วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 537

คฤหาสน์ตระกูลไป๋

ในห้องหนังสือ

ควันลอยคลุ้งเต็มห้อง

ทั้งพ่อและลูกชายตระกูลไป๋นั่งเผชิญหน้ากัน ทั้งสองต่างก็สูบบุหรี่ บรรยากาศดูอึมครึม

ปั้ง!

จู่ๆ ไป๋เจี้ยนจวินก็ตบโต๊ะแล้วพูดด้วยความโกรธว่า "ไอ้เยี่ยชิว ไอ้สารเลวนั่นทำเรื่องใหญ่ของฉันพังเละ ฉันอยากจะฆ่ามันจริงๆ"

“ทางเมืองต้องห้ามบอกผมว่าอย่าเพิ่งทำอะไรบุ่มบ่ามตอนนี้ บอกว่าถ้าผมรนหาที่ตายเอง พวกเขาก็จะไม่ปกป้องผมอีก” ไป๋ยวี่จิงพูดว่า “ต้องโทษที่อาจารย์ของผมตาย ไม่อย่างนั้นเยี่ยชิวจะมีชีวิตรอดมาจนถึงตอนนี้ได้อย่างไร”

“ไอ้สารเลวนั่นทำลายการรวมเป็นทองแผ่นเดียวกันของเรากับตระกูลเผย แบบนี้อนาคตของผมก็จบเห่ด้วย”

ไป๋เจี้ยนจวินพูดด้วยความโกรธ "ตอนบ่าย ฉันได้รับรายงานมาว่าลูกน้องของผู้อาวุโสเผยได้ไปที่เขตทหารจินหลิงเพื่อทำหน้าที่เป็นรองผู้บัญชาการแล้ว"

“แผนที่ฉันจะได้รับราชการในเขตทหารจินหลิงพังไม่เป็นท่า ไม่เพียงแค่นั้น เพราะซีเป่ยฉันก็กลับไปไม่ได้”

“หลงไห่เฉิงโทรหาฉัน บอกว่าตำแหน่งของฉันถูกมอบหมายให้คนอื่นแล้ว แล้วยังขอให้ฉันพักผ่อนที่บ้านสักพัก”

“นี่ไม่ใช่การให้ฉันพักผ่อน นี่มันคือการแย่งตำแหน่งของฉันชัดๆ”

ไป๋เจี้ยนจวินโกรธมากจนกัดฟันกรอด "ฉันทำงานหนักและดิ้นรนมาตลอดชีวิตเพื่อที่จะได้มาถึงตำแหน่งที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ ฉันกำลังจะได้ก้าวหน้าต่อไป แต่ใครจะคิดว่าเพียงเพราะไอ้สารเลวเยี่ยชิวปรากฎตัว ทุกอย่างก็พังทลายหายไปหมด”

“ทำงานหนักมาครึ่งชีวิต แต่สุดท้ายก็มีแต่ความว่างเปล่า ช่างน่าแค้นจริงๆ!”

ใบหน้าของไป๋เจี้ยนจวินดุร้าย ตอนนี้เขาอยากจะสับเยี่ยชิวเป็นชิ้นๆ เพื่อระบายความเกลียดชังของเขา

“พ่อ เตรียมตัวก่อนเถอะครับ อีกสองวันพวกเราจะต้องออกเดินทาง” ไป๋ยวี่จิงพูด

"เดินทาง?" ไป๋เจี้ยนจวินตกตะลึง "ไปไหน?"

"ไปต่างประเทศ" ไป๋ยวี่จิงพูดว่า "ผมโอนทรัพย์สินของเราไปต่างประเทศผ่านช่องทางลับ"

ไป๋เจี้ยนจวินพูดว่า "ยวี่จิง ฉันไม่อยากไปต่างประเทศ ฉันไม่คุ้นเคยกับต่างประเทศและฉันก็ไม่เก่งภาษา เมื่อไปถึงที่นั่นแล้ว จะทำอะไรสักอย่างก็คงลำบากมาก"

“อย่ากังวลไปเลยครับพ่อ เมื่อถึงเวลา ผมจะจัดเตรียมนักแปลมืออาชีพไว้ให้ พ่อไม่ต้องกังวลเรื่องสื่อสารเลย”

"ไม่ว่าจะแปลเก่งแค่ไหน แต่ก็คงตามติดตัวฉันไปตลอดเวลาไม่ได้ วัยขนาดฉันแล้ว แกจะให้ฉันเรียนรู้ภาษาอีก มันเป็นไปได้ยาก"

ไป๋ยวี่จิงเหลือบมองไป๋เจี้ยนจวินแล้วพูดว่า "พ่อครับ ที่ไม่อยากไปต่างประเทศ ไม่ใช่เพราะอุปสรรคทางภาษาใช่ไหม? พ่อยังหวังอนาคตลมๆ แล้งๆ อยู่ใช่ไหมครับ?"

“ยวี่จิง ฉันต้องดิ้นรนมาหลายสิบปี มันไม่ง่ายที่จะมาถึงจุดที่ฉันอยู่ตอนนี้ จะให้ฉันไปตอนนี้ ฉันไม่เต็มใจ!”

“ชีวิตมนุษย์ มีใครบ้างที่มีขึ้นแล้วไม่มีลงครับ?”

ไป๋เจี้ยนจวินพูดว่า "ในตอนแรกจักรพรรดิกวางหวู่หลิวซิ่วไม่มีอะไรเลย ต่อมาเขาก็ประสบความสำเร็จอย่างมาก จากนั้นเขาก็ถูกคุมตัวและบีบคั้น จนในที่สุดเขาก็กลับมายิ่งใหญ่และกลายเป็นจักรพรรดิ"

“จักรพรรดิหมิงอิงจง จูฉีเจิน ท่านขึ้นเป็นจักรพรรดิเมื่อตอนอายุเก้าขวบ ต่อมาเขาถูกพวกเผ่าหว่าล่าจับตัวและกลายเป็นเชลยศึก และอีกต่อมาก็ไม่ง่ายกว่าภายหลังที่กลับคืนสู่ราชวงศ์ ก็โดนน้องชายแท้ๆ ของตนกักขังบริเวณอีก 7 ปี หลังจาก 7 ปี ก็เกิดรัฐประหาร และกลับเข้าครองตำแหน่ง จนกลายมาเป็นจักรพรรดิในที่สุด”

“คนสมัยก่อนยังสามารถกอบกู้คืนอำนาจ แล้วทำไมคนอย่างฉันจะไม่ได้ล่ะ?”

ไป๋เจี้ยนจวินยิ้มและพูดว่า "แม้ว่าตอนนี้ฉันจะถูกบีบออก แต่เพราะความช่วยเหลือของแก ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานฉันจะกลับเข้ากองทัพได้ เผลอๆ อาจจะสามารถยึดอำนาจมาได้"

ไป๋ยวี่จิงมองไป๋เจี้ยนจวินด้วยสายตาแปลกๆ แล้วพูดว่า "พ่อ ใครให้ความมั่นใจกับพ่อกัน?"

“เรื่องมันถึงขั้นนี้แล้ว พ่อยังคิดเรื่องยึดอำนาจอยู่อีก สมองพ่อมีปัญหาหรือเปล่า!”

ไป๋ยวี่จิงพูดด้วยน้ำเสียงที่หยาบคายมาก "เทพทหาร เยี่ยหวู่ตี้ ตระกูลถัง ตระกูลหลง อีกทั้งยังมีหลงเหมิน และแม้แต่ผู้นำสูงสุดเองก็ยังอยู่ฝ่ายเยี่ยชิว"

“ถ้าพวกเขาไม่ตาย พ่อคิดว่าจะมีวันที่พ่อจะยึดอำนาจได้อีกไหม?”

“ผมจะบอกพ่อให้นะ การปล่อยให้พ่ออยู่บ้านเป็นเพียงขั้นแรกเท่านั้น ขั้นที่สองคือไล่ออกจากงาน ขั้นตอนที่สามคือจับพ่อไปเข้าคุก”

“ถ้าพ่อไม่ไป พ่อกับผมคงต้องติดคุกตลอดชีวิต”

ไป๋เจี้ยนจวินไม่สนใจ “ยวี่จิง แกพูดให้เกินไปหรือเปล่า?”