วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 530

หลังจากที่เยี่วชิวได้ดูอารี่ของเฉียนตัวตัวไปเขาทั้งขบขันและโกรธ

คนขี้ประจบในตํานานอยู่ใกล้ตัวฉันนี่เอง?

เขาเหลือบมองเฉียนตัวตัว ซึ่งสีหน้าคนถูกมองก็แดงขึ้น งุ่มง่ายสุดๆเลย

“ลูกคลอดลงมาเเล้วนายจะใช้นามสกุลเดียวกับเขา นายเจ๋งอย่างนี้ พ่อของนายรู้ไหม?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ดีสุดนายเอาสิ่งนี้ให้คุณปู่ของนายดู แบบบนั้นเขาจะได้ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลแล้ว”

ยังไงตระกูลเฉียนก็ยังเป็นตระกูลที่มีอายุเก่าแก่ร่วมศตวรรษในเมืองซูหางเเละมีการสืบทอดความรู้และวัฒนธรรมประเพณีอันดีงาม ถ้าหากพวกเขาปล่อยให้ชายชราเฉียนรู้ว่าเขามีหลานชายที่ไม่สมหวังเช่นนี้เขาจะโกรธตายอย่างแน่นอน

“เอาโทรศัพท์คืนให้ฉัน”เฉียนตัวตัวแย่งโทรศัพท์กลับจากเยี่ยชิว

อมตะชางเหม่ยยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและถามว่า “ไอ้เด็กเปรต พวกนายกําลังพูดถึงอะไรอยู่?”

“เกี่ยวอะไรกับนาย!”

“นายอย่ามายุ่ง!”

เยี่ยชิวและเฉียนตัวตัวพูดพร้อมกันและจ้องมองอมตะชางเหม่ยด้วยกัน

“โอเค เอาเหมือนว่าฉันไม่ได้ถามอะไรละกัน”อมตะชางเหม่ยฝังหัวลงไปกินข้าวไปสองคํา อดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็น และถามอีกครั้งว่า “เมื่อกี๊พวกนายพูดอะไร?”

“กินข้าว!”

เยี่ยชิวพูดอย่างเย็นชาใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่สุขใจ

เขาพอรู้เเล้วว่าหนึ่งแก่หนึ่งหนุ่มนี้ ไม่ใช่คนดีอะไรทั้งนั้นเลย คนหนึ่งพึ่งพาไม่ได้และอีกคนก็ขี้ประจบ

ช่างปวดหัวจริงๆ!

ขณะรับประทานอาหารเฉียนตัวตัวมองไปที่เยี่ยชิวอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด

“อยากพูดอะไรก็พูด”เยี่ยชิวพูดอย่างโกรธจัด

"พี่ชาย พี่รู้จักพ่อฉันใช่ไหม?”เฉียนตัวตัวถาม

“ฉันไม่รู้จัก”

“แล้วพี่รู้จักคุณปู่ของฉันใช่ไหม?”

“ฉันไม่รู้จักเหมือนกัน”

“แล้วทําไมนายถึงต้องจับ.…..ต้องให้ฉันอยู่กับนายล่ะ?”

เฉียนตัวตัวคิดยังไงก็คิดไม่ออก

ถ้าไม่มีความสัมพันธ์เลย นายจับฉันทําอะไร?

ท่าจะบ้า!

เยี่ยชิวเตือนว่า“อย่าถามเยอะ โดยสรุปเเล้ว นายจำไว้ ทำธุระเสร็จสิ้นแล้วให้รีบกลับเมืองซูหางและอย่าเร่ร่อนอยู่ในเมืองหลวง เผื่อไปหาเรื่องใส่ตัว”

ไอ้เด็กเฉียนตัวตัวยังไม่เจนโลก เป็นคนใจง่าย อยู่ต่อในเมืองหลวงจะอันตรายมาก

“ทำไมนายพูดเหมือนคุณปู่ของฉันเลย ก่อนที่ฉันจะมาที่เมืองหลวง เขาก็พูดแบบนี้กับฉัน”เฉียนตัวตัวถามอย่างสงสัย“นายมีเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลเฉียน?หรือว่าคนในครอบครัวของนายมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลเฉียน?”

“หุบปาก!”

เยี่ยชิวจ้องเฉียนตัวตัวอย่างเเรง

เฉียนตัวตัวกลัวเยี่ยชิวมาก ดังนั้นเขาจึงหุบปากทันทีและหยุดพูด

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ทั้งสามคนก็ออกมาจากร้านอาหาร

เฉียนตัวตัวรู้ตัวมาก นั่งตรงไปที่ที่นั่งคนขับเตรียมตัวจะขับรถ แต่ถูกเยี่ยชิวคว้าคอเสื้อไว้แล้วดึงออกไป

“พี่ชาย พี่ทำอะไร?”ไม่ใช่ว่าพี่จะฆ่าฉันนะ?เฉียนตัวตัวตกใจมากจนสีหน้าเขาเปลี่ยนไป

วิธีการที่เยี่ยชิวจัดการพี่น้องตระกูลจาง เขาเห็นต่อหน้าต่อตาเลย ในจิตใจไม่สงบมาก

“ถ้าฉันจะฆ่านายแล้วฉันต้องรอจนถึงตอนนี้ไหม?”เยี่ยชิวปล่อยเฉียนตัวตัว และพูดอย่างเย็นชาว่า

“นายสามารถไปได้เเล้ว”

“พี่ชายไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม?”เฉียนตัวตัวรู้สึกไม่น่าเชื่อเลย

“นายคิดว่าฉันเหมือนพูดโกหกเหรอ?“เยี่ยชิวกล่าวว่า”จําสิ่งที่ฉันพูดกับนายก่อนหน้านี้ไว้ อย่าอยู่ในเมืองหลวงนี้ กลับไปที่เมืองซูหางโดยเร็วที่สุด”

“ได้เลย"เฉียนตัวตัวยังไม่เชื่อว่าเยี่ยชิวจะปล่อยเขาไปอย่างง่ายและพูดว่า"พี่ชาย หรือฉันขับรถให้พี่.....”

สีหน้าของเยี่ยชิวเย็นชา“ไปไกลๆ!”

เฉียนตัวตัวตกใจจนเยี่ยวเล็ด

เยี่ยชิวนั่งไปที่ที่นั่งคนขับ และกําลังจะสตาร์ทรถ แต่เห็นว่าไอ้เฉียนตัวตัวกลับมาอีกแล้ว

“นายอยากทําอะไรอีก”เยี่ยชิวถามด้วยสีหน้าไร้เมตตา

“พี่ชาย ฉันคิดไปคิดมา ก็ยังอยากจะกล่าวคําขอโทษเเก่พี่ ก่อนหน้านี้ที่เกิดเรื่องแบบบนั้นขึ้นในข้างนอกบริษัทการประมูล ฉันเป็นคนทําผิด ขอบคุณที่พี่ไว้ชีวิตฉัน”