่ยชิวปล่อยมือไป๋ปิงแล้วพูดเบาๆ : "พี่ปิงรอผมแปปนึงนะ"

ใบหน้าของไป๋ปิงเต็มไปด้วยความกังวล เขามองไปที่เยี่ยชิวแล้วพูดว่า "นายระวังด้วยล่ะ ไป๋ยวี่จิงอันตรายมากนะ"

“ไม่ต้องกังวล ไม่ว่าเขาจะร้ายกาจสักแค่ไหน ในสายตาผม เขาก็เป็นแค่ขยะ”

ขยะ?

เมื่อได้ยินสองคำนี้ ไป๋ยวี่จิงก็โกรธ

“ในเมื่อนายหาเรื่องตายเองนะ อย่ามาโทษฉันละกัน” ไป๋หยูจิงยกมือขวาขึ้น

ตึกตึกตึก!

บอดี้การ์ดมากกว่าร้อยคนออกจากวิลล่า และทุกคนก็ถือมีดไว้อยู่ในมือ

เห็นได้ว่า ไป๋ยวี่จิงคงคิดไว้แล้วว่าเยี่ยชิวจะมาสร้างความวุ่นวาย ดังนั้นเขาเลยเตรียมการไว้ล่วงหน้า

“แขกผู้มีเกียรติทุกท่าน เพื่อเป็นเลี่ยงการบาดเจ็บ ขอให้ทุกคนถอยมาด้านหลังด้วย” ไป๋ยวี่จิงเตือน

ทันใดนั้น แขกทุกคนก็กรูถอยหลังไป ทำให้เกิดพื้นที่โล่งๆขึ้น

บอดี้การ์ดมากกว่าร้อยคนก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและล้อมเยี่ยชิวไว้

เยี่ยชิวไม่ได้สนใจคนเหล่านี้ และพูดอย่างเหยียดหยาม: "ไป๋ยวี่จิงสมองของนายคงถูกอิฐนั่นทำให้เบลอไปแล้วแล้วสินะ? เฉาเทียนติ่งก็ยังไม่สามารถฆ่าฉันได้ แล้วนายคิดว่าไอ้พวกขี้แพ้นี้จะฆ่าฉันได้อย่างงั้นเหรอ?"

"จะฆ่าได้ไม่ได้ ก็ต้องลองดูถึงจะรู้" ไป๋ยวี่จิงบอกเหล่าบอดี้การ์ดว่า: "ใครที่สามารถฆ่าเขาได้ ฉันให้รางวัลหนึ่งล้าน"