วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 508

เมื่อเยี่ยชิวลืมตาขึ้น ห้องก็มืดมาก

เขาได้กลิ่นหอมจาง ๆ เหมือนนม และรู้ทันทีว่าเป็นกลิ่นกายของไป๋ปิง

เมื่อมองไปรอบ ๆ เขาเห็นไป๋ปิงนอนอยู่ข้างเตียง หลับไปแล้ว ใบหน้าของเขาแนบกับมือของเขา

เยี่ยชิวขยับตัวเล็กน้อย พยายามดึงมือของเขาออก แต่จู่ๆ เขาก็ปลุกไป๋ปิงขึ้นมา

“เยี่ยชิว คุณตื่นแล้วเหรอ?”

ใบหน้าของไป๋ปิงเต็มไปด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นเยี่ยชิวตื่นขึ้นมา

“ใช่” เยี่ยชิวฮัมเพลงแล้วถามว่า “ที่นี่ที่ไหน?”

“โรงพยาบาล 301” ไป๋ปิงถามด้วยรอยยิ้ม “คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง”

"ดีขึ้นมาก"

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

โรงพยาบาล 301 เป็นโรงพยาบาลทหาร รับเฉพาะคนไข้ระดับทั่วไปขึ้นไปเท่านั้น เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะเข้ารับการรักษาที่นี่ได้

ไป๋ปิงดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่เขาคิดจึงพูดว่า "เทพแห่งสงครามกล่าวทักทายโรงพยาบาลแล้ว"

ปรากฎว่ามันถูกจัดเตรียมโดยเทพแห่งสงครามจึงไม่น่าแปลกใจ

ไป๋ปิงกล่าวเสริม "ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจาง ลี่ลี่จะโหดร้ายขนาดนี้และยิงคุณ โชคดีที่กระสุนทั้งสามนัดไม่โดนส่วนสำคัญ ไม่เช่นนั้นคุณอาจตกอยู่ในอันตราย"

“ไม่ต้องห่วง ฉันโชคดีพอที่จะตาย”

เยี่ยชิวยิ้ม

เขารู้ว่าจางลี่ลี่สามารถโจมตีเขาได้ไม่เพียงเพราะความประมาทของเขาเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะมีคนจงใจทำอีกด้วย

มิฉะนั้นจางลี่ลี่บุคคลธรรมดาจะปรากฏตัวนอกตระกูลไป๋ที่ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนาได้อย่างไร

ไม่ต้องพูดถึงพื้นที่คฤหาสน์ชั้นยอดเช่นตระกูลไป๋ แม้แต่พื้นที่คฤหาสน์ธรรมดาก็ยากสำหรับคนที่จะเข้าไป

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีคนสำคัญอีกหลายคนอาศัยอยู่ใกล้บ้านของไป๋และระดับความปลอดภัยก็สูงมาก

นอกจากนี้จางลี่ลี่ยังเชี่ยวชาญจังหวะการยิงได้เป็นอย่างดีอีกด้วย

หลังจากที่เยี่ยชิวใช้เทคนิควิชาดาบอักษรหญ้าสองครั้ง พละกำลังของเขาก็หมดลงและเขาอ่อนแอมากจนไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคง ดังนั้นจางลี่ลี่จึงประสบความสำเร็จ

ในช่วงเวลาปกติ เขาเพียงต้องใช้ลมปราณเก้าเอี๊ยงและร่างกายของเขาจะกลายเป็นหนังเหล็กและกระดูกทองแดงเหมือนอย่างอื่นๆ และกระสุนไม่สามารถทำร้ายเขาได้เลย

แต่สำหรับจางลี่ลี่ เธอไม่เพียงแต่ปรากฏตัวนอกตระกูลไป๋ในเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น แต่เธอยังยิงเธอในเวลาที่เหมาะสมด้วย นี่หมายความว่าอย่างไร?

มันแสดงให้เห็นว่าทุกอย่างถูกจัดวางอย่างระมัดระวังโดยใครบางคน

คนนั้นคือใคร?

คำตอบนั้นชัดเจนในตัวเอง——

ไป๋หยู่จิง!

อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์นี้ยังสอนบทเรียนให้กับเยี่ยชิวอีกด้วย ทำให้เขาเข้าใจว่าเขาจะต้องไร้ความปรานีในการจัดการกับศัตรูในอนาคต และไม่แสดงความเมตตา

“พี่ปิง ฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน” เยี่ยชิวพูดอย่างขอโทษ

“ตราบใดที่คุณสบายดี... โอ้ เทพแห่งสงครามได้สั่งให้ฉันโทรหาเขาทันทีหลังจากที่คุณตื่น”

ไป๋ปิงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและกำลังจะโทรออกเมื่อห้องผู้ป่วยเปิดออกมาก

เยี่ยหวู่ตี้ผลักเทพแห่งสงครามเข้ามาจากด้านนอก

เทพแห่งสงครามขมวดคิ้วและพูดว่า "ทำไมมันมืดจัง?"

“ฉันกลัวว่าจะกระทบต่อการพักผ่อนของเยี่ยชิว จึงปิดม่าน” ไป๋ปิงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เปิดม่านหนาทึบ และผลักหน้าต่างให้เปิดออก

พระอาทิตย์กำลังส่องแสงข้างนอกและอากาศบริสุทธิ์กำลังมา

เยี่ยชิวรู้สึกสดชื่น

“คุณตื่นแล้วหรือ คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง?” เทพแห่งสงครามมองไปที่เยี่ยชิวและถามด้วยรอยยิ้ม

"ดีขึ้นมาก" หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็กำลังจะลุกขึ้นนั่ง แต่เยี่ยหวู่ตี้กลับดุเขา

“ถ้าคุณได้รับบาดเจ็บก็พักผ่อนเยอะๆ นะ ทำไมคุณถึงพยายามเข้มแข็งล่ะ?”

เยี่ยชิวเหลือบมองเยี่ยหวู่ตี้แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะมีหน้าตรง แต่ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความกังวล

เยี่ยชิวนอนลงอีกครั้ง

“พี่ปิง ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้ว?” เย่ชิวถาม