วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 501

“เยี่ยหวู่ตี้ คุณคิดว่าตัวเองสูงส่ง คุณคิดว่าตัวเองอยู่ยงคงกระพันจริงๆหรือ?”

จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังออกมา

เหมือนฟ้าร้องอู้อี้

มันสั่นสะเทือนแก้วหูของทุกคนที่อยู่ในปัจจุบัน

ในวินาทีต่อมา มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นต่อหน้าไป๋ยวี่จิง

ชายผู้นี้สูงเจ็ดฟุตในวัยเจ็ดสิบ สวมเสื้อคลุมสีเทา มัดผมและมีจี้หยกห้อยอยู่ที่เอว

เครื่องแต่งกายของเขาเหมือนกับหลงจิ่ว ราวกับว่าเขาเดินทางมาจากสมัยโบราณ

ทุกคนรู้ทันทีว่าบุคคลนี้มาจากเมืองต้องห้าม

และแท้จริงแล้วมันก็เป็นเช่นนั้น

เมื่อเห็นบุคคลนี้ ไป๋ยวี่จิงก็โค้งคำนับทันทีและกล่าวด้วยความเคารพว่า “ยวี่จิง แสดงความเคารพต่ออาจารย์ปา”

อาจารย์ปา?

ท่านปาแห่งเมืองต้องห้าม?

ทุกคนตัวสั่น

ผู้เชี่ยวชาญที่น่าเกรงขามอีกคนจากเมืองต้องห้ามมาถึงแล้ว เยี่ยหวู่ตี้จะยังคงครอบงำเหมือนเดิมหรือไม่?

“ฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ท่านแปด” เยี่ยหวู่ตี้ไม่แสดงความกลัวและถามว่า “อะไรนะ คุณจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย?”

“คุณทำร้ายน้องชายของฉัน คุณไม่ควรอธิบายให้ฉันฟังเหรอ?” หลงปากล่าว

เยี่ยหวู่ตี้เยาะเย้ย “ฉัน เยี่ยหวู่ตี้ ไม่จำเป็นต้องอธิบายการกระทำของฉันให้คุณฟัง”

ฮึ่ม!

หลงปาตะคอกอย่างเย็นชาและปล่อยออร่าอันยิ่งใหญ่ออกมา

ในทันที แขกรู้สึกราวกับว่าอากาศเริ่มแข็งตัวแล้ว ทำให้หายใจลำบาก

“สมควรที่จะเป็นน้องชายของเยี่ยหวู่ซวงอย่างแท้จริง เช่นเดียวกับที่เขาหยิ่งเหมือนในตอนนั้น ฉันอยากรู้ว่าคุณมีความหยิ่งแบบเดียวกันหรือไม่”

หลงปากล่าว และในช่วงเวลาต่อมา เขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าเยี่ยหวู่ตี้เหมือน ลูกกระสุนปืนใหญ่ยิง

เขาขว้างหมัดพร้อมกับเสียงลมและฟ้าร้อง

พลังนั้นน่าประหลาดใจ

เยี่ยหวู่ตี้โต้กลับด้วยหมัดไปที่หมัดของหลงปา โดยโจมตีก่อน

“บูม!”

ทั้งสองถอยหลังไปหกก้าว

ท่าทางของเยี่ยหวู่ตี้ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่มีการกะพริบเล็กน้อยในดวงตาของหลงปา

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณไม่มองเมืองต้องห้ามของเราในสายตาของคุณ คุณมีทักษะบางอย่างจริงๆ ด้วยความแข็งแกร่งของคุณ หากคุณเข้าร่วมในการจัดอันดับมังกร คุณสามารถแข่งขันเพื่อชิงตำแหน่งสูงสุดได้”

หลงปากล่าว สร้างความตกตะลึงให้กับฝูงชนทั้งหมด

“อะไรนะ ทักษะของเยี่ยหวู่ตี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าแชมป์โหวเซียวจิ่วเลยเหรอ?”

“เมื่อพิจารณาจากน้ำเสียงของท่านแปด เยี่ยหวู่ตี้อาจจะน่าเกรงขามมากกว่าแชมป์โหวเซียวจิ่วด้วยซ้ำ”

“โอ้ ทำไมตระกูลเยี่ยถึงสร้างแต่ตัวประหลาด?”

เยี่ยหวู่ตี้กล่าวอย่างใจเย็น “อันดับมังกรนั้นไม่มีอะไรเลย เป้าหมายของฉันคือการเป็นที่หนึ่งในอันดับเทพ

ฟ่อ

ฝูงชนทั้งหมดสูดลมหายใจ ไม่มีใครคาดคิดว่าความทะเยอทะยานของเยี่ยหวู่ตี้จะยิ่งใหญ่ขนาดนี้

แม้แต่หัวใจของเยี่ยชิวก็เต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้

เขาเคยได้ยินจากจ้าวอวิ๋นมาก่อนว่า อันดับเทพเป็นเพียงตำนาน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าอันดับเทพอาจมีอยู่จริง

“อันดับหนึ่งในการจัดอันดับเทพคือพี่ชายคนโตของฉัน แม้ว่าคุณจะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาเป็นเวลาร้อยปี คุณก็ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้”

หลงปาพูดคำเหล่านั้น ทุกคนก็หายใจไม่ออกอีกรอบหนึ่ง

“ไม่เคยคิดเลยว่า อันดับหนึ่งในการจัดอันดับเทพจะเป็นคนจากเมืองต้องห้าม!”

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่เมืองต้องห้ามกล้าที่จะเพิกเฉยต่อกฎหมายและกระทำการอย่างหยิ่งผยอง ความแข็งแกร่งของพวกเขาช่างน่าสะพรึงกลัวจริงๆ!”

“เมื่อใดก็ตามที่เราพบกับใครบางคนจากเมืองต้องห้าม เราควรอยู่ห่างๆให้มากที่สุด อย่ายั่วยุพวกเขา ไม่อย่างนั้นเราจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราจะตายยังไง!”

เยี่ยหวู่ตี้หัวเราะเยาะ “ถ้าพี่ชายคนโตของฉัน เยี่ยหวู่ซวงยังมีชีวิตอยู่ อย่าพูดถึงที่หนึ่งในอันดับเทพเลย ฉันเกรงว่าเมืองต้องห้ามของคุณจะถูกกวาดล้างไปนานแล้ว”

หลงปากล่าวว่า “เยี่ยหวู่ซวงเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้ที่หาได้ยากในรอบศตวรรษ พร้อมด้วยพรสวรรค์ที่น่าอัศจรรย์ แต่น่าเสียดายที่เขาเสียชีวิตก่อนกำหนด เนื่องจากความอิจฉาริษยาของสวรรค์”

การจ้องมองของเยี่ยหวู่ตี้เปลี่ยนไปอย่างเย็นชา “ไม่ว่าจะเป็นความอิจฉาริษยาจากสวรรค์หรือใครก็ตามที่จงใจวางแผนต่อต้านเขา คุณก็รู้อยู่ในใจ”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ฝูงชนก็จ้องมองไปที่หลงปาอยู่ครู่หนึ่งอย่างช่วยไม่ได้