วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 511

อะไรกัน?

ผู้อาวุโสอยู่ได้อีกไม่นานงั้นเหรอ?

เยี่ยชิวตกใจ และรีบถามว่า: "หรือว่าอาการบาดเจ็บของผู้อาวุโส... "

ไป๋ปิงพยักหน้า "ฉันได้ยินมาว่าหลังจากที่ผู้อมตะชางเหม่ยได้ใช้สายฟ้าทั้งห้าก็โดนคาถาย้อนกลับ ยังไงก็ตามมันค่อนข้างรุนแรงเลยทีเดียว"

“เขาอยู่โรงพยาบาลหรือป่าว?” เยี่ยชิวถาม

“ผู้อมตะชางเหม่ยพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลหนึ่งวัน และออกจากโรงพยาบาลไปเมื่อวานแล้ว” ไป๋ปิงตอบ

“ผมจะไปดูเขาสักหน่อย” เยี่ยชิวพูดและกำลังจะลุกจากเตียง แต่ไป๋ปิงรั้งไว้

“อาการบาดเจ็บของนายยังไม่หายดี รอให้ออกจากโรงพยาบาลแล้วค่อยไปหาผู้อมตะชางเหม่ยก็ได้……เยี่ยชิว นี่นายจะทำอะไร? นายถอดผ้าพันแผลออกทำไม?”

เยี่ยชิวแก้ผ้าพันแผลที่พันไว้รอบหน้าท้องของเขาออก แล้วพูดว่า "ทั้งหมดมันเป็นเพราะผม ถ้าไม่เช่นนั้นเขาก็คงไม่ต้องมาปักกิ่ง และก็คงไม่ต้องใช้คาถาสายฟ้าทั้งห้าตั้งกี่รอบแล้วต้องมาโดนคาถาย้อนกลับแบบนี้อีก ผมจะไปหาเขา”

ไป๋ปิงกังวลมากจนอยากจะร้องไห้ และพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นนายก็อย่าทำอะไรซี้ซั้วได้ไหม? ฉันจะพันแผลให้ แล้วเดี๋ยวฉันจะพานายไปพบผู้อมตะฉางเหม่ยทีหลัง โอเคไหม?"

“พี่ปิง แผลเล็กๆน้อยๆนี้ทำอะไรผมไม่ได้หรอก แปปเดียวเดี๋ยวก็หายแล้ว”

“นี่แผลจากกระสุนปืนนะ ถ้าติดเชื้อขึ้นมาจะเป็นอันตรายมากนะ นายช่วยเชื่อฟังหน่อยได้มั้ย ฉันขอร้องล่ะ...”

ก่อนที่ไป๋ปิงจะพูดจบ ก็เห็นว่าแผลบนท้องของเยี่ยชิวหายไปอย่างรวดเร็ว

เพียงชั่วพริบตา แผลทั้งหมดมันก็หายไปหมดแล้ว โดยไม่ทิ้งแม้แต่รอยแผลเป็นไว้เลย

ใบหน้าของไป๋ปิงเต็มไปด้วยความตกใจ: "นี่..."

“พี่ปิง ผมก็พึ่งบอกไปแล้วว่า แผลแค่นี้น่ะทำอะไรผมไม่ได้หรอก พี่ต้องเชื่อผู้ชายของพี่หน่อยนะ”

“เฮอะ นายใช่ผู้ชายของฉันซะที่ไหน”

“อะไรกัน นอนกับผมแล้วคิดจะไม่รับผิดชอบกันงั้นเหรอ?” เยี่ยชิวพูดติดตลก

ใบหน้าของไป๋ปิงแดงเล็กน้อย แต่ก็ยังกังวลเล็กน้อย และถามว่า: "แผลนายหายดีแล้วจริงๆอย่างงั้นเหรอ?"

“ดีแล้วจริงๆครับ”

"อย่ามาหลอกฉันนะ"

“ผมไปหลอกพี่ตอนไหน? ครั้งที่แล้วผมก็บอกไปว่าหนึ่งคืนเจ็ดหน ผมก็ทำได้แล้วไม่ใช่อย่างงั้นหรอกเหรอ? ”

“ไอ้บ้า~” ไป๋ปิงเหลือบมองเยี่ยชิว เมื่อนึกถึงตอนที่อยู่ที่เจียงโจว และความห้าวหาญที่เต็มไปด้วยพลังของเยี่ยชิว เธอก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง

“ผู้อาวุโสอยู่ที่ไหน?” เยี่ยชิวถาม

ไป๋ปิงกล่าวว่า: "หลังจากที่ผู้อมตะชางเหม่ยออกจากโรงพยาบาลก็ไปที่ฐานทัพวังซาตานเลย นายลองถามถังเฟยดู เขาน่าจะรู้"

“โอเค” เยี่ยชิวพูดต่อ: “พี่ปิง พี่ช่วยผมจัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาลหน่อยนะครับ ผมจะไปหาผู้อาวุโส”

“ได้! ฉันมีอพาร์ตเมนต์ในปักกิ่งอยู่ เดี๋ยวฉันส่งที่อยู่ให้นาย นายจัดการธุระเสร็จก็ไปที่นั่นได้”

เยี่ยชิวพยักหน้า

ไป๋ปิงหยิบกุญแจรถออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้เยี่ยชิว และพูดว่า "รถจอดอยู่ชั้นใต้ดิน"

“ถ้าผมเอารถไป แล้วพี่จะกลับยังไง?” เยี่ยชิวกล่าว

“เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่เอา” จู่ๆไป๋ปิงก็ยืนเขย่งเท้า จูบหน้าของเยี่ยชิว และเตือนว่า “ระวังตัวด้วยนะ”

“โอเค!”

พอเยี่ยชิวออกจากโรงพยาบาล เขาก็โทรไปหาถังเฟย ถังเฟยบอกเยี่ยชิวว่า ผู้อมตะชางเหม่ยไปที่มหาวิทยาลัยสุ่ยมู่

มหาวิทยาลัยสุ่ยมู่เป็นหนึ่งในมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ โดยได้ฝึกฝนบุคคลสำคัญทางการเมืองและนักธุรกิจมาแล้วนับไม่ถ้วน และมีชื่อเสียงระดับโลก

“ผู้อาวุโสไปมหาลัยทำไมกัน?”

เยี่ยชิวคิดยังไงก็ไม่เข้าใจสักที

20นาทีต่อมา