วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 492

“ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าโยมเยี่ยอายุไม่เยอะแต่สายตาช่างดีเหลือเกิน”

ปรมาจารย์ตู้เออร์ยิ้มกล่าวว่า “ใช่แล้ว พลังสิงห์คำรามที่ฉันเพิ่งใช้ไปเป็นท่าไม้ตายหนึ่งในเจ็ดสิบสองท่าของพระพุทธศาสนา”

พลังสิงห์คำรามเป็นหนึ่งในทักษะที่หายากและส่งต่อเฉพาะในพระพุทธศาสนา ทักษะนี้ใช้กำลังภายในออกสู่ตานเถียนในร่างกายมนุษย์ มีพลังยิ่งใหญ่

เยี่ยชิวเกือบจะฆ่าไป๋ยวี่จิงได้แล้ว แต่ไม่คาดคิดในช่วงเวลาวิกฤต เขาไม่เพียงแต่ถูกปรมาจารย์ตู้เออร์ใช้เสียงคํารามของสิงโตจนถอยหลังเท่านั้น และยังถูกทำร้ายตรงจุดเหอกู่อีกด้วย

ต้องรู้ว่า ปรมาจารย์ตู้เออร์อยู่ห่างจากเยี่ยชิวตั้งสิบเมตร

หัวใจของเยี่ยชิวจมลง

พระเฒ่าองค์นี้ใช้เพียงพลังสิงห์คํารามอยู่ก็มีพลังอย่างยิ่งเท่านี้ ถ้าฉันลงมือสุดกําลัง ฉันจะต้านทานไหวไหม?

ปรมาจารย์ตู้เออร์กล่าวว่า “กางฟูของโยมเยี่ยนั้นดี ถ้าให้เวลานายอีกสิบปี ฉันอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนายได้ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเคยได้รับความโปรดปรานจากนายพลเฒ่าไป๋ วันนี้ฉันไม่อยากต่อสู้กับนายจริงๆ”

ไป๋หยวี่จิงพูดข้างๆ ว่า “อาจารย์ใหญ่ อย่าพูดเรื่องไร้สาระกับเขาแล้ว จับเขาไว้”

เยี่ยชิวเหลือบมองไป๋ยวี่จิงอย่างเย็นชา จากนั้นมองไปที่ปรมาจารย์ตู้เออร์และพูดว่า “อาจารย์ใหญ่ ลงมือเลย!”

ในขณะนี้ ไม่จําเป็นต้องพูดอะไรมากเกินไป มีเพียงแต่ต่อสู้

“ความกล้าหาญของโยมเยี่ยนั้นน่ายกย่อง ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ไม่เกรงใจแล้ว”

ปรมาจารย์ตู้เออร์ห้านิ้วกลางไว้ และรวบรวมพลังภายในไปที่ฝ่ามือ

ทันใดนั้น ใบไม้ที่ร่วงหล่นบนพื้นก็ถูกดูดขึ้นมา

ปรมาจารย์ตู้เออร์ หนีบใบไม้ด้วยสองนิ้วแล้วโยนออกเบา ๆ

“ชิ่ว!”

ใบไม้แตกออกจากอากาศ เหมือนใบมีดที่แหลมคมแล้วคํารามอย่างรวดเร็วในบนอากาศและไปยังเยี่ยชิว

เยี่ยชิวดูเคร่งขรึม

เขามองออกว่ากลอุบายที่ปรมาจารย์ตู้เออร์ใช้เป็นท่าไม้ตายหนึ่งในเจ็ดสิบสองเฉพาะพระพุทธศาสนาดรรชนีเด็ดบุปผา

ปรมาจารย์ตเติมพลังภายในไปที่ใบไม้ผ่านโดยนิ้วมือ ทำให้ใบไม้คมเหมือนใบมีดในทันที

ในเวลาที่กระพริบตา ใบไม้ได้บินไปตรงหน้าเยี่ยชิว

เยี่ยชิวชกออกไปเลยทันที

"ตึ้ง!"

หมัดมือชกไปที่ใบไม้ ทําให้เกิดเสียงกระแทกแบบโลหะ

ใบไม้แตกเป็นจุณ ในนั้นทันที

เยี่ยชิวยืนนิ่งอยู่กับที่

เมื่อเห็นฉากนี้ถังเฟยก็หัวเราะ “เยี่ยชิวต้านทานการโจมตีของปรมาจารย์ตู้เอไดไว้เเล้ว”

“เยี่ยมมากเลย! ดูเหมือนว่าปรมาจารย์ตู้เออร์อยากจะจับเยี่ยชิวไว้ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่าย!”หลงเย่พูดอย่างตื่นเต้น

เมื่อเทียบกับความตื่นเต้นของทั้งสองแล้ว หน้าอมตะชางเหม่ยดูอย่างขรึม

“พวกนายดูถูกตู้เออร์ไป ท่าเมื่อกี๊ ทำให้ไอ้เด็กเปรตนี้ได้รับความบาดเจ็บไปแล้ว”

เยี่ยชิวได้รับความบาดเจ็บ?

ถังเฟยและหลงเย่มองไปที่เยี่ยชิวและเห็นเยี่ยชิวสีหน้าปกติ ยืนอยู่ที่เดิมอย่างนิ่ง

“ผู้อาวุโสดูผิดรึเปล่า เยี่ยชิวดูไม่เจ็บเลย…...”

ก่อนที่หลงเย่จะพูดจบ เขาเห็นเยี่ยชิวถอยออกไปจากที่เดิม

หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว

ขรึ่ก!

รองเท้าหนังใต้เท้าของเยี่ชิวถูกับพื้น ส่งเสียงที่แสบหู ถอยออกไปแล้วสามก้าวและยังถอยอยู่อีก

สี่ห้าว ห้าก้าว

หกก้าว

เจ็ดก้าว

......

สิบก้าว!

เยี่ยชิวถอยหลังไปตั้งสิบก้าวก่อนที่เขาจะตั้งตัวได้นิ่ง จากนั้นอ้าปากไว้มีเลือดฟุ่งออกมาเต็มปาก